Gepakt en gezakt
Door: Madelon
Blijf op de hoogte en volg Jan, Madelon, Nynke, Tijmen, Lena en Fiene
17 Augustus 2016 | Ecuador, Tababela
Met een gezellige, ontspannen middag in het zwembad van Country Club Arryanas met Jorge, en een avond Olympische Spelen met pizza bij hem thuis hebben we onze reis door Ecuador lekker rustig afgesloten. Vanochtend op het gemak opgestaan in Quinta Carlota en laat ontbeten. Fiene en Lena nog even een plons in het zwembad, terwijl Nynke haar 30e+ boek uitleest op het terrasje achter, Jan en Tijmen op de veranda voor zitten te lezen, en ik de rugzakken en koffer opnieuw inpak tot een dragelijk gewicht voor iedereen. We hebben het zowaar gered zonder de aanschaf van extra koffers of tassen (alleen één kleine rugzak gekocht omdat die van Lena uitgescheurd en onbruikbaar was). Over een uur vertrekken we naar het vliegveld. Voor de vlucht terug naar Nederland. Het allerlaatste fysieke stukje van onze mooie reis. Dan wacht ons nog drie dagen rugzakken uitpakken, konijnen ophalen, was doen, schoolboeken ophalen en kaften (2 middelbare scholieren dit jaar!), hockeyspullen controleren en aanschaffen, muzieklessen regelen en van onze jetlag af zien te komen, voor we maandag weer van start gaan. Het zal weer even wennen zijn….
Maar in onze verhalen, de foto’s en alle herinnering is er natuurlijk geen eind gekomen aan deze fantastische en bijzondere reis. We laten veel achter hier in Ecuador - visitekaartjes, niet alleen van Jan, maar ook van mij, ‘verloren’ spullen: zonnebril van Fiene (in een taxi) en die van Lena (in een ingeleverde huurauto), een vest van Jan (waarschijnlijk in Mindo), een iPod van Fiene (in ons eerste hotel?), het hoesje van de verrekijker (heeft Jan wel mee naar Tiputini genomen, maar niet mee terug), ons veelbereisde spel UNO (in het laatje van het nachtkastje in onze cabin in Yasuní, bleek later) en de ketting die Fiene van gids María had gekregen (is blijven liggen op tafel bij het ontbijt in Quinta Carlota vorige week, maar vinden misschien vanavond terug als we daar weer een nachtje slapen)…. – maar we nemen nog véél meer mee terug. Foto’s (meer dan 5000), souvenirs (vesten, poncho’s, omslagdoeken, armbandjes, dromenvangers, bewerkte messen, fluitjes van klei en chocolade), afspraken voor samenwerkingen, een paar prachtige (foto)boeken, maar vooral nieuwe vriendschappen die we zullen koesteren! Zes rugzakken en een koffer, maar een karrevracht vol herinneringen aan onze ervaringen in een schitterend, buitengewoon vriendelijk en heel divers land!
In de afgelopen 5 weken hebben we enorm veel gezien en gedaan, maar ook veel gepraat. Jan en ik hebben onze toekomstplannen besproken, voor onze carrières, ons bedrijf, de opvoeding van de kinderen, (keuken)verbouwingen of verhuizingen (over 15 jaar?), plannen voor een volgende reis. Meestal tijdens een wandeling, soms in de auto, maar steeds vaker ook aan tafel in een gesprek met de kinderen. We merken dat we pubers in huis hebben, er wordt gekibbeld en gebokt, en ze worden autonomer in hun uitingen. Ze worden groter, denken meer mee en stellen vragen of uiten kritiek. Waar we in Amerika nog een ervaring deelden met een gezin met vier jonge kinderen die een onwaarschijnlijke eenheid vormden, zijn we nu op reis geweest met 6 individuen, ieder met een eigen mening, interesses en kijk op het leven. Niet altijd gemakkelijk om aan alle verwachtingen en eisen te voldoen, en de dynamiek kan wel eens explosief zijn, maar het is geweldig om te zien hoe die vier kleine De Boertjes groter worden en zich steeds verder ontwikkelen. Met horten en stoten, maar ook met wijze observaties en flink wat hilariteit. En af en toe vangen we zelfs een glimp op van de volwassenen die ze zullen worden…
Vakantie. Tijd om even weg te zijn uit de beslommeringen van het dagelijkse leven. Maar wat mij betreft vooral ook om samen te kijken, te analyseren, te genieten, te discussiëren en verder te bouwen aan de band die we als gezin hebben. Dat we de kinderen door zo’n reis een referentiekader kunnen bieden voor ons en hun eigen leven en de keuzes die we daarin maken, vind ik heel mooi. Dat ik zelf bepaalde aspecten van mijn leven weer eens evalueer en op waarde schat of anders ga aanpakken, vind ik al een rijkdom. Maar dat ook de kinderen bepaalde dingen die ze hier hebben gezien, vergelijken met ons eigen leven in Zeist, is echt bijzonder. Fiene die een uitspraak doet ‘dat het toch wel bijzonder is als iedereen naar school kan gaan en iets kan worden als hij groot is’ (in tegenstelling tot veel Ecuadoraanse kinderen in de bergdorpjes, die gewoon op het land helpen of mandarijnen verkopen), of een gesprek tijdens het eten met Lena en Nynke over rijkdom, en het verschil tussen kopen wat je wilt (omdat het kan) of de voldoening als je ergens voor hebt moeten sparen of kiezen (less is more). Deze reis is niet alleen een vakantie geweest van raften, zip-linen, regenwoudexcursies en paardrijden, slapen in hotels, kopen van souvenirs. Dat hebben we natuurlijk allemaal gedaan. Maar het is vooral ook een reis geweest langs culturen, hoog in de Andes, diep in het regenwoud, en een arme gemeenschap net buiten Quito. Een reis vol gesprekken met bevriende wetenschappers, decanen en nieuwe collega’s van de universiteit, directeurs van ecologische en sociologische projecten, taxichauffeurs en mensen die we onderweg tegen zijn gekomen. Gesprekken over politiek, het leven in Ecuador, dromen en frustraties. Over overeenkomsten en verschillen, tussen landen, volkeren en individuen. Kijken, observeren, analyseren en relativeren. Dat doen wij graag, en verrijkt en voldaan keren we weer terug. Met nieuwe vragen over wie we zijn en waar we heen willen, maar ook veel antwoorden over wat we willen, koesteren en waar we van genieten. En met een berg aan waardevolle herinneringen die we samen delen. De ware rijkdom van samen op vakantie zijn. Heerlijk.
Maar in onze verhalen, de foto’s en alle herinnering is er natuurlijk geen eind gekomen aan deze fantastische en bijzondere reis. We laten veel achter hier in Ecuador - visitekaartjes, niet alleen van Jan, maar ook van mij, ‘verloren’ spullen: zonnebril van Fiene (in een taxi) en die van Lena (in een ingeleverde huurauto), een vest van Jan (waarschijnlijk in Mindo), een iPod van Fiene (in ons eerste hotel?), het hoesje van de verrekijker (heeft Jan wel mee naar Tiputini genomen, maar niet mee terug), ons veelbereisde spel UNO (in het laatje van het nachtkastje in onze cabin in Yasuní, bleek later) en de ketting die Fiene van gids María had gekregen (is blijven liggen op tafel bij het ontbijt in Quinta Carlota vorige week, maar vinden misschien vanavond terug als we daar weer een nachtje slapen)…. – maar we nemen nog véél meer mee terug. Foto’s (meer dan 5000), souvenirs (vesten, poncho’s, omslagdoeken, armbandjes, dromenvangers, bewerkte messen, fluitjes van klei en chocolade), afspraken voor samenwerkingen, een paar prachtige (foto)boeken, maar vooral nieuwe vriendschappen die we zullen koesteren! Zes rugzakken en een koffer, maar een karrevracht vol herinneringen aan onze ervaringen in een schitterend, buitengewoon vriendelijk en heel divers land!
In de afgelopen 5 weken hebben we enorm veel gezien en gedaan, maar ook veel gepraat. Jan en ik hebben onze toekomstplannen besproken, voor onze carrières, ons bedrijf, de opvoeding van de kinderen, (keuken)verbouwingen of verhuizingen (over 15 jaar?), plannen voor een volgende reis. Meestal tijdens een wandeling, soms in de auto, maar steeds vaker ook aan tafel in een gesprek met de kinderen. We merken dat we pubers in huis hebben, er wordt gekibbeld en gebokt, en ze worden autonomer in hun uitingen. Ze worden groter, denken meer mee en stellen vragen of uiten kritiek. Waar we in Amerika nog een ervaring deelden met een gezin met vier jonge kinderen die een onwaarschijnlijke eenheid vormden, zijn we nu op reis geweest met 6 individuen, ieder met een eigen mening, interesses en kijk op het leven. Niet altijd gemakkelijk om aan alle verwachtingen en eisen te voldoen, en de dynamiek kan wel eens explosief zijn, maar het is geweldig om te zien hoe die vier kleine De Boertjes groter worden en zich steeds verder ontwikkelen. Met horten en stoten, maar ook met wijze observaties en flink wat hilariteit. En af en toe vangen we zelfs een glimp op van de volwassenen die ze zullen worden…
Vakantie. Tijd om even weg te zijn uit de beslommeringen van het dagelijkse leven. Maar wat mij betreft vooral ook om samen te kijken, te analyseren, te genieten, te discussiëren en verder te bouwen aan de band die we als gezin hebben. Dat we de kinderen door zo’n reis een referentiekader kunnen bieden voor ons en hun eigen leven en de keuzes die we daarin maken, vind ik heel mooi. Dat ik zelf bepaalde aspecten van mijn leven weer eens evalueer en op waarde schat of anders ga aanpakken, vind ik al een rijkdom. Maar dat ook de kinderen bepaalde dingen die ze hier hebben gezien, vergelijken met ons eigen leven in Zeist, is echt bijzonder. Fiene die een uitspraak doet ‘dat het toch wel bijzonder is als iedereen naar school kan gaan en iets kan worden als hij groot is’ (in tegenstelling tot veel Ecuadoraanse kinderen in de bergdorpjes, die gewoon op het land helpen of mandarijnen verkopen), of een gesprek tijdens het eten met Lena en Nynke over rijkdom, en het verschil tussen kopen wat je wilt (omdat het kan) of de voldoening als je ergens voor hebt moeten sparen of kiezen (less is more). Deze reis is niet alleen een vakantie geweest van raften, zip-linen, regenwoudexcursies en paardrijden, slapen in hotels, kopen van souvenirs. Dat hebben we natuurlijk allemaal gedaan. Maar het is vooral ook een reis geweest langs culturen, hoog in de Andes, diep in het regenwoud, en een arme gemeenschap net buiten Quito. Een reis vol gesprekken met bevriende wetenschappers, decanen en nieuwe collega’s van de universiteit, directeurs van ecologische en sociologische projecten, taxichauffeurs en mensen die we onderweg tegen zijn gekomen. Gesprekken over politiek, het leven in Ecuador, dromen en frustraties. Over overeenkomsten en verschillen, tussen landen, volkeren en individuen. Kijken, observeren, analyseren en relativeren. Dat doen wij graag, en verrijkt en voldaan keren we weer terug. Met nieuwe vragen over wie we zijn en waar we heen willen, maar ook veel antwoorden over wat we willen, koesteren en waar we van genieten. En met een berg aan waardevolle herinneringen die we samen delen. De ware rijkdom van samen op vakantie zijn. Heerlijk.
-
17 Augustus 2016 - 19:49
Lisette:
ik wens jullie een behouden thuiskomst en een aangename vlucht.
ik heb genoten van je reisbeschrijving.
prachtig. -
17 Augustus 2016 - 21:24
Erwin.remijn@gmail.com :
Mooi m te lezen allemaal. Goede reis terug. -
17 Augustus 2016 - 22:12
Anny:
Goede reis en ik heb genoten van jullie reisverslagen.
Ik zal ze missen maar misschien nog wel een idee hierover een lezing te geven ?
Tot binnenkort. -
17 Augustus 2016 - 23:09
Marianne:
Dank voor je mooie verslagen! Ik heb jullie expeditie helemaal mee kunnen beleven! Tot gauw!
-
18 Augustus 2016 - 08:05
Marjon:
Toch wel met tranen in mijn ogen ( ik begin steeds sentimenteler te worden :-() de laatste regels gelezen. Wat een mooie ervaring, misschien zelfs levensles, voor jullie allemaal! Mooie samenvatting van alle ervaringen ( super geschreven Madelon ).
Wanneer gaan jullie weer? Dan lees ik graag weer mee. Ik voelde me een stiekeme deelgenoot van een stukje van jullie avonturen.
Bedankt en welkom thuis! -
18 Augustus 2016 - 08:49
Joke En Bret:
Prachtig verslag Madelon, we zijn benieuwd naar de verhalen van de kinderen. Tot ziens in Zeist. Joke en Bret -
18 Augustus 2016 - 14:51
Karin:
Prachtige reflectie! Goede en veilige terug reis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
