Het einde is in zicht!

Het einde is in zicht! Het einde van de chaotische en ‘parkeer het zolang maar even hier’ status van ons huis (en leven!). Na een paar weken uitpakken en inrichten zijn de slaapkamers opnieuw verdeeld en geschilderd, en slaapt iedereen inmiddels gewoon weer in een bed. De eerste maand in Nederland zit er alweer op. De trainingen, sportwedstrijden en muzieklessen zijn begonnen, we hebben al een aantal uitstapjes gemaakt en zijn al een weekendje weg geweest (naar de Ardennen, voor het 45 jarige huwelijk van mijn ouders), en we hebben Tijmens verjaardag gevierd.

De keuken is ingericht en ook de woonkamer is bewoonbaar en enigszins gezellig. Maar zolang de container met onze spullen uit Newton nog niet is aangekomen heeft het weinig zin gehad om de boeken- en kledingkasten, de speelhoek of de zolder helemaal in te ruimen, want daar moet straks weer vanalles bij en tussen. De extra planken op Nynke’s nieuwe kamer moeten even wachten tot we weten wat er nog meer op haar muur komt te hangen. De mooie foto uit Maine staat al klaar, maar er moet ook een plekje vrij blijven voor het schilderijtje dat ze al op haar babykamertje had hangen. En dat schilderij staat nog, met alle andere kunstwerken, bij opa en oma thuis. Die lading kunnen we pas weer ophalen als we onze grote auto in gebruik hebben, dus het wachten is op de container. Tot die tijd staan alle wandplanken, de dozen met extra kleding, de boeken die gesorteerd moeten worden, winterjassen en overtollig speelgoed gewoon ergens in een hoek van een willekeurige kamer. Maar.... het einde is in zicht!

Als het goed is, is vandaag de container aangekomen in Nederland. De vrijstelling van belasting voor onze huisraad en auto (als zijnde ons eigendom, en dus niet geimporteerde handelswaar) schijnt binnen te zijn, en, een extra inspectie van de douane daargelaten, er kan gelost worden. De spullen worden vrijdag met de verhuiswagen thuis afgezet, en donderdag moet Jan de auto gaan ophalen in Weesp. Hij gaat dan meteen door naar de keuring en inschrijving bij de Rijksdienst voor Wegverkeer, in Nieuwegein. Om dat logistiek allemaal op elkaar aan te sluiten was nog wel wat gepuzzel, want je mag als Nederlands ingezetene niet in een auto met Amerikaans kenteken rijden. En hoewel je voor een rit naar de RDW wel een ééndagskentekenbewijs kunt aanvragen, dit kenteken mag weer niet gebruikt worden om van de haven van aankomst naar huis te rijden. In eerste instantie leek de eerste mogelijke afspraak bij de RDW pas volgende week in te plannen. Maar omdat onze auto deze week wel weg moet bij de verscheper, en níet met US kenteken, noch met ééndagskenteken de weg op mag (tenzij op weg naar de RDW) zou die moeten worden opgehaald met de ‘autoambulance’, volgens de belastingdienst! –tja, dat is niet ons probleem, mevrouw – man, wat zijn ze bij de belastingdienst toch zeldzaam bot, onvriendelijk en onbehulpzaam!
Ik heb niet eens geinformeerd naar het prijskaartje van zo’n grap, maar ben net zolang met de RDW aan de lijn gaan hangen tot ze ons er toch ergens tussen gepropt hebben op donderdag. Na de RDW en belastingdienst moest er ook nog verzekering geregeld worden, natuurlijk. En daarvoor heb je eigenlijk een kenteken en precieze gewicht en nieuwwaarde (in NL) nodig, en dat hebben we niet. Maar in tegenstelling tot de belastingdienst hebben ze bij de FBTO wel een vriendelijke, service gerichte en terzake deskundige personele bezetting, dus daar was zo een oplossing gevonden.
Nu maar hopen dat het met alle aanpassingen mee gaat vallen, en dat de papierwinkel vlot afgehandeld is, dan kunnen we eindelijk mee gaan draaien met de hockey carpool.

Ja, het eind is in zicht, maar je kunt het ook zien als het begin.

Het begin van een opgeruimd huis, het begin van ‘alles-staat-weer-op-z’n-plek-en-we-zijn-weer-op-orde-en-hebben-weer-tijd-voor-een-gestoomlijnd-en-vlekkeloos-familie-schema’, oftewel: geen excuses meer voor uitpuilende wasmanden (met per week alleen al 14 sportactiviteiten en bijbehorende was gebeurt dat wel eens....), het niet kunnen rijden voor een uitwedstrijd, of geen tijd voor het opsturen van cv’s, helpen in de klas of uitgebreid koken.

De verhuisklus is (bijna) geklaard. Het gewone leven kan weer beginnen!
Hoera!





of
Hoera...?