Nog één hand

Het aftellen is al een tijdje aan de gang. Eerst was het aftellen tot het eind van het schooljaar, daarna tot het laatste tripje (Mt Lafayette) vóór de verhuisstress, aftellen tot de komst van de verhuiswagen, de Yard Sale, opleveren van het huis, de vakantie in Maine.... En bij elke verwijzing naar een gebeurtenis die er aan zat te komen, kwam steevast Fiene’s reactie: Ja, leuk hoor, maar wanneer gaan we nou naar NEDERLAND??? En bij ieder gesprek over tijd (nog twee maanden, nog drie weken, etc), lichtte hoopvol haar gezichtje op: hoeveel nachtjes is dat nog?

Na het afscheid van haar vriendinnen, is het voor Fiene wel mooi geweest. Het is niet dat ze zich verveelt of verdrietig is (hooguit een beetje stilletjes), maar ze kijkt nu echt uit naar Nederland, en alles waar het voor staat. Het idee van ‘thuis’. Ze wil ook heel graag dat we meteen een rondje maken langs alle bekende plekjes, ‘om te kijken hoe alles ook al weer is’, zoals ze zelf zegt. Volgens mij is ze een beetje bang dat ze zich niet alles meer goed kan herinneren, en wil ze graag de bevestiging dat alles gewoon is zoals ze het in haar hoofd heeft.

Tijmen, Lena en Nynke hebben ook wel vlagen van heimwee (zowel naar Nederland als naar Newton), maar zijn er toch minder mee bezig. Zij leven meer van dag tot dag, en ervaren met volle teugen alles wat de vakantie te bieden heeft. En dat is nogal wat! Na de moosesafari, watervliegtuigvlucht, puffin tocht en wandelingen langs de kliffen, zijn we in Bar Harbor met een gids een hele ochtend gaan rots klimmen. Met touwen, helmen en de hele rim-ram. Op een rotsstrand aan de oceaan, in de volle zon, het was een geweldige ervaring. Ook mentaal! Ze houden allemaal van klimmen en klauteren, dus de energie stuiterde ervan af. Maar berg op is één ding (dan tast je op je gemak de spleten en richels af om jezelf omhoog te werken), naar beneden is andere koek! Allevier hebben ze één of meerdere keren in tranen (van angst en/of frustratie) tegen de rotswand aangeplakt gezeten.... omdat ze terug wilden. Maar om naar beneden te gaan moet je je voeten schrap zetten en jezelf aan het touw achterover laten leunen. En dat is eng! Heel erg eng, en er was heel wat wilskracht voor nodig om je over te geven, instructies op te volgen en te vertrouwen op papa en gids Avi die –letterlijk- de touwen strak in handen hadden. Maar ze deden het! Allemaal, en toen Lena met trillende benen van inspanning beneden kwam en haar tranen weg veegde sprak ze de geweldige woorden: even wat drinken, en dan ga ik nog een keer. En dat was dat, de drie uur daarna zijn omgevlogen, en ik heb me weer uitgeleefd met mijn fototoestel (zie bewijsmateriaal).

En met een verregende dag rondrijdend in Acadia National Park, een paar plonzen in het zwembad, een mooie hike rond Jordan’s Pond, een bezoek aan een kreeften hatchery (broederij), en een mooie foto van Bass Harbor Head Light, tussen de buien door, zijn nu ook de laatste dagen van ons Maine avontuur omgevlogen.

Wij vertrekken zo meteen weer richting het zuiden. We nemen de hele dag om langs de kust van Maine, via allerlei pitoresque plekjes als Camden, Kennebunk(port) en Portland vanavond weer aan te komen in Boston. Daar hebben we voor vier nachtjes een appartement gehuurd, om het laatste afspraken te maken met vrienden, en afscheid te nemen van deze geweldige stad. Het cirkeltje is rond, we verlaten de VS zoals we gekomen zijn: vanuit downtown Boston (met een huurauto en bergen bagage).

En voor Fiene betekent het dat we aan het laatste handje zijn toegekomen: nog vijf nachtjes (4 in Boston, 1 in het vliegtuig) en dan zijn we weer in NEDERLAND!! Bij opa’s en oma’s, familie en vrienden, bij Bruintje, ons huis, de school en het hertekamp.