Back to normal

Na een lange en bijzonder hectische zomer zit de vakantie er nu op. Met een trainingsweek en toernooi van hockey (Nynke en Tijmen), ponykamp (Lena en Fiene), een uitstapje naar Huis Doorn en de terug-naar-school-picnic hebben we de laatste vakantie week afgesloten. En maandag was het zover: terug naar ons gestructureerde Nederlandse leven. School en een mooie weekroutine aan zwemles (2x, maandag), hockeytraining (dinsdag), leesles en meer hockeytraining (3x, woensdag; 2x vrijdag), zang-, piano- en vioolles (vrijdag) en hockeywedstrijden (3x, zaterdag) ligt weer voor ons.

We moeten er weer even in komen, maar de eerste week is goed van start gegaan. De luizencapes zitten nog ergens verstopt in één van de dozen die ik nog niet uitgepakt heb – net zoals de hockeytassen, de koffielepeltjes, de helft van de staafmixer en de riemen, maar dat alles hoop ik één dezer dagen allemaal tegen te komen – en de schooltassen zijn nog onderweg, maar bepakt met brooddozen, sloffen en een plantje zijn we op de fiets gestapt. En al heb ik er, in tegenstelling tot vorig jaar, niet wakker van gelegen, ook deze eerste schooldag was best wel weer spannend. Hoe zouden de kinderen weer inpassen in de klas? Weten ze nog hoe alles hier gaat op school, hoe zouden de nieuwe juffen zijn, zullen ze niet teveel achterstand hebben? Gelukkig waren we wel al een keer terug naar school geweest en hadden we wel al veel vriendjes en vriendinnen gezien in de vakantie, en dat hielp!
We werden begroet door vele bekende gezichten, en een paar nieuwe. Nynke en Tijmen verdwenen meteen rustig en zelfverzekerd hun nieuwe klas in, Lena was enorm druk om alles precies goed te doen (jas, sloffen, hap-sap, alles heeft z’n eigen plekje), en Fiene was een beetje stilletjes toen we haar naar het andere gebouw brachten. Beetje wennen, maar vooral weer heel erg vertrouwd. Ook hier zal het wel weer goed komen.
De komende weken kijken we, samen met de leerkrachten, even aan of er problemen zijn met de aansluiting op de leerstof. Waarschijnlijk valt het wel mee, maar zo nodig ga ik thuis nog even het Amerikaanse huiswerk regime invoeren. Eventuele achterstand zullen we dan vast snel weg weten te werken. Tenslotte is ons dat vorig jaar ook gelukt: binnen een jaar waren Lena, Nynke en Tijmen van niet-Engelstalig en onbekend met het lesprogramma, helemaal op nivo met hun klasgenoten. Lijkt me sterk dat we dat hier niet voor elkaar krijgen. Ik moet daar alleen ook Lena nog van overtuigen. Zij maakt zich erg zorgen (en is daardoor niet te genieten) en vindt alles moeilijk op school. Maar met aanmoediging, support en hard werken krijgt zij haar gebruikelijke flair ook wel weer terug.

Inmiddels hebben we de eerste week er bijna opzitten. De oudste twee fietsen zelf naar school, naar huis, naar vriendjes en naar muziek- en leesles. Op het schoolplein kom ik ze tegen als ik Fiene en Lena ophaal, dan krijg ik de plannen te horen, en weg zijn ze. Heerlijk! Er wordt wat afgespeeld! Ter plekke speelafspraakjes maken en overal op de fiets heen, dat is echt wel het grootste verschil met het dagelijkse leven in Newton, waar de playdates een week van tevoren door de moeders werden gearrangeerd en iedereen met de auto gebracht en gehaald moest worden. Lang leve de fiets.
En ook goed voor mijn conditie, want met alle ritjes naar school, dorp en hockeyveld (die rit fietspoolen ze, wel onder begeleiding omdat ze een erg drukke weg over moeten) maak ik wel wat kilometers op een dag.

Niet alleen de manier van afspreken, en het fietsen bevalt ons weer goed, er zijn meer leuke schooldingen die we opnieuw ontdekken. Het is fijn om de juf gewoon juf Henny, Isabelle, Aafke, Annemieke, Wendelmoet of Corry te noemen, in plaats van het formele Mrs Colarusso, Ms Goldman of Ms Hunter. En traktaties (er zijn er al weer een aantal geweest) zijn niet verboden– ze zijn LEKKER! Er zijn minder betuttelende regeltjes en het gaat allemaal wat vriendelijker en wat gemoedelijker in ons kleine schooltje in Zeist. Al staat daar wel tegenover dat we weer zelf Remedial Teaching moeten regelen, dat er geen gym-, kunst- en muziekdocenten zijn en dat we niet zomaar een dag weg kunnen blijven van school......

Met Jan naar zijn werk (de beursaanvraag is vorige week ingediend!), de kinderen naar school, mijn eerste cv’s opgestuurd, de sporttas weer uit een doos getrokken en het huis richting ‘opgeruimd’, zijn wij weer helemaal ingeburgerd in ons Zeister leven.
Het is goed om weer wat structuur te hebben.
Het is goed om weer thuis te zijn.