Enkele reis NL

‘Je moet niet altijd meteen van het ergste uitgaan’, krijg ik met enige regelmaat te horen van mijn slimme mama of mijn lieve man (die het overigens verbazingwekkend vaak over veel zaken roerend eens zijn met elkaar, maar dat even terzijde), als ik me weer eens op loop te winden over bureaucratische geneuzel of inefficiënte procedures. Ze hebben wel gelijk natuurlijk, maar als control freak heb ik graag de touwtjes zelf in handen en vind ik het moeilijk om te vertrouwen op de capaciteiten en inlevingsvermogen van daarvoor speciaal aangestelde bureaumedewerkers (in het bijzonder die van overheidsinstanties!).
Gelukkig ben ik van nature ook wel behoorlijk nuchter, enigszins flexibel én zie ik vrij vlot de humor ergens van in, en met ons huismotto ‘niet zeuren, maar er iets aan doen’, komt echte stress in huize de Boer niet heel vaak voor. Zelfs de kinderen proberen we al aan te wennen om te denken in oplossingen in plaats van in problemen. Nog met wisselend resultaat, dat wel, maar er wordt aan gewerkt.

Twee jaar geleden zijn we met de Volkswagen Golf van Jan naar Italië geweest. Noodgedwongen met de kleine auto, want Lijn 7 (zoals wij onze Renault Grand Espace noemden) paste niet op de autoslaaptrein. Dat de kinderen niet behoorlijk ruim zaten, met z’n vieren op de achterbank en Fiene zelfs nog in een autostoeltje, hebben ze goed opgepakt. Het alternatief was namelijk niet alleen de korte ritjes in Italië, maar de hele rit erheen, wat weliswaar meer ruimte achterin zou bieden, maar ook een héle lange autorit.

Twee jaar later. Lijn 7 is inmiddels ter ziele. Er groeide schimmel aan de binnenkant van de auto en een serieuze financiële injectie zou nodig zijn geweest om ‘m na een jaar stilstand weer APK-gekeurd en veilig de openbare weg op te krijgen. Maar de Golf, die rijdt nog als een zonnetje. En weer zitten er vier kinderen op de achterbank, krapjes, want samen zijn ze wel 8 jaar groter geworden (maar het kinderstoeltje is wel verdwenen).
Het is even een tussenoplossing en het is maar voor een paar weken, want onze Amerikaanse auto is eind juli op transport gegaan en volgens de planning komt de container op 4 September aan in Rotterdam. Dat we vorige jaar behoorlijk pech hebben gehad met het verschepingsprocedé wil niet zeggen dat het dit keer weer lang gaat duren, dus ik ga niet meteen noodscenario’s bedenken (ja, ik doe mijn best). Bovendien is het vakantietijd en hoeven we nog niet heel vaak ergens heen met de auto. Dus die overbrugging gaat wel lukken. En de kinderen accepteren de gedeelde achterbank lijdzaam.

Omdat wij een jaar in Amerika hebben gewoond, de auto daar hebben gekocht en er meer dan zes maanden in hebben gereden, mogen we deze mee nemen naar Nederland als persoonlijk eigendom en kunnen we vrijstelling krijgen van invoerbelasting. De papierwinkel daarvoor had ik voor vertrek al aangeleverd bij onze contactpersoon Henk, die de verscheping regelt, en ik hoefde hem alleen nog maar een bewijs van onze inschrijving in de gemeente van Zeist op te sturen. Waar ik de naieve gedachte vandaan had, dat je daarvoor met 6 paspoorten naar het gemeentehuis fietst en een kwartiertje later met het gewenste documentje buiten zou staan, weet ik achteraf ook niet..... Zo werkt onze gemeentelijke bureaucratie niet. Ten eerste kun je voor gewone handelingen niet zomaar het gemeentehuis binnen lopen, maar moet je een afspraak inplannen: 10 minuten heb ik zitten foeteren bij een slechtwerkende website, voor ik, nog steeds foeterend, het telefonische 10-keuzenmenu heb doorgeworsteld om een afspraak vast te leggen (voor twee dagen later!) om er vervolgens achter te komen dat ik niet alleen de paspoorten, maar ook de betreffende (uithuizig werkende) man en kinderen (uit logeren en op ponykamp) ter inspectie mee moest nemen. Uhmmm, dat zou een uitdaging worden, want de eerst komende week was er – behalve op donderdagavond, maar dan worden er geen inschrijvingen vanuit het buitenland behandeld – geen enkel moment dat we allemaal tegelijk beschikbaar zouden zijn.
Maar dat bewijs van inschrijving moest er toch echt komen, want anders zou er misschien onnodig vertraging ontstaan bij het inklaren van onze spullen. 5 Telefoongesprekken later (met steeds dezelfde, behulpzame baliemedewerkster), één afspraak van Jan bij het gemeentehuis, nog 2 telefoontjes én een trip van mij (met paspoort en machtiging van Jan) richting gemeentehuis hebben we dan toch een bewijs van inschrijving. Van Jan. De kinderen en ik moeten komende week nog een afspraak zien te maken op een tijdstip dat ze wel allevier tegelijk mee kunnen (een uitdaging gezien hockey/zwem/muziekles schema!!).

Het papiertje is onderweg naar Kuiper ‘u pakt uw koffertje, en wij de rest’, en ik kan me weer bezig houden met het uitpakken van dozen, in elkaar draaien van de nieuwe bedden, en heen en weer fietsen om Nynke en/of Tijmen naar hockeytraining of Lena en Fiene naar ponykamp te brengen. Af en toe heb ik even de auto nodig, en dat stem ik af met Jan, of we lenen er één. Nog anderhalve week, dan komt de container aan. Met de auto.

Tenminste...... ervan uitgaand dat er niet iets tegen gaat (ja, ik doe nog steeds mijn best).

Ik heb het echt geprobeerd! Echt waar. Vol vertrouwen heb ik de planning bekeken: 25 juli spullen ophalen (inclusief auto), 29 juli uitklaring VS, 7 augustus vertrek boot uit Boston, 4 september aankomst boot Rotterdam. En hoe lang kan dat inklaren duren? 3-4 dagen? Dan nog een afspraak met de RDW om dat auto weer goed te keuren en rond 10 september rijden we weer.

Inmiddels weet ik beter.
Blijkt dat de container te zwaar was en er overgewicht betaald moet worden (en dat met een offerte gebaseerd op volume – interessant, niet?). Maar dat was niet eens zo erg. Nee, het blijkt ook dat de Amerikaanse douane de auto wilde inspecteren (kassa, want drie keer raden wie die inspectiekosten moet betalen), en dat onze container daardoor de boot gemist heeft! Hij is met de volgende boot mee, maar die is pas ruim een week later uit Boston vertrokken..... Het geeft in geval onze Henk de tijd om de vrijstelling van belasting te regelen. Al moeten we volgens hem ook nog rekening houden met een verwerkingstijd van 3 tot 5 weken bij de belastingdienst.....

Hockeyspullen hebben we maar alvast nieuw aangeschaft en geleend (de rest zit in de container), schoenen, kleren en een deel van de schoolspullen (tassen, bekers en brooddozen) hadden we deels nog hier, en met een beetje mazzel hebben we tegen Kerst gewoon weer een auto waar met z’n allen én bagage in passen. En anders stuur ik een grote verlanglijst naar Sinterklaas. Want die speelt het wel altijd klaar om per boot op tijd met alle spullen in Nederland aan te komen!