Helden van Zeist

What’s next? Die vraag heb ik de afgelopen maanden vaak gekregen, zowel in het Engels als in het Nederlands. Een terechte vraag, waarop ik lange tijd geen concreet of éénduidig antwoord had.
We hebben bijna drie jaar lang met het maken van lange termijn plannen rekening gehouden met de verhuizing naar Amerika. En in het afgelopen jaar hebben we heel bewust niet te ver vooruit gekeken, want we wilden optimaal alle kansen benutten die zich in dat jaar in Newton voor zouden doen. We hielden ons niet bezig met de vraag hoe het dagelijkse leven eruit ziet als je terugkeert na een jaar heel intensief ondergedompeld te zijn geweest in een andere gemeenschap. Of alles dan precies hetzelfde is zoals je het achterliet? Of dat er juist veel dingen om ons heen veranderd zouden zijn? Of dat alles hetzelfde is, maar dat wij veel veranderd zouden zijn..... Daar konden en wilden we in Amerika niet te veel bij stil staan. We plukten de dag, en dat ‘seize the day’ ons goed is afgegaan, dat weet iedereen inmiddels wel.
De vraag ‘what’s next’, liet ik de afgelopen maanden onbeantwoord, want er was altijd wel wat anders wat eerst onze aandacht vroeg: het schooljaar afronden, het huis leeghalen, op vakantie naar Maine, weer ‘landen’ in Zeist, alle opgeslagen en verhuisde spullen weer een plekje geven, de kinderen naar school....

Maar inmiddels zijn we echt wel aanbeland bij ‘next’! De kinderen hebben de eerste maand op school erop zitten. Oude vriendschappen zijn weer aangehaald, nieuwe vriendschappen gesloten, en de nieuwe juffen krijgen te zien wat ze allemaal in Amerika geleerd en gedaan hebben.
Nynke is vol zelfvertrouwen in groep 7 begonnen en draagt haar nieuwe vrijheden (zelf naar school en vriendinnen fietsen, een sleutel mee) met het haar kenmerkende verantwoordelijkheidsgevoel. Ze heeft lol in hockey, en geniet van zangles. Ze is een leuke meid.
Tijmen fietst met zijn vriendjes uit groep 6 naar school, gaat het bos in om hutten te bouwen, en gaat met plezier naar hockey. Hij is een gezellig kereltje en zit lekker in zijn vel, al gaat de instroom op school voor hem verre van probleemloos - zijn leesachterstand is veel groter geworden, en hij spelt in een interessante mengelmoes van Nederlands met Engels invloeden. Daarentegen gaat het met Lena gelukkig weer een stuk beter dan een paar weken geleden. Ze krijgt door dat ze helemaal niet vreselijk achter loopt in groep 4, maar dat ze sommige dingen anders geleerd heeft in First Grade, en dat dat oké is. Ze maakt veel speelafspraakjes, biedt thuis vaak spontaan aan om te helpen met koken en gaat met enthousiasme naar hockey, zwem- en pianoles.
En onze benjamin Fiene is super aanhankelijk, knuffelt veel en gaat zonder tegenzin naar school. Ze vindt het niet echt boeiend in groep 2, want ze spelen alleen maar en Fiene wil ook wel wat leren (zegt ze zelf), maar de juf is lief en ze heeft ook een paar vriendjes. Ze vindt zwemles leuk, hockey (funkey voor 5-jarigen) leuk en vioolles leuk, alles is leuk (zegt ze zelf).

What’s next voor Jan, is het opnieuw intensiveren van de begeleiding van zijn promovendi, plannen maken voor strategische samenwerkingen, voorbereiden voor de formalisering van zijn aanstelling als hoogleraar, acquisitie voor zijn bedrijf, veel onderwijs voor de universiteit, en vele kilometers op de A1. Maar ook op zondagochtend met z’n fiestclubje het bos in. Richting de piramide van Austerlitz, het geitenpad, landgoed de Treek en de Maarnse berg. En elke keer komt hij bezweet, bemodderd en glunderend weer terug: wat is het hier toch mooi!

Ja, en dan ik. Mijn ‘what’s next’ begint steeds duidelijker vorm aan te nemen. Mijn next zal het meest afwijkend zijn in vergelijking met de bezigheden vóór ons vertrek (die waardeloze hernia nog even buiten beschouwing gelaten). De verhuizing is (bijna) achter de rug, het huis begint weer ergens op te lijken, de kinderen zijn weer op school. Ik wil weer wat doen. Ik wil weer ergens mijn tanden in zetten!
En dat gaat lukken ook. De afgelopen week heb ik een paar erg interessante (open) gesprekken gevoerd, en er liggen verschillende mogelijkheden om aan de slag te gaan. Ik kom er later nog wel op terug, maar het is allemaal op het gebied van bedrijfsorganisatie en management in organisaties in de gezondheidssector, precies wat ik wil. En daarnaast ligt er ook nog een geweldige kans om een Master of Business Innovation & Entrepeneurship te gaan doen, iets wat al hoog op mijn verlanglijstje stond, maar wat er in Boston helaas niet van gekomen was. Er worden flinke gesprekken gevoerd aan de eettafel, en de kinderen doen daar uitgebreid aan mee. Ze vinden het hele proces reuze interessant, en komen met allerlei suggesties (over welke hakken ik aan moet als ik iemands baas ben, en of je dokter wordt als je in het ziekenhuis werkt). Kortom, spannende tijden hier.

Maar mijn banenjacht is niet het enige dat mijn aandacht heeft. Ik heb nog een erg leuke en uitdagende bezigheid gevonden: de Helden van Zeist.
Helden van Zeist is een groep met mensen (40+) die zich in heeft geschreven om mee te lopen met de 22e editie van de Roparun, een estafette loop van Parijs of Hamburg naar Rotterdam, met als doel geld in te zamelen voor zorg bij kanker. Voor wie nu ongelovig z’n wenkbrauwen ophaalt: nee, ik ga niet lopen, en ook niet proberen om te lopen. Nee, ik ga heel hard helpen om als teamcaptain de boel goed te organiseren. Want er komt heel wat bij kijken om met acht lopers, begeleidende fietsers, chauffeurs en navigators, masseurs en catering, met 2 busjes en 2 campers een goed getrained en georganiseerd team neer te zetten. Omdat de Helden van Zeist – op één loper na – geen ervaring hebben met de Roparun, zal er veel uitgezocht en afgekeken moeten worden. Maar gelukkig heb ik dichtbij een aantal ervaringsdeskundigen, in de vorm van mijn schoonzussen, schoonvader en een neef die er al meerdere Roparun edities op hebben zitten als loper, fietser en/of captain!
Op 7 juni 2014 gaan de Helden van Zeist in Parijs van start, om lopend de afstand naar Rotterdam af te leggen, waar we op Pinkstermaandag 9 juni zullen aankomen, samen met nog 274 teams uit Parijs en 150 teams vanuit Hamburg. Maar voor die tijd moet er nog héél veel gebeuren. De lopers en fietsers moeten trainen en er moet geld ingezameld worden. Zo veel mogelijk, voor Stichting Roparun, voor de zorg bij kanker. Maar ook voor de organisatie van het team: er moeten busjes, campers, fietsen, EHBO kisten, massagetafels, magnetrons, lichtgevende jasjes, plattegronden, stretchers en nog véél véél meer geregeld worden. We gaan leuke acties bedenken om de deelname aan deze sponsorloop te financieren. We gaan op zoek naar sponsors en donateurs, naar mensen die het team de Helden van Zeist willen steunen, of die willen bijdragen aan het goede doel.

What's next?

Hou onze website www.heldenvanZeist.nl en facebook pagina Helden van Zeist in de gaten.
Wees een held, steun de Helden van Zeist!


Groetjes Madelon