Lauw water en vers fruit

Een avond, vrijdag geloof ik, 23u. Vanochtend wakker geworden in een koel appartement vlak bij Ban Jelačic, het grote plein in Zagreb. Nu met de laptop op schoot op een bed in een appartement in hartje Sarajevo. De wasmachine staat te draaien, de eerste lading verreisde (lees plakkerig van zweet en grote hoeveelheden vers fruit) t-shirts en korte broeken kan zo fris gewassen aan de lijn over ons binnenplaatsje.

Alsof we al een week onderweg zijn… en het is nog maar net drie dagen!
Na ons vertrek van de Schnatterhof in Oostenrijk, gisterochtend, reden we richting Slovenië. Beetje saai die snelweg, maar het schoot aardig op en er was genoeg te zien. Een continue stoet van vrachtwagens op de rechterbaan, een groot aantal tunnels en opvallend veel nummerborden van verschillende nationaliteiten. Hongarije, Tsjechië, Oostenrijk (uiteraard), Slovenië, maar ook Britse, Belgische, Zweedse en Spaanse auto’s. Vrij weinig Nederlanders. Maar het veranderende landschap was wel het boeiends, namelijk bergen die steeds hoger en grilliger werden. Echt buitenland!

Een uur of twee tot Graz en daarna op de grens aan. Even zwaaien met 6 paspoorten, zowel land uit (Oostenrijk) als land in (Slovenië) werd er amper gekeken, en hup we waren weer in een ander land. Dit keer een land waar geen van ons ooit geweest was. Slovenië. Ptuj in het Zuid-Oosten was onze eerste toeristische bestemming. Eén van de oudste stadjes van Slovenië, en met een prachtig kasteel boven rivier de Drau, en ontzettend vriendelijke mensen, absoluut een prima bestemming voor een uitgebreide stop. In de bloedhitte hebben we op een terras aan de rivier genoten van een heerlijke late lunch (de lokale specialiteit - koude wortelsoep met rozenschuim – was niet voor herhaling vatbaar… maar de forel, inktvisjes en parelhoen wel!), daarna naar de burcht gelopen om te genieten van het uitzicht, voor we de auto weer opzochten voor het laatste stukje van de rit. Nog ruim een uur te gaan naar Zagreb (en weer even paspoorten zwaaien bij de grens) waar we voor één nacht een appartementje midden in de stad hadden geboekt.

Na aankomst gauw de tassen binnen gezet, wat Euor’s voor Kuna’s gewisseld en daarna de hoek om, door het park richting het grote plein om iets van de stad te zien. Het duurde even voor we op het plein aankwamen, want de geur van eettentjes in het park, feestjurken hangend tussen de bomen, muziek uit een muziektent boden een té grote aantrekkingskracht. En ach… we hebben vakantie en geen haast. Dus kijken en genieten van alle indrukken.

Uiteindelijk zijn we wel op het plein aangekomen, en hebben we zelfs nog de mini kabelbaan naar boven genomen om over de stad uit te kijken voor de vermoeidheid begon toe te slaan. Tijd om onze bedden op te gaan zoeken. Op de terugweg nog even genieten van de jurken in het park, die nu mooi verlicht waren, en benoemen hoe grappig het is dat we vanuit deze hoofdstad de volgende dag naar een volgende hoofdstad zouden rijden.

Want die rit stond voor vandaag op de planning: van Zagreb naar de grens met Bosnië en Herzegovina, doorrijden naar Jajce voor een tussenstop met zicht op de Pliva watervallen, waar de Pliva en de Vrbas rivieren samenkomen, en dan de laatste etappe naar Sarajevo waar we drie dagen blijven. Maar voor we in de auto stappen eerst naar de markt om ons ontbijt en lunch in te kopen. Zakken met fruit – een kilo kersen voor 16 Kuna (€1 = 7,5 Kuna), nectarines 10 kuna/kilo, 4 kg watermeloen, frambozen, blauwe bessen, walnoten, tassen vol. Ook bij een bakkertje nog lekkere (kaas)broodjes gekocht, en al etend terug naar het appartement om de auto in te gaan pakken. We hebben al een hele routine. Jan en de kinderen sjouwen alles naar de auto, en ik pak die systematisch in. Alles heeft een plekje, en dus alles is gemakkelijk te vinden. Ook onderweg. Net zoals de lunch: iedereen krijgt zijn eigen tasje met uitgekozen broodjes, een selectie vers fruit en een flesje koud water. Geen geruzie, geen gedoe, en niet onnodig hoeven stoppen omdat er weer wat uit de achterbak gehaald moet worden. We zijn weer op weg.

In een zucht Zagreb uit en in één keer rijden we door naar de grens. Daar zijn we anderhalf uur later, en Kroatië uit gaat vlot genoeg. Een half uurtje staan we in niemandsland, op de brug tussen Kroatië en Bosnië en Herzegovina, en dan mogen we aanschuiven bij een hokje. Dit keer worden de paspoorten bekeken, gescand, en zelfs gestempeld! Hoera! Een echte grens. En als klap op de vuurpijl wordt er zelfs naar de groene kaart gevraagd! Eerst in het Servisch, waar ik uiteraard niets van begreep, maar ik had wel al een vermoeden, dus nog voordat de goede man ‘green card’ had kunnen zeggen had ik ‘m al tevoorschijn getoverd en mochten we de grens over. Bosna i Hercegovina.

Van de taal maken we helemaal niets. Van het Cyrillische schrift ook niet. Maar de mensen zijn vriendelijke zat (de meesten in elk geval, niet de meneer die ijsjes verkocht bij de benzinepomp in Jajce, en die er niet om kon lachen dat Jan zijn ijsje al uit de verpakking had gehaald voor hij betaald had), en zijn zelfs bereid om Euro’s of Kuna in te wisselen voor de Bosnische convertible Mark (1 KM = € 0,50). Tegen de gangbare wisselkoers.

Een uur of 7 zijn we weer onderweg geweest. Naast het geplande bezoek aan Jajce ook een tussenstop om te tanken, en één om naast de auto een schijf watermeloen te eten (te plakkerig om dat in de auto te doen) en weg te spoelen met inmiddels lauw geworden water. Na een lange, maar prachtige rit, door een overweldigend mooi groen land, zitten we nu in de hoofdstad Sarajevo. In ons prettige appartement hebben we zelfgemaakte pasta gegeten terwijl vanaf de moskeeën overal in de stad de oproep tot gebed klonk. Ons wasje is inmiddels opgehangen, de wekker gezet. Morgen gaan we op tijd op pad om met een gids de stad te gaan verkennen.

Welterusten!