Het zit ‘m in de kleine dingen

We zijn nog niet eens een week terug in Nederland – afgelopen donderdag zijn we op Schiphol ontvangen met spandoeken en heel veel knuffels (dank jullie wel Joke, Bret, tantes Ineke, Josje en Annemieke, oom Martin, Jon, Frans, Jacqueline, Cat, Claire, Lisa, Mirthe, Yana, Madelief, Bret, Lotte, Vera, Pien, Gijs en Jette, voor de superontvangst!) en bijna in konvooi naar huis gebracht, waar ook een ontvangstcomité actief was geweest om de koelkast te vullen, ons konijn Bruin op zijn vertrouwde plekje te installeren, de bank en stoelen naar binnen te brengen en vlaggen op te hangen (dank jullie wel, papa en mama, Ineke en Josje, Hanneke en Jacqueline) – maar het is heerlijk om weer in Nederland te zijn.

Het is bijna schrikbarend hoe snel ons huis weer thuis voelde, zelfs in de staat van chaos waarin het nog steeds verkeert. Het koffieapparaat ratelt vertrouwd, de knopjes van het licht vinden we weer blindelings, en automatisch vermijden we de krakende vloerdelen als we nog even bij de kinderen gaan kijken voor wij naar bed gaan. Zelfs de lekkende douchewand, die we niet gemist hadden, voelt vertrouwd!
En wat is het heerlijk om wakker te worden en fietsende mensen, vogels en krakend grind te horen, in plaats van grasmaaiers, bladblazers of sneeuwschuivers, die om 7u aan de slag gaan. Al moet ik zeggen dat ik daar waarschijnlijk dwars doorheen geslapen zou hebben, want we zijn nog steeds niet helemaal over de jetlag heen....

We hebben al veel vrienden en vriendinnen gezien, met veel mensen bijgepraat, een rondje door de wijk gemaakt, bij opa de Boer en oma van Andel langs geweest, een afspraak gehad bij de tandarts, en het dorp in geweest. En alles voelt zo vertrouwd dat we allemaal al eens het gevoel hebben gehad dat we helemaal niet weg zijn geweest, en dat ons jaar in Boston wel een droom had kunnen zijn.

Maar....

Er staan nu meer bloemen in de kamer dan ik er in een heel jaar gekregen of gekocht heb.
De koffielepeltjes liggen nog niet op hun plek in de la onder het koffieapparaat, en we leven (nog steeds) half uit koffers omdat nog niet alle kasten op de goede plaats staan.
De auto’s lijken klein, de parkeerplekjes ook, en ik ben al twee keer stilgevallen bij een rotonde omdat ik vergat terug te schakelen.
We gaan zonder stress op de fiets naar de tandarts, de bakker, naar een vriendje. Geen ‘fiets-onervaren’ automobilisten, gebrek aan fietspaden of steile hellingen om ons druk over te maken. Heerlijk.
Ook heerlijk: een kroketje, haring, bruine boterham met kaas of hagelslag.
Maar onze favoriete thee was – zoals gewoonlijk – uitverkocht, en er staan nog gewoon rijen bij de kassa. De cassieres zijn vriendelijk, beleefd en betrokken: ‘eh, mevrouw, zou u misschien uw boodschappen in kunnen gaan pakken? De bak ligt helemaal vol....’ En mijn armspieren worden weer getraind, want ik moet zelf die tassen weer naar de fiets/auto sjouwen.
Bij het pannekoekenhuis een pannekoek gegeten, met appel en spek en niet zo’n zompige Amerikaanse ontbijt pancake. Het cadeautje dat bij de kinderpannekoek hoorde mocht bij de bar opgehaald worden, en Fiene heeft dat netjes gedaan: Can I have the princess set, please.
De kinder- en kleine ijsjes laten we links liggen, als we een ijsje halen, dan nemen we een ‘medium’-softijs, en die is nog mini vergeleken bij de kiddie-size die we meestal niet eens op konden.
Helaas geldt dat ook voor kledingmaten.... Waar ik een jaar lang geflatteerd en gevleid kon kiezen uit het rek M, en zelfs S, vandaag werd ik geconfronteerd met een te kleine L, en moest uitwijken naar XL. Zucht. ‘Mam, je lijkt wel een dikke ballerina (mijn middelste dochter heeft zich nog niet erg ontwikkeld op het gebied van tact en complimenteuze opmerkingen), waarop de oudste (die zich soms té verantwoordelijk voelt, en zorgen maakt over wat hoort) veronwaardigd reageerde dat ze dat niet zo moest zeggen, en de eerste daarop weer doodkalm zegt: ‘nou, het is toch zo?! Of moet ik liegen dan?’ Ik hoop dat ze haar beeld nog een beetje bijstelt, want nu valt het me op dat er niet alleen in Amerika, maar ook hier in Zeist, behoorlijk veel mensen rondlopen die echt niet in een Nederlands maatje XL passen....
Mensen op straat zijn afstandelijker dan ik de afgelopen maanden gewend ben geraakt. Minder oogcontact, minder glimlachjes, en vaker een norse, geirriteerde blik. Daarentegen is winkelpersoneel hier weliswaar minder (onderdanig) toeschietelijk, maar wel meer bereid om mee te denken of alternatieven te suggereren.
Ik heb nog nergens een waiver of disclaimer hoeven tekenen, niemand heeft me nog gewezen op de risico’s van fietsen, apparatuur of je kinderen alleen om een boodschap te sturen, en ik kan mijn betalingen gewoon weer online doen.
De broodrooster hebben we niet meer nodig, maar ik heb wel al een paar keer het fruitafval in de gootsteen gegooid (waar helaas geen insinkerator in zit).

Het zijn al die kleine dingen die getuigen dat we best lang en ver weg geweest zijn. En hoe heerlijk en vertrouwd het ook is om weer thuis te zijn, het blijkt dat we (ongemerkt) toch gewend zijn geraakt aan andere gebruiken, gewoontes en producten. Niet vreemd, maar anders, en heel leuk om met die nieuwe bril weer ons eigen vertrouwde Nederlandse leven te beschouwen en te (her)ontdekken.