Vrijdag de dertiende?

Man man, wat een dag.

We zouden om 10u gaan rijden. Vanaf Karuč aan het Skadarmeer in Montenegro naar Trebinje in Bosnië en Herzegovina. 165km, waar we volgens navigatie iets meer dan drie uur over zouden doen. We besloten niet de snelste weg, maar lekker de toeristische route te nemen: via Cetinje, en dan langs een enorm kronkelende weg- ruim 25 haarspeld bochten – om nationaal park Lovcén heen naar de baai van Kotor. Het uitzicht op de baai zou fenomenaal zijn, en we zouden dan op het gemakje langs de baai kunnen rijden en tussendoor stoppen om te lunchen en te zwemmen. Als we dan eind van de middag of vroeg in de avond bij het appartement in Trebinje zouden aankomen konden we daar ook nog mooi een duik nemen. Recept voor een heerlijke vakantie reisdag.

In grote lijnen is deze beschrijving precies zoals onze dag verlopen is, op detailniveau zag het er iets anders uit… Pech komt in drieën zeggen ze toch wel eens? Nou, zeg maar gerust in vieren.

Nadat we onze gastheer Filip gedag hadden gezegd, vertrokken we zoals gepland om 10u van het Skadar meer. Het was rustig, de weg was prima - meestal driebaans met de mogelijkheid om langzaam rijdend verkeer in te halen -, we hadden geen haast, en konden genieten van de omgeving. De telefoon van Tijmen stond op het dashboard in mijn zelf geknutselde houder, zodat hij een timelapse video kon maken van onze route. Hij wil een video maken van onze vakantie. We waren lekker onderweg en voor we het wisten waren we al bijna in Cetinje.

Een tunnel door, een bocht om en toen stond er opeens een forse politieagent op de weg die zijn arm opstak en ons van de weg af haalde… Huh? Heb je je lichten wel aan - dat is verplicht hier, en daarvoor waren we twee dagen eerder een keer gestopt (na de grenscontrole en douane stop hadden we niet automatisch de lichten weer aangedaan) , maar er met een waarschuwing vanaf gekomen – ja, de lichten waren aan. Er stond al een auto met knipperlichten in de berm, waar we maar achter gingen staan. Terwijl wij ons nog afvroegen wat er aan de hand zou kunnen zijn, stak oom agent zijn lasergun naar binnen. Sixty six. Ja, 66, dat zagen we. What sixty six? You sixty six. Papers. Oke. Blijkbaar hadden we te hard gereden, maar we waren er nog niet achter hoeveel we dan hadden mogen rijden. Jan dacht 80, en we waren gewoon met het verkeer mee gereden. Ik zocht Jan’s rijbewijs en internationaal rijbewijs op, waarmee de agent naar de politiewagen verderop verdween. Moesten we nu uitstappen en meelopen? Kwam hij weer terug? Het was niet duidelijk, dus Jan is maar uitgestapt en er achteraan gegaan. We stonden wel behoorlijk link, half op de weg, en meneer agent vond het niet nodig dat we de auto gingen verzetten. Toen zijn we allemaal maar uitgestapt en aan de kant van de weg gaan zitten. Fiene vond het nogal spannend, en maakte zich zorgen over de hele gang van zaken. ‘Komt wel goed’, zei ik, ‘gewoon even afwachten wat er gaat gebeuren’, en gaf haar een dikke knuffel.

Jan had zich inmiddels achter de bestuurster van die andere auto bij het raam van de politieauto gevoegd, en we zagen de laseragent rustig nog drie auto’s van de weg afhalen. Toen Jan aan de beurt was bleek dat we 66 hadden gereden waar we blijkbaar 50 mochten (niet gezien). Zijn rijbewijs hielden ze vast, wij moesten in Cetinje naar de postbank gaan om €20 te betalen, en als we het bewijs van betaling weer terug naar de politiewagen brachten, kregen we de papieren weer terug. Het was nog maar kwart voor elf, maar er lag al een forse stapel papieren in de auto. Het business model werd me wel duidelijk: agent 1 schrijft, en agent 2 haalt nieuwe slachtoffers van de weg in een tempo dat agent 1 vooral niet werkeloos hoeft te zitten kijken, en aan het eind van de dag zijn er flink wat €20 bij geschreven.

Affijn, een detour door het stadje Cetinje, toeterende taxi chauffeurs omdat we stopten om de weg naar de bank te vragen, het over de balie heen schuiven van 20 euro én 30 cent, met een roze briefje weer terug rijden om het rijbewijs op te halen. Haha, het timelapse filmpje van Tijmen was wat bizar geëindigd, maar we waren een (vakantie)ervaring rijker, het was inmiddels 11u en we waren weer op weg.

Op het gemakje – niet te snel, hè, papa! – reden we een half uurtje later een berg op, met uitzicht op het mausoleum in NP Lovcé, en ik had net mijn telefoon in de houder gezet om onze rit voor Tijmen te filmen, toen we in een bocht een heftig zwaaiend stel naar ons toe zagen komen. Ze hadden hulp nodig, dus we stopten om te vragen wat er aan de hand was. Of we een dopsleutel hadden om zijn wiel te vervangen. Hij was ergens overheen gereden en had een klapband, en terwijl hij naar ons achterwiel wees om uit te leggen wat hij bedoelde stopte hij midden in zijn zin: You’ve got the same problem! Een enorme bout in ons achterwiel! We hadden nog geluk gehad dat die band nog niet geklapt was. Stel je voor dat dat bij die slingerweg naar beneden zou gebeuren…

In de brandende zon hebben we de handleiding van de auto er maar bij gepakt om krik, gereedschap en reservewiel (een thuiskomertje) tevoorschijn te toveren. Tussendoor even flink met Fiene knuffelen, want zij stond te huilen omdat ze niet wist hoe dit ging aflopen. ‘Komt wel goed’, zei ik ‘we zetten gewoon de reserveband erop, en dan kunnen we weer doorrijden’. Terwijl we stap voor stap de instructies in de handleiding volgenden (nooit eerder een band hoeven verwisselen), stopte er een buschauffeur die aanbood aan om te helpen en in een hand omdraai het wiel al had verwisseld voor we konden zeggen dat we het wel zouden redden. Uiteindelijk was het wiel verwisselen nog niet de grootste klus… nee, het kapotte wiel in een volgepropte auto mee zien te nemen, dat was pas een uitdaging! Eerst de hele achterbak leeg, toen een deel van de achterbank plat, wiel erin, tenten, slaapzakken, luchtbedden en 15 tassen er weer in, Lena helemaal achterin en Tijmen op het tussenstoeltje en we konden weer verder. In Trebinje, waar we twee dagen zullen blijven, zullen we wat aan de band moeten doen, dus ons geplande uitstapje naar Mostnaar zullen we waarschijnlijk laten schieten. Maar voor nu klus geklaard! En het had niet eens een uur geduurd. Fiene vond het nog steeds een nare dag, maar keek gelukkig wel opgelucht. Maar we besloten geen filmpjes meer te maken, want daar leek vandaag wel bad karma vanuit te gaan.

Nog even overwogen of we met dat reservewiel die slingerweg wel moesten nemen, maar veel andere opties hadden we niet, dus we vervolgden onze weg. De auto bleek ondanks het enorme verschil in banden toch stabiel te liggen, en al gauw reden we tegen het fantastische uitzicht op de baai van Kotor. In de diepte een prachtige baai met een enorm cruiseschip. Echt héél mooi. En de weg was gelukkig ook redelijk goed. In een prettig tempo namen we bocht na bocht – we moesten 25 haarspeldbochten, en ze waren genummerd – al viel het Jan op dat we wel heel weinig tegenliggers zagen. In bocht 11 bleek waarom… een aantal auto’s aan de kant van de weg, een druk wuivende Montenegrijn, die riep dat we beter terug konden gaan. Volgens hem stonden er wat lager op de berg twee bussen die elkaar niet konden passeren, en daar stonden inmiddels aan beide kanten wel 50-100 auto’s achter. Gridlock. Niet te geloven, wat een pech dag. Fiene aan het huilen, zij vond het echt niet leuk meer, maar ook nu suste ik haar ‘komt wel goed, meisje’. Raampjes open, een beetje in de schaduw en eerst even een risico analyse: omdraaien en omrijden betekende ruim 100km om, want de berg helemaal op, terug naar Cetinje en via de andere kant van het nationale park weer naar Kotor. Een uur of 3-4 zou omrijden, en dat met die band. Niet een aantrekkelijke optie. Blijven wachten? In de felle zon? En hoe lang? Mijn redenatie: als het geen ongeluk was (want dan was de puinhoop mogelijk niet te overzien), dan zou er uiteindelijk wel ruimte gecreëerd worden om de auto’s en bussen te laten passeren. De gridlock zat een flink stuk lager dan bocht 11, want daar stonden wij, dus relatief dicht bij Kotor en daar werd de weg ook breder om iedereen van die weg af te krijgen. Zou misschien wel even duren, maar uiteindelijk zou het opgelost zijn. We besloten te wachten.

Uiteindelijk viel het reuze mee. Met een flesje water, een snoepje en een babbeltje met andere gestranden stonden we een half uurtje op de berg en toen konden we ineens weer een stuk rijden. Na een paar bochten weer even stil staan, maar binnen een uur waren we toch de berg af en in Kotor. Fiene wilde het liefst meteen naar het huisje, want ze was bang dat we daar helemaal niet meer aankomen, met alle pech die we vandaag hebben. ‘Deze dag gaan we nooit meer vergeten…’ . En precies daarom besloten we om wat leuks te gaan doen. Op zoek naar een plekje om te lunchen en te zwemmen. Dat vonden we niet in Kotor (veel te druk), maar wel net voorbij Perast. Heerlijk op een terras onder een luifel zitten eten, en daarna zwemspullen aan en zwemmen maar. Dit was echt vakantie, en het leed van de ochtend was weer (bijna) vergeten.

Aan het eind van de middag reden we langs de baai naar Herceg Novi waar de bergen in zouden gaan naar Trebinje. Nog een half uurtje rijden, en dan konden we lekker bijkomen van een bizar dagje. Halverwege de weg van Herceg Novi naar Trebinje gingen we bij de grenspost Montenegro uit - slechts vijf auto’s voor ons, dus dat ging lekker vlot – en vijf minuten later de grenspost van Bosnië. De paspoorten en groene kaart had ik bij de hand gehouden, dus dit was aftikken en door. Niet. Deze beambte wilde ook nog een kaartje zien. Welk kaartje? (Internationaal) rijbewijs? Nee, dat hoefde niet. Nee, kaartje van eigendom van de auto, de grootte van een credit card. Hij had dat vandaag wel al 15 keer gezien. Maar dat hebben we helemaal niet, nooit van gehoord ook trouwens (blijkt dat het papieren kentekenbewijs sinds 2014 vervangen is door een pasje. Nooit geweten, onze auto hebben we in 2013 in NL ingevoerd vanuit de VS). Wel een foto van een kentekenbewijs, maar geen kaartje. Nee, niet goed. We mogen het land niet in. Onze argumenten dat we vorige week al in Bosnië waren hielpen niets. We kwamen het land niet in. Punt. Wat dan, vroegen we aan de man? Nou, terug naar Montenegro, dat moest ons accepteren, want daar waren we vandaan gekomen, en dan proberen via Kroatië, want dat is een EU land en daar is alleen een groene kaart wel voldoende. Jeetje, zucht. De auto aan de zijkant geparkeerd, want we hielden de boel op, en even overleg. Onze paspoorten lagen nog in het hokje, dus Jan liep terug om ze te halen. Ik besloot de kinderen maar even uit de auto te laten (met voorbedachten rade, moet ik er eerlijk bij zeggen) en liep toen ook naar Jan die in gesprek stond met de man. Ja, we begrepen zijn punt, maar nee, we hadden echt geen idee dat we dat pasje moesten hebben. Maar het was wel héél vervelend. We waren bijna bij ons huisje. Waar dan? In Trebinje, net over de grens, en overmorgen zouden we daarvandaan naar Kroatië gaan. En nu moesten we helemaal terug, en nog iets zien te regelen voor vanavond, en de kinderen….

De grenswacht had ook al even met zijn collega’s en baas overlegd. We hadden echt niet de goede papieren… Had ‘ie echt nog nooit gedaan, maar hij had met de kinderen te doen, en wees naar de auto waar de kinderen naast stonden (goede zet, Madelon), hij zou ons door laten…! Wel met de waarschuwing dat als we om wat voor reden dan ook aangehouden zouden worden, we enorm in de problemen konden komen. Dus rondrijden kon hij ons niet adviseren. Met een ja, natuurlijk, nee, doen we niet, en heel heel erg bedankt liepen we terug naar de auto. Ik riep Fiene om maar even naar me toe te komen rennen voor een knuffel. Zodat de goede man in elk geval het gevoel zou hebben dat hij een goede daad had gedaan door de regels voor het eerst niet helemaal te volgen. We gingen er gauw vandoor voor hij zich zou bedenken! Pffff, wat een dag!

Eenmaal bij het huis, na een welverdiende plons in het zwembad, zei Fiene: ‘het is vandaag toch niet vrijdag de dertiende? Want daar leek het wel op, zoveel dat er mis ging!’ Inderdaad, en deze dag zullen we niet snel vergeten. Maar ‘all well that ends well’: we zitten waar we wezen moeten, we hebben prima geslapen en Jan is met onze gastheer op weg om de band te laten repareren of vervangen. En ik heb weer wat te melden in ons reisverslag :-)