Where the road ends...

Vanuit Albanië weer terug richting het noorden. Deze keer werden we bij grensovergang Hani i Hotit (tussen Albanië en Montenegro) gestopt door een douanebeambte. Ik zag het al aan zijn hoofd, en de manier waarop hij half op de weg bleef staan toen we bij het hokje onze paspoorten lieten zien. En ja hoor, hand omhoog en stoppen mochten we. Vriendelijk gedag zeggen, weer de hele stapel paspoorten aangeven, en afwachten wat hij van ons wilde. Niet zo heel veel, bleek: “Ah, Holland, football! Ajax and National team!” En vervolgens somde hij in rap tempo álle spelers van het Nederlandse team van 1974 én 1978 op, en konden we doorrijden. We hebben er ‘s avonds nog om gelachen.
--
We waren op weg naar de noordkant van het Shkadar meer. ‘Drive to Karuč, pass a tiny parking place and go left on the little road. Where the road ends, you see a grey Toyota Auris, then you have arrived at Villa Shkadar Lake…’

Karuč kon niet eens gevonden worden door het gloednieuwe navigatiesysteem met heel recent geupdate kaarten van de hele wereld, dus voerden we iets in dat volgens het plaatje van airbnb in de buurt moest liggen…. Daar aangekomen stond Karuč gelukkig aangegeven. Via een smal, vervaarlijk slingerend weggetje daalden we steeds verder af naar het meer. Een handvol huizen, een - inderdaad pietepeuterig – parkeerpleintje, linksaf, meer dan een pad was het niet meer, en toen stopte de weg. En ja, daar stond een grijze Auris, en een man die een trapje van een leuk uitziend huis af kwam en vroeg of we soms op zoek waren naar Filip. Haha, alsof er zomaar een volgeladen Nederlandse auto bij het eind van de weg bij zijn huis zou zijn aanbeland. Natuurlijk waren wij op zoek naar Filip! We hadden namelijk voor de komende twee nachten zijn huis gehuurd.
--
Jan stond met een grijns op zijn gezicht rond te kijken: Madelon, je hebt het wéér gedaan! Weer een geweldig plekje gevonden. Dit keer een leuk huis, met terras met prachtig uitzicht over het Shkadar meer, slechts twee minuten lopen naar een haventje waar we kunnen zwemmen, en als extraatje kunnen we de volgende dag met Filip een tochtje in zijn boot over het meer maken. De kinderen waren vooral blij met wifi, zodat ze allemaal wat mooie bergfoto’s op insta konden zetten, ik werd vrolijk bij het zien van de keuken en wasmachine. Het eerste omdat we na 5 dagen schapenkaas en tomatensalade behoefte hadden aan wat anders (het werd iets met rijst) en het tweede omdat de lucht die van de zak met onze wandelsokken en bergkleren afkwam inmiddels niet meer genegeerd kon worden!
--
We waren die ochtend uit de bergen teruggekomen naar het Shkadar meer. Het was een beetje een stressochtend geweest. De wekker was om 6.15u gegaan, we zouden om 7u opgehaald worden door een taxi, die ons naar de veerboot over het Komanmeer zou brengen. Het contante geld was zo goed als op, ik had genoeg voor het hotel, maar niet meer voor het vervoer, of andersom. Na een moeizame communicatie met de jongen van het hotel had ik de bankgegevens gekregen en had ik de avond ervoor tot drie keer toe geprobeerd om geld voor onze overnachting over te maken via een supertrage internetverbinding. Als dat niet zou lukken zouden we onderweg nog ergens aan geld moeten zien te komen om onze chauffeurs en de veerboot te betalen. ’s Ochtends had ik nog steeds geen bevestiging van betaling binnen die ik aan het hotel kon laten zien, maar op basis van goed vertrouwen lieten ze ons toch gaan en kon ik de contanten op zak houden. Terwijl ik bezig was met het hotel, maakte Jan zich een beetje zorgen over het feit dat we al een kwartier buiten stonden en onze chauffeur er nog niet was. Telefoontje naar het hotel in Shkoder, die ons vervoer geregeld had. De auto zou echt komen…. Internet was zo traag dat we niet goed konden opzoeken hoe lang die rit naar de veerboot zou duren, en of we het überhaupt nog konden halen. We stonden net op het punt om via het hotel ander vervoer te regelen toen het busje met het doorgegeven kenteken het terrein op kwam rijden. 7.45u. Drie kwartier te laat. Bleek dat de chauffeur de vorige avond aan het hotel was geweest om door te geven dat hij ons om 8u zou komen oppikken. Dat was voordat wij aan waren gekomen, en die boodschap heeft ons nooit bereikt… Het was maar 50 minuten rijden tot aan de boot. We hadden zelfs nog even tijd om te pinnen in Bajram Curri. Gedoe om niks dus.
De twee uur durende tocht met de veerboot was geweldig. Een spelletje kaarten, wat lezen, foto’s en filmpjes maken, een dek vol mensen met allerlei nationaliteiten, Albanese muziek schallend uit de speakers, genieten van het lekkere weer en het uitzicht op de bergen. Wat als een (te) vroege en hectische ochtend begon, veranderde hier in een heerlijke vakantiedag. Bij afmeren konden we zo door naar de bus die ons naar het hotel in Shkodër zou brengen, waar we vier dagen eerder onze auto met alle spullen hadden achtergelaten. Dat de auto er nog stond was een grote opluchting voor de kinderen, door een als grap bedoelde opmerking die ik bij vertrek uit Shkodër had gemaakt - … als de auto er dan tenminste nog staat, want wie weet verkopen ze ‘m wel, we zijn tenslotte in Albanië…- had Nynke een nacht niet geslapen en was Lena echt bang geweest dat de auto, met al onze spullen, weg zou zijn. Het heeft wel geleid tot een mooi gesprek over vertrouwen, motieven, afwegen van risico’s en balans tussen voorzichtig zijn en iets onbekends durven doen of ervaren. Hoewel corruptie de grootste zorg is volgens de Bosniërs, Montenegrijnen en Albanezen die we de afgelopen dagen hebben ontmoet, is het ons vooral opgevallen dat de meeste mensen oprecht heel behulpzaam zijn, en zelfs in toeristische setting niet primair op geld uit zijn. Het stuk Balkan dat we tot nu toe hebben gezien is heel prettig, gemoedelijk en comfortabel te bereizen. En vooral erg mooi!
--
Dat bleek ook vandaag weer. Na de bergen hebben we vandaag een heerlijk dagje geluierd en gelezen op het terras, uitkijkend over het meer, of, als het te warm werd, binnen in de airco van het huis, of in het verkoelende water van het meer. Vanmiddag na een flinke onweersbui een uurtje gevaren tussen de futen en velden waterlelies, met uitzicht op de bergen om het meer, het is super rustig en echt prachtig hier.
De was is weer gedaan - met een uurtje wapperen aan de lijn was alles droog – de foto’s overgezet op de computer, en de tassen staan weer (bijna) klaar voor vertrek. Morgen gaan we weer 200km naar het noorden. Via de baai van Kotor en dan vlak langs het drielandenpunt Montenegro-Kroatië-Bosnië en Herzegovina naar Trebinje (Bosnië).