Puffin, puffin, here we come

For our non-Dutch speaking friends: forget about the text, but have a look at the pictures (password = zeist).

In September heb ik, samen met Nynke, Lena en Fiene, op een kunstmarkt een paar foto’s gekocht van Paul Nguyen, een natuurfotograaf. Een vergroting van een vuurtoren op de rotskust bij Salem, in een schitterend schemerlicht, en drie foto’s van vogels. De ene was van kraanvogels in vlucht, en andere twee van puffins (papegaaiduikers). Paul had nog veel meer schitterende foto’s, van spectaculaire landschappen, bizarre insecten en magnifieke, bijna abstract gekleurde luchten, maar die van de Atlantic Puffins riep bij ons allevier meteen een zelfde reactie op: ach, wat zijn die schattig!
De puffin wordt ook wel ‘clown van de zee’ genoemd, en die bijnaam hebben ze niet voor niets. Met hun knaloranje snavels en grappige gele wangetjes (cheeseballs, zoals Lena ze noemt), hebben ze ook wel iets lachwekkends.

De grote foto van de vuurtoren hadden we voor Jan’s verjaardag (in oktober) gekocht, maar de foto’s van de vogels gingen meteen tegen de muur in de woonkamer. En toen Tijmen thuis kwam, was het van zijn kant meteen liefde op het eerste gezicht: hij had een nieuw favoriete dier!

In November kwamen we Paul Nguyen weer tegen op een cultuurmarkt, en deze keer was Tijmen er ook bij. Hij ging meteen alle andere puffin-foto’s van Paul bekijken, en vuurde de ene vraag na de andere op de fotograaf af: hoe groot zijn puffins in het echt, hoe kon hij er zo dichtbij komen, wat eten ze, waar leven ze. En wat bleek? Puffins komen voor in Noord-Amerika! Ze zijn vrij zeldzaam, maar ze broeden op een paar eilandjes voor de kust van Maine, en je kunt een tocht boeken om ze te gaan bekijken. En dat was precies wat Paul had gedaan om die prachtige foto’s te gaan maken. Hij was in het broedseizoen (van Juni tot Augustus) naar Downeast Maine gegaan om puffins te fotograferen.

Dat wilde Tijmen OOK!

Door al Tijmen’s enthousiasme zijn wij uiteindelijk allemaal aangestoken, en Jan en ik hebben ons al vroeg verdiept in de mogelijkheden. We wilden sowieso al naar Maine, maar omdat het toeristenseizoen (en dus de mogelijkheden om iets te huren en te doen) pas heel laat begint, én omdat het vanuit Boston toch al gauw een uur of 5 rijden is, hebben we Maine tot onze zomervakantie bestemming gebombardeerd. En omdat we dan ook meer tijd zouden hebben, was het ook wel de moeite waard om helemaal Downeast te gaan en de puffins ‘live’ te gaan bekijken. En hoewel er een aantal eilandjes zijn waar puffins broeden, en er verschillende puffin-watch tours aangeboden worden – allemaal met gegarandeerd zicht (maar voor een goede close-up foto is er dan wel een fikse teletoeter vereist die mijn 300mm lens verre overtreft....) – er is maar één plek waar je daadwerkelijk een eiland op mag (tegen een fikse vergoeding, uiteraard), en de puffins van relatief dichtbij kunt observeren: Machias Seal Island.

Na een diepe zucht, heb ik maar eens diep in de buidel getast en zes tickets voor een Machias Seal Island landing geboekt: wij zouden puffins gaan bekijken. En de rest van onze vakantie is gewoon daaromheen gepland. Gisteren zijn we na vier dagen bij Moosehead Lake (de bergen in, en het meer over en op, in onze jacht op elanden), afgezakt naar de meest oostelijke kust van Maine, slechts een paar mijl van de Canadese grens, naar Downeast Maine, naar Cutler in Machias Bay.

En vandaag was de grote dag van de Puffin Tour. Om 10u werden we (18 passagiers) met een klein bootje van het strand naar een (nog steeds kleine) iets grotere boot gebracht om de 9 zeemijlen naar Machias Seal Island te overbruggen. Godzijdank had ik een pilletje ingenomen tegen zeeziekte, en was het een stralende dag met weinig wind!
We begonnen de tocht met een praatje van de kapitein over praktische zaken, over de zeevogels die we zouden zien, en over de vuurtorenwachters op Little River Lighthouse (voor de haven van Cutler), en op Machias Seal Island. Én hij vertelde ons over een korte omweg die we zouden gaan maken. Net buiten de haven lag een dode walvis te drijven, en er moesten foto’s gemaakt worden voor de Universiteit van Maine, om de walvis te identificeren. Of de kinderen dat niet te eng zouden vinden? Nou, niet onze kinderen. Vol fascinatie hebben ze het enorme drijvende karkas (het was een Minke whale, en was al een tijdje dood) bekeken en vragen gesteld over alles wat ze zagen (en niet zagen), waarom hij daar lag, en hoe hij dood was gegaan. En hoe vaak heb je nou eenmaal de kans om een walvis van zó dichtbij te observeren. Ze waren het er wel over eens dat het toch leuker is om ze levend te zien, want deze was toch wel zielig.

Na de tussenstop zijn we doorgestoomd naar puffin-eiland. Onderweg werden we vergezeld van een aantal stormvogels (Shearwater), en vlakbij het eiland zagen we de eerste puffins. Moeilijk om ze op de foto te krijgen, want ze vliegen enorm snel, en duiken vaak kopje onder, maar geweldig om ze nu echt te zien. En gelukkig zagen de landingsomstandigheden er goed uit (dat is zeker niet altijd het geval!), dus we zouden ook echt aan land kunnen om ze van dichterbij te gaan bekijken.

Met een motorbootje zijn we aan land (toch nog in Canada geweest, want de vuurtoren wordt door Canadezen bemand) gebracht om vervolgens – na een fikse instructie – in groepjes naar de observatiehutjes gebracht te worden. Anderhalf uur hebben we met ons zessen in een flinke bezemkast gezeten om door de kleine raampjes de vogels te bekijken. En hoewel blijkbaar al een flink deel van de kolonie vertrokken was, zagen we heel wat vogels aan komen vliegen met vis in de bek om te verdwijnen in hun burchten tussen de rotsblokken. Met weliswaar wat geharrewar over wie bij welk raampje mocht, hebben we toch allemaal onze ogen uit gekeken (en de camera’s laten klikken).
Vanuit onze observatiepost hadden we voornamelijk Atlantic Puffins gezien (die met de oranje snavels), en een enkele Razorbill*, ook een Alcid* soort (waartoe ook de Puffin behoort), maar met een zwarte snavel. De andere 2 Alcid soorten, die ook in New England voorkomen, de Common Murre* en de Black Guillemot*, hebben we beiden op de terugtocht gezien.

*Note van de blogger: Wij doen het even met de Engelse vogelbenaming, omdat onze Petersen-Burrows ‘BIRDS of NEW ENGLAND’ geen Nederlandse vertaling van de – voor ons onbekende- vogelsoorten geeft (en omdat we ons al een week ‘buiten uw servicegebied’ bevinden, en dus de vertalingen niet kunnen opzoeken). We hebben overigens al héél veel vinkjes in onze vogelgids! Gisteren ook nog de American Bald Eagle (ja, hét symbool van Amerika) en Osprey gezien.

Op de terugweg naar de haven hebben we ook nog even een ommetje gemaakt langs een eilandje waar wel 30 zeehonden (de kleine Harbor Seals (ook wel dog-faced seal genoemd), en de grotere Gray Seals (oftewel horse-faced seals)) heerlijk lui lagen op te drogen en te wachten tot het weer vloed zou worden. Ook hier weer een unieke gebeurtenis. Ik geloof niet dat ik ooit al eens zo dichtbij zo veel zeehonden in het wild ben geweest. Fantastisch!

En nog een unieke gebeurtenis: dit is voor het eerst dat ik op één dag meer dan 500 foto’s heb gemaakt én mijn volle batterij helemaal leeg was. Bijgaand slechts een kleine selectie van de foto’s.....