Ha...tsjoe!

Ruim een jaar lang zijn we geen van zessen ziek geweest. Nynke is eens thuis gebleven met hoofdpijn en Tijmen heeft een keer een baaldag gehad omdat hij net niet helemaal lekker was. Maar verder? We hebben in Amerika nauwelijks gesnotterd en ook buikvirussen en andere microorganismen hebben ons niet lastig gevallen. We hebben – ondanks herhaaldelijk aanbieden op school en bij de drogist – geen gebruik gemaakt van de ‘Flu shot’, ons niet laten vaccineren tegen waterpokken (die hadden we allemaal al gehad) en we hebben alle ‘Strep cases’, en dat waren er nogal wat, aan ons voorbij laten gaan. Een gezonde weerstand hebben we, en al die pillen, poedertjes en zalfjes met antibiotica heeft ons gezin niet nodig.

Maar nu, nog geen maand terug in Nederland is het een geproest en genies van jewelste. De dozen met tissues slinken zienderogen, en we klagen allemaal over een droge keel en zwaar hoofd van het gesnotter. Uhmmm, hoe komt dat nou? Zouden die handsanitizers in Amerika dan toch z’n nut hebben? Of ligt het aan het Nederlandse herfstweer dat deze week z’n intrede gedaan heeft? Vast dat laatste.

Ik kan me namelijk niet herinneren dat we in New England ook zulke herfstbuien hebben gehad. Het heeft daar absoluut wel geregend, soms ook dagen achter elkaar, maar die natte, winderige en killige weersomslag hebben we daar niet gehad. Geloof ik. Het zou natuurlijk ook kunnen dat het me gewoon niet is opgevallen. Weer is voor Amerikanen, in tegenstelling tot Nederlanders, geen ‘issue’. Weer is weer en daar verandert gemopper toch niets aan, dus daar hoef je je niet druk om te maken. Als er een hittegolf is, dan puft men een keer en draait vervolgens de airco een paar graden lager, als het sneeuwt, dan komen de snowboots en sleetjes naar buiten, en als het te hard regent dan wordt de voetbaltraining of BBQ gewoon afgelast. Simpel. Weer is daar nauwelijks een onderwerp van gesprek, en het beinvloedt ook niet de kledingkeuze - regenlaarzen staan net zo elegant als een paar sportschoenen, en passen prima onder de dagelijkse sportbroek van de Newton mom. Dan hebben we hier in Nederland toch wel een groter dilemma, met onze keus voor een rokje of broek, met daaronder sandalen of hoge laarzen. Tja, dan hoop je toch echt dat het weer even mee zit!
Maar niet alleen voor kledingkeus en het al dan niet doorgaan van een evenement maken we ons in Nederland drukker dan in Amerika. Een minstens net zo belangrijke weersafhankelijke keus die we hier wel hebben en in Amerika niet, is het vervoer. Blijft het droog of niet - gaan de kinderen op de fiets naar school/hockey/muziekles, of brengen we ze gauw even met de auto? Het is een wel overwogen keus tussen gezond fietsen of tot op de draad nat worden, tussen lekker fietsen of snel door moeten naar het volgende adres. En die keuzes, die maakt de Amerikaan niet! Aangezien je daar alles met de auto doet, maakt het weer ook niet uit. De enige keus die er in dat opgezicht gemaakt moet worden, is of je de airco of de ruitenwisser nodig hebt. En of die buien dan kil en winderig zijn, dat merk je in auto toch niet.

Ik ga ervan uit dat wij door het gebruik van alle handsanitizers en de ‘elbow’ in plaats van de high five (daarbij zou de kans op besmetting te groot zijn) van het afgelopen jaar, even een verminderde weerstand hebben, waardoor we tijdelijk wat vatbaarder zijn voor de door het herfstweer rondgewaaide virussen. Of zoiets.

We snotteren nog even door en vanmiddag gaan we – gewoon- met regenlaarzen en jassen het bos in, om bronstige herten te horen, en hopelijk te zien. Voor Tijmen’s verjaardagsfeestje. Dat organiseren we geheel onAmerikaans gewoon zelf, en niemand hoeft bij ons een waiver te tekenen om ons vrij te stellen van verantwoordelijkheden bij eventuele ongelukjes. Al kan ik natuurlijk niet garanderen dat er niemand een verkoudheid (hetzij door ons aangestoken óf door naar buiten gaan in het natte weer) overhoudt aan dit verjaardagsfeestje! Haha.