All's well that ends well

Zo heerlijk traag en eindeloos de dagen kunnen lijken tijdens de vakantie, zo razendsnel gaat de tijd als je weer bezig bent met de routines en klusjes van het dagelijkse leven thuis.

We zijn alweer bijna 3 dagen terug. De auto is uitgepakt, souvenirs hebben een plekje gekregen op de kast of bij onze konijnen-en-hamster-verzorgers (dank Michelle, Stefan en Erwin!), wandelschoenen, kampeer- en zwemspullen zijn opgeruimd en een berg wasgoed ligt schoon en gesorteerd klaar om opgevouwen te worden. De eerste werkdagen zitten er alweer op! Alleen de laag Balkan stof is, ondanks de hoosbuien van gisteren, nog niet helemaal verdwenen van onze auto…

Met elke kilometer die we verder weg reden van ons laatste Balkan adres in Slovenië, veranderde het gevoel van ‘op vakantie zijn’ naar ‘we hebben een heerlijke vakantie gehad’. De werkelijkheid maakte plaats voor mooie herinneringen -deels jammer, want het reizen, beleven en geïnspireerd worden, bevalt me heel goed, maar ook mooi dat mijn geest blijkbaar zo werkt, dat ik me logischerwijs langzaam voorbereid op de praktische zaken van gezin en werk. Ik moet erbij zeggen dat die transitie bepaald niet abrupt was…

De eerste kilometers van vertrek – om precies te zijn de 300km van Skofja Loka naar Salzburg (voor een toeristische middag) – duurden eindeloos! Ruim een uur file voor de Karavanke tunnel bij de Sloveens-Oostenrijkse grens, daarna stroperig tot 50km voor Salzburg en toen begon de ellende pas echt. Alle routes vóór, om en door de stad stonden potdicht, en met het oplopen van de verwachtte aankomsttijd van 13.23 naar 15.52, lieten we het idee van een middagje Salzburg maar zitten.

We besloten ‘door’ te rijden naar ons adres in Röttenbach, net boven Neurenberg, waar we zouden overnachten, maar moesten wel eerst Salzburg voorbij. Bij een melding ‘vertraging tot de Oostenrijks-Duitse grens ruim 50minuten’ (en het verkeer leek praktisch stil te staan), zijn we vlak voor die file de snelweg af gegaan. Met google maps in de hand, en het nodig lef en geluk, heb ik Jan door de buitenwijken van Salzburg heen gegidst, over een rivier (dat bleek de grens te zijn, ha, waren we ongemerkt al in Duitsland), waarna we via een flinke omweg, ruim voorbij de file weer op de snelweg terecht kwamen. Heerlijk om even gewoon te kunnen rijden, én een dik half uur tijdswinst (volgens de tomtom). Het laatste stuk ging vlot genoeg, maar met ruim 9u rijden (plus twee tussenstopjes voor lunch en plassen) voor 596km was het toch een erg vermoeiende dag geweest.

Gelukkig hadden we een heel ruim, en zeer comfortabel appartement voor de nacht, en een gastheer die ons een paar goede suggesties voor diner en ontbijt aan de hand deed. Het was inmiddels wel al half 9, dus de meiden gingen liever op de bank hangen met een bord noedelsoep - één van mijn briljantse praktische ingevingen, al zeg ik het zelf, om een hele doos met pakjes noedelsoep mee te nemen! Het heeft ons in de afgelopen weken toch een aantal keer van een redelijke avondmaaltijd voorzien, als het er door tijd of locatie niet van kwam om echt te koken of uit eten te gaan – terwijl Jan en ik met Tijmen naar de Biergarten op de hoek gingen voor een snelle hap. Toch nog een beetje het vakantiegevoel vasthouden.

De volgende ochtend reden we na een rustige nacht en een beetje uitslapen, naar een bakkertje voor ontbijt. Omdat de route van Röttenbach naar Zeist (600km) volgens de verkeersberichten nog rustig leek, hebben we op het gemakje genoten van een uitgebreid ontbijt met croissantjes, eieren en jus d’orange, voor we om 11u de snelweg op gingen. Behoorlijk druk op de weg, maar alles reed redelijk door en na onze ervaring de dag ervoor hadden we bedacht om te rijden tot een eerste plaspauze nodig was. Pas na een kleine 3u kwam er inderdaad van de achterbank het verzoek om een toilet op te zoeken, en we besloten er bij de eerste benzinepomp af te gaan. Dat we de eerstvolgende afslag misten doordat we aan het kletsen waren, bleek achteraf een groot geluk.

Vlak na die gemiste parkeerplaats reden we namelijk tegen langzamer rijdend verkeer aan – oeps, file voor een volle blaas zou wel eens heel vervelend kunnen worden – dat gek genoeg nog niet op google of door de tomtom geregistreerd was (en dat was gebleken toch behoorlijk accuraat te zijn). Na zo’n tweehonderd meter zag ik – in een heel kort moment, het reed nog redelijk door - de reden van deze verse file: een auto ondersteboven met de wielen nog draaiend in de berm; een stuk of 10 auto’s langs de kant, gestopt om te helpen; veel mensen met oranje en gele hesjes; een man naast de auto in het gras en iemand op haar hurken bij het raampje van gedeukte auto, maar nog geen hulpdiensten. Kinderen afleiden, niet kijken, en we waren er al voorbij. Toen we een paar minuten later wel bij een tankstation stopten, en getankt en geplast weer bij de auto terug kwamen, drong het langzaam door dat er iets raars was. Er was geen geluid, er reden geen auto’s, de snelweg was helemaal leeg! Blijkbaar waren de hulpdiensten inmiddels bij het ongeluk gearriveerd en was de snelweg afgesloten. Wat betreft onze terugreis hadden we dus geluk, maar het raakte ons wel.

’s Avonds aan tafel onder onze boom, in een verder enorm verdorde en verdroogde tuin, praten we na over onze prachtige vakantie. Wat hebben we een mooie, bijzondere reis gemaakt. Wat hebben we veel gedaan, gezien en plezier gehad. We realiseren ons ook hoe fijn het is dat alles goed is gegaan, dat we zoveel kilometers hebben gereden en activiteiten hebben gedaan, en dat we allemaal gezond en wel weer thuis zijn. Want dat is niet vanzelfsprekend…

De vakantie is voorbij. Wat rest zijn onze herinneringen en verhalen. En natuurlijk alle foto’s en verslagen, en mijn klusje om hier weer een mooi boek van te maken dat door de jaren heen regelmatig van de plank gepakt zal worden (zoals al onze andere reis-, vakantie- en themaboeken).

We zijn weer thuis. Ook lekker!