Parafernalia en trofeeën

Bijna, bijna, bijna. Het is echt het allerlaatste staartje van de verhuisperikelen. De container is aangekomen in Rotterdam en vervolgens naar het internationale verhuisbedrijf in Weesp gehaald.
De auto is – weliswaar met een lege accu, kras op de zijkant en een achterbank die niet meer omhoog kan – op Nederlands grondgebied terecht gekomen. De eerste keuring zit erop, de ruime 8-zits auto werd bijna als maximaal 6-zits goedgekeurd, maar gelukkig was Jan alert en heeft het met logisch redeneren toch naar een 7-zits gepraat. In NL moet een zitplaats wettelijk namelijk 40cm breed zijn, en de achterbank bestaat uit 2x 46cm en een plekje van 36cm.... en dus slechts twee volwaardige zitplekken. Jan’s redenatie dat deze achterbank in totaal breder is dan de achterbank van zijn Golf, waar je wel wettelijk met 3 personen mag zitten, werd gelukkig door de meedenkende inspecteur geaccepteerd. En aangezien de achterbank in totaal 128cm breed is (dus gemiddeld 3x ruim 40cm) én 3 gordels heeft mag íe nu door als drie-zits. Het tussenstoeltje tussen de twee stoelen in het midden kwam helaas niet door de ballotage commissie, en mag niet gebruikt worden om passagiers te vervoeren. Jammer.
De snelheidsmeter was gelukkig al in orde (naast mijlen geeft die ook de snelheid in km/uur aan), maar er moet nog wel wat aan het lampenwerk gebeuren. Big White staat nu, in afwachting van een paar nieuwe witte ipv gele lampjes, mistlicht en zij-knipperlicht, bij de Toyota garage in Zeist. De garagemeneer werd helemaal vrolijk bij het zien van de Sienna, want hij had al eens eerder een, weliswaar oudere versie, Sienna ‘omgebouwd’ en verwachte niet al te veel problemen. Eén dag later blijkt het toch niet héél eenvoudig te zijn. De lampjes hebben een andere fitting dan in Europa, en zijn niet zomaar te bestellen. De garage is nu aan het zoeken waar ze lampjes vandaan kunnen halen. Ook een mistachterlamp is niet zomaar geplaatst. Blijkbaar moet daarvoor een speciaal hangmechanisme aangebracht worden en dan bij voorkeur op een manier dat het er ook nog een beetje fatsoenlijk uitziet.
Daar moet men ook nog even goed over nadenken.

Het kan dus nog even duren. Maar dan hebben we ook wat. Een zware (jaja, dat gaat wat kosten aan wegenbelasting, meneer) benzine slurper (een volle tank kost hier 2.29 keer zoveel als in Newton, hebben we gisteren geconstateerd), maar wel eentje waar al veel mensen – met name mannen – enthousiast van worden. Zo zie je er hier niet veel - in tegenstelling tot de VS, waar ik de afstandsbediening nodig had om onze auto te vinden tussen de vele witte Toyota Sienna’s.

En terwijl de auto bezig is aan zijn Nederlandse inburgerings make-over, zijn wij thuis aan het genieten van onze Amerikaanse spulletjes. De dozen zijn vanochtend – alle 71 – afgeleverd, en werden begroet met ‘ja, de dozen zijn er’ (Lena), ‘je bent zeker eerst met de kleren begonnen’ (Tijmen), ‘heb je mijn American Girl al gezien’ (Fiene) en ‘leuk! Ik heb zin om uit te pakken’ (Nynke).
En tegen Tijmen’s verwachting in ben ik niet met de kleding begonnen. Nee, ik heb meteen gezocht naar de grote doos met ‘decorations/pictures’. Het alligatorhoofd van Tijmen heb ik nog niet gevonden, maar wel al de schalen in de vorm van herfstblaadjes, het kannetje voor maple syrup, het karafje van Simon Pearse, Lena’s soccer beker, de foto van de puffins, de mega pot Skippy pindakaas, de oude kaart van Newton die boven onze bank hing, de knutselwerken van de kinderen, posters van Nynke’s boekprojecten en mijn gesigneerde kookboeken van Boston Globe’s food editor Sheryl Julian.
Heerlijk!! En hoewel ik niet erg te spreken ben van de manier waarop de Amerikaanse verhuizers de boel ingepakt hebben (boeken schots en scheef, sommigen gescheurd en gekreukt, mokken in een jas gerold), het is een feest om ‘ons’ Amerika binnen te brengen in ons Nederlandse huis.

Nu zijn we écht thuis. Met alle bagage - de verhalen, de herinneringen, maar ook alle Amerikaanse parafernalia en trofeeën – hebben we weer een laagje toegevoegd aan ons rijke leven. En daar genieten we van.