Over de helft

Zondagavond. Jan is vrijdagochtend om half 6 de deur uit gegaan om met Jorge Alfredo Uquillas en David Vallejo van Universidad San Francisco de Quito naar het biodiversiteit onderzoekscentrum Tiputini te gaan. Het biodiversiteitsstation ligt diep in het regenwoud, in het Yasuní National Park, en ik wilde net even via Google maps opzoeken hoever dat precies van Quito is….. maar dat kan niet. Er is geen routebeschrijving beschikbaar voor auto – openbaar vervoer – fietsen of lopen, dus ook geen km vermelding. Hemelsbreed zal het zo’n 300km zijn, maar in praktijk kost het zowat een hele dag om daar te komen: eerst met de taxi naar het vliegveld voor een vlucht van 40min naar Puerto Francisco de Orellana, oftewel El Coca, dat in een bocht van de Rio Napo ligt. Daar vandaan 2u met een gemotoriseerde kano naar Pompeya, om per bus over land dat eigendom is van oliebedrijf Repsol, naar het zuiden te gaan naar de rivier Tiputini, om daar vervolgens nog een uur of wat in boot naar het onderzoekscentrum af te zakken. Hoe lang het precies geduurd heeft weet ik niet, want ik heb Jan sinds vrijdagochtend niet meer gesproken. Wel twee keer een paar appjes gehad dat hij goed is aangekomen, dat het minder warm was dan hij dacht maar wel veel regen, en dat ze al fantastisch mooie dingen hebben gezien. Omdat hij voor internet speciaal naar het kantoor van de manager moest, is zijn laatste berichtje van vanmiddag. Morgenochtend vertrekt hij voor dag en dauw weer over de Tiputini en Repsol naar Pompeya om daar op ons te wachten als we hem oppikken op weg naar Yasuni Ecolodge (bij Napo Wildlife Center op de foto).

Want wij zijn inmiddels ook helemaal gepakt en gezakt (letterlijk – er staan 5 rugzakken en 3 kleine rugzakken, een handtas én tas met proviand in de gang) om richting regenwoud te vertrekken. We zijn vandaag de hele dag in het appartement gebleven. Om de tassen in te pakken, laatste was te drogen, en de boel een beetje netjes achter te laten. Terwijl de kinderen elkaar urenlang op allerlei en mij de toekomst aan het voorspellen zijn (ik ga later met 3 kinderen in Parijs wonen – eentje zal dus al het huis uit zijn -, in een rijtjeshuis met mega aquarium, en zal elke dag met mijn porsche naar mijn werk als zangeres gaan…., maar eerst wonen we nog met alle kinderen in Londen, in een woonboot met 3 mopshonden en gaat Jan in het volkwagenbusje naar zijn werk als….luizenpluizer) doe ik mijn best om alles wat nog in het appartement aanwezig is in de rugzakken te krijgen. Dat valt nog niet mee! Want hoewel we afgelopen donderdag onze megakoffer – volgepropt en loeizwaar- bij de familie van Jorge hebben achtergelaten, de aankopen van de markt in Otavalo gisteren helpen niet mee. Maar ja, alpaca sjaals in de prachtigste kleuren van $12 per stuk weten te bemachtigen voor $20/4, poncho’s af te dingen van $22 tot $15p, armbandjes, dromenvangers, mesjes in leren houders, alles voor maar een paar dollar, dat kun je toch niet laten liggen. Toch? Er was zoveel te zien, en we hebben uren rond gezworven over de markt. Kijken naar alle prachtige kleuren, mooie stoffen, geurend eten en mooie mensen in de plaatselijke klederdracht. Heerlijk.

Samen met twee studentes uit Boston, Annette en Emma, die voor drie maanden in Cumbayá werken aan een project over begeleiding bij en bewustwording van huiselijk geweld in gezinnen in de mindere wijken, waren we met de bus van Quito naar Otavalo gereisd. Een twee uur durende rit, voor $2,50 pp, door een prachtig landschap dat ik helaas grotendeels gemist heb omdat mijn opspelende darmen harder behoefte hadden aan wat slaap dan aan fotomomenten. Gelukkig zat het hotelletje waar ik twee kamers geboekt had vlakbij de bushalte, en om de hoek van wat restaurantjes. Na een gezellige maaltijd met mote (dat soort grote witte mais), fritada van varkensvlees en tortilla’s (niet voor mij, ik hield het bij een stukje avocado) en een ijsje toe, zijn we lekker vroeg onder de wol gegaan. Dat was nodig. Want behalve dat ik al een paar dagen niet helemaal oké was, hadden we ook een drukke week achter de rug, met elke dag om 7u op, om om 8u op het kamp te zijn. Maar wat is het een leuke ervaring geweest! En hoe bijzonder was het afscheid: de keukenbrigade had voor elk van ons een mooie kaart zitten knutselen en vol geschreven met mooie boodschappen en lieve wensen. Als dank dat we hadden bijgedragen aan het kamp. Heel erg lief!

En ja, met de het afscheid van het kamp, een dag naar de markt in Otavalo en het ontruimen van ons appartement in Cumbayá, zit de helft van onze reis erop. Alweer de helft…. of nog maar de helft….? Het is maar hoe je het bekijkt. Aan de ene kant vliegt de tijd, en uit ervaring weet iedereen dat als je eenmaal op de helft bent, of dat nou één, twee of vijf weken, of zelfs een heel jaar is, het aftellen ineens heel snel gaat. Aan de andere kant… als ik zie wat we allemaal al gedaan hebben in deze eerste twee-en-halve week. Ongelofelijk. En dan waren dat nog onze ‘rustige’ weken, omdat we twee weken lang Cumbayá als thuisbasis gehad hebben! Nu komen onze echte reisweken: 5 dagen Yasuní, daarna via Quito doorvliegen naar Cuenca in het zuiden, vervolgens om de paar dagen een stuk met de bus terug naar het Noorden: van Cuenca via de Inca ruïne Ingapirca, langs Quamote, de Duivels Neus treinrit, Rhiobamba, de warmwaterbronnen in Banos, en Nationaal Park Cotopaxi weer naar Quito. Man, we hebben nog twee-en-halve week!