Rondje van de dag

Wat een dag! Zo bijzonder dat ik er Jan’s suggestie om 5 dagen – lekker rustig - offline te blijven voor in de wind heb geslagen! Als één dag, waarvan meer dan de helft reistijd, resulteert in meer dan 250 foto’s…. dan jeukt het om de foto’s te bekijken, schiften en op te slaan. Dan wil ik er wat mee doen, de verhalen die erbij horen vastleggen, een paar dingen delen. En daarom heb ik tóch, voor $10 (financieel een lachertje, natuurlijk, we zitten tenslotte in de rimboe!) wifi gekocht om tijdens ons hele verblijf hier in Yasuní lekker online te blijven. Om vanuit de hangmat, bij het knisperen van de krekels, geknor en ge…kwaak(?) uit het bos, lekker nog even een stukje te schrijven.

In Amerika deden we het dagelijks, de laatste jaren wat minder frequent maar toch regelmatig: het Rondje van de Dag. Tijdens het avondeten benoemen we om de beurt wat het beste moment van die dag was. Er is namelijk altijd wat te vertellen wat de moeite waard was, zelfs op dagen die schijnbaar saai waren. Dat gebeurt namelijk wel eens. Dat je even moet nadenken over wat er die dag nou opmerkelijk of leuk genoeg was om te delen. En dan blijkt er altijd wel een onverwacht momentje te zijn geweest, een babbeltje bij de slager, een toetje dat bijzonder lekker was of een kwijt gewaande broek die onverwacht toch in de kast bleek te liggen.

Zo’n dag was vandaag dus niet! Vandaag was een dag, dat als we Rondje van de Dag gedaan zouden hebben, ik in elk geval niet had geweten wat ik als beste momentje had moeten noemen. Omdat het er zoveel waren:

-Dat de wekker om kwart over 6 ging (op zich géén geweldig momentje) en dat iedereen zonder morren z’n bed uit kwam, aankleedde en mee hielp alle tassen naar boven te dragen omdat we om 7u het appartement moesten opleveren. Trots op mijn ‘crew’.
-Dat we om 7.15 met rugzakken op richting de poort van Miravalle Quatro liepen, als echte, doorgewinterde backpackers. Ik zie ze al gaan over een paar jaar ‘doei mam, tot over een maand of 3’.
-Dat we na een half uurtje met de Mario, de taxichauffeur afgezet werden bij het vliegveld, en binnen 10 minuten ingecheckt en wel, de bagage afgeleverd een uur te vroeg klaar waren om naar de gate te gaan. Relaxed!
-Dat we bij het opstijgen een PRACHTIG uitzicht hadden over Quito, en na een paar minuten boven Cayambe (5790m) vlogen en de besneeuwde top boven de wolken zagen uitsteken.
-Dat we na een vlucht van amper 40 minuten op het ienieminie vliegveldje El Coca landden, en daar heel kneuterig aan de ene kant van een vensterbank stonden te wachten tot de bagage er via de andere kant opgelegd werd.
-Dat er buiten een leuke vent (die wel wat weg heeft van Leonardo Dicaprio in The Beach) met een bordje ‘Yasuní Kichwa Ecolodge (YKE)’ op ons stond te wachten, en ons heel hartelijk en vriendelijk in goed Engels begeleidde van het vliegveld naar de boot.
-Dat die boot een grote overdekte 20 persoons gemotoriseerde kano bleek te zijn, die op flinke snelheid over het water zoefde
-Dat ik zo’n intens gevoel van ontzag en ontroering ervoer tijdens die tocht, dat ik er stil van werd. De enige andere keer dat ik dat zó sterk heb ervaren was in de woestijn van Namibie, waar ik vijftien jaar geleden met Jasme was.
-Dat Lena zó ontzettend blij werd omdat we allemaal een al met water gevulde YKE bidon kregen, die we mogen houden!
-Dat ik na anderhalf uur een seintje kreeg van Leonardo (die eigenlijk Andres heet) dat we bijna bij de Repsol Dock waren, waar we Jan zouden oppikken
-Dat ik al vanuit de verte, aan zijn houding (en blauwe t-shirt) Jan herkende, die onder een afdakje, met z’n verrekijker stond te kijken of dit wel de goede boot was. Ja dus!
-Dat we na nog een uurtje aanmeerden bij het Kichwa dorp, waar we opgewacht werden door een groepje vrouwen en kinderen en door onze gids Leonardo/Andres mee genomen werden naar wat het restaurant bleek voor een ontvangst met een vochtig handdoekje en een heerlijk glas sap, voor we naar onze kamers gebracht zouden worden.
-Dat die kamers (een vierpersoons voor de kinderen, naast een tweepersoons voor ons) in een grote, luxe hut blijken te zijn, met een hangmat voor de deur, een klamboe om elk bed, en aapjes op 2 meter van de veranda
-Dat we tijdens onze eerste wandeling meteen een luiaard hebben gezien, apen, meer dan 10 verschillende soorten vogels, en uitleg kregen over geneeskrachtige kruiden, Kichwa tradities en verhalen gehoord over de bladsnijdende mieren die in hun ‘nest’ blaadjes laten rotten zodat er fungus kan groeien waarmee de mierenlarven zich voeden; over kogelmieren die wel een cm groot zijn en zo heten omdat hun beet zowat de meest pijnlijke insectenbeet is die er is (bevat neurotoxin dat adrenaline afgifte remt waardoor de beet wel 24u zo vreselijk pijnlijk blijft dat het te vergelijken is met een kogelwond); over de vuurmieren en warrior wespen die samen de boom waarin ze hun nest hangen beschermen door in de aanval te gaan als iemand aan de boom schudt – als demonstratie moesten de kinderen op een meter afstand van die boom heel hard roepen, en als reactie ging het bovenste nest (dat van de wespen) heel hard gonzen: bij wijze van alarm gaan alle wespen in het nest tegelijk hun vleugels op en neer bewegen, wat een heel laag pulseren gebrom tot gevolg heeft.
-Dat we een megagrote sprinkhaan zagen! Andres zei eerst een foto te maken voor hij weg zou springen, maar dat als Fiene ‘m daarna voorzichtig aan zou raken we zouden kunnen zien hoe ver die zou springen….. niet dus! Bleek helemaal geen echte sprinkhaan te zijn, maar een heel kundig gevouwen sprinkhaan, die Maria al pratend van een stuk palmblad gemaakt had en stiekem op een plant had gezet! Grapje, en we waren er allemaal dik ingestonken!
-Dat we na die geweldige wandeling een heerlijke en gezellige 3-gangen maaltijd hebben gegeten met onze gidsen Maria en Andres
-Dat ik inmiddels in bed de foto’s ga opladen, met alle typische regenwoud geluiden en geuren om me heen – de kamer heeft uiteraard geen ramen maar gaas, en het ruikt hier een beetje zoals bij de capucijnaapjes in de Apenheul, en het klinkt als in De Nacht van Dierentuin Amersfoort.
-Dat we morgenochtend weer op pad gaan, met verrekijkers en fototoestel!


Rondje van de dag? Vandaag even niet. Ik kan niet kiezen. Vandaag was één MEGArondje, wat mijn betreft!