Er scharrelt iets in het bos.....
Door: Madelon
Blijf op de hoogte en volg Jan, Madelon, Nynke, Tijmen, Lena en Fiene
02 Augustus 2013 | Verenigde Staten, Greenville
Whaah..! Het knispert en kraakt, het ritselt en rommelt..... het klinkt.... GROOT.
Het is donker en ik wil alleen even mijn boek halen dat nog buiten ligt. Ik heb de deur open gedaan en het buitenlicht aan, en toen begon de herrie. Ik zie de oogjes glinsteren in het licht dat ik net heb aangedaan, en mijn hart klopt in mijn keel. Gelukkig zit er tussen mij en die brekende takjes nog een veranda en een stuk gras, maar een afstand van 12 meter is niet echt veel als dat dier besluit mijn kant op te komen.
Alhoewel, waarschijnlijk is het nog meer van mij geschrokken dan ik van hem. Maar wat zou het nou zijn? We zitten in hartje Maine, bij Moosehead Lake, een gebied – zoals de naam al doet vermoeden – waar heel veel moose (elanden) voorkomen. We hebben tot nu toe al elke dag een moose (indiaanse naam voor ‘twijg eter’) gezien, maar op de landtong waar wij een huisje hebben gehuurd komen ze niet vaak. We hebben bij het huisje wel al verscheidene keren herten (white tail deer) langs zien wandelen, als ze uit het bos het paadje naar de steiger nemen.
Maar het geritsel wat ik nu hoor lijkt wat lager bij de grond te zitten. Beren komen er in dit gebied, zo dicht bij de mensen – helaas (we zouden er wel graag één zien) – niet veel voor, dus dat valt ook af. Een stinkdier? Of een wasbeer misschien? Vanmiddag kwam er in elk geval wel een racoon aan scharrelen over het gras, op twee meter langs Jan en Tijmen die fikkie aan het stoken waren. Misschien is die weer terug gekomen om een maaltje te zoeken.
Het is wel bijzonder om je te realiseren dat wij eigenlijk helemaal niet aan dierengeritsel gewend zijn. Behalve vogels, eekhoorns en chipmunks in Newton, en de kat van de buren in Zeist, scharrelt er weinig rond in de tuin of bij het huis. En wat er dan al in de tuin komt maakt niet zó veel lawaai.
Het is goed dat de kinderen al slapen. De meiden zouden er bang van worden, terwijl Tijmen metéén naar buiten zou willen om te gaan kijken. Die is echt nergens bang voor!
Nee, Tijmen ‘spot’ slangen, vangt kikkers, insecten en visjes met zijn blote handen, en zou het liefst een beer in levende lijve tegen komen. Aangezien de kans op een beer niet zo heel groot is, moet hij (en wij) het ‘maar’ doen met het speuren naar moose. En dan een echte, natuurlijk, niet één van de vele uithangborden, verkeersborden of aanplakbiljetten: het hele gebied is bewegwijzerd met gele ‘Moose – next 19 mile’ borden, er zijn tientallen Moose Inn’s, Big Moose Shops, Scoop a Moose Ice cream (en Moose track ijs), en gisteren hebben we bij ‘the stress free Moose’ gegeten.... De moose wordt hier geexploteerd, maar er zijn dan ook 3 moose voor elke mens in dit gebied. En dan zijn de toeristen al meegerekend, die zijn er namelijk bijna niet. Locals ook niet, trouwens.
Moosehead Lake is een prachtig meer, in een enorm uitgestrekt bosgebied, met één dorpje (Greenville), een paar gehuchten met vier of vijf huizen, en kilometers en kilometers ‘dirt roads’, oftewel ongeasfalteerde hotseklotse stuiterweggetjes. Je hebt soms de keus tussen 15 mijl (25km!) over een dirt road, of 75 mijl (ruim 100km) verharde weg om je bestemming te bereiken - drie keer raden wat Jan kiest. En soms is er niet eens een andere optie dan die onverharde weg.....
Aangezien de staat van die weggetjes nogal wisselt, weten wij – met onze niet-SUV-maar-gehuurde-minivan-met-TEXAS-nummerplaat (en dat in Maine, waar een MA-plaat al gezien wordt als ‘buitenlands-en-dus-fout’!) – van tevoren niet eens of we onze bestemming wel kunnen bereiken.
Met de volgende routebeschrijving: drive to Kokadja, were road ends turn left onto dirt road, reset odometer, @ 4.3 mile you cross bridge, @ 5.9 curve right, @13.8 straight at sign Spencer Camp, @ 15.1 take left on fork, @ 17.4 right turn in the road, @ 19.2 park car and start ‘Little Kineo Mountain’ trail,
gingen wij op onze eerste dag op pad om een bergtocht te maken, voor een spectaculair uitzicht over Moosehead Lake, Appalachian Trail en Mt Kathadin. De eerste mijlen gingen goed, de routebeschrijving klopte precies, en met een snelheid van 10-15 mijl/uur gingen we langzaam, maar gestaag, al heen en weer schuddend en kuilen omzeilend richting de berg. Tenminste, dat hoopten we, want behalve bos, bomen en nog meer bomen, en af en toe een watertje, was er niets. Geen andere auto’s, geen andere mensen, en 0,0 bereik op onze telefoons.....
Na ruim een uur rijden draaiden we @ 17.4 rechtsaf naar iets wat niet meer dan een karrespoor leek. En daar lag een boom over de weg (nou ja, weg...). Na al dat gehobbel lieten we ons natuurlijk niet door één zo’n boompje afleiden, dus met z’n drieen (Jan, Tijmen en ik) hebben we de boom zo goed en kwaad als het ging gebroken, verlegd en weg getrokken. Om 20 meter verder door een nog grotere, nog dikkere boomstam alsnog tegen gehouden te worden. Achteruit moesten we terug naar @17.4, waar we nog even de optie ‘rechtdoor’ hebben geprobeerd, in de hoop in een omtrekkende beweging alsnog bij de trail aan te komen. Helaas. Ook daar omgevallen bomen en wegversperringen. Dit weggetje was al in geen weken (of maanden) gebruikt, en er restte ons niets dan om zien te draaien en op onze schreden terug te keren.... Lang leve de DVD-speler in de huurauto!!
Op onze terugweg werden we wel getrakteerd op het zicht van een moose koe. Dat was dan weer wel leuk. Vooral toen Lena de legendarische woorden sprak: het is maar goed dat we terug moesten, want anders hadden we deze moose niet gezien! Zo is het maar net.
Maine, dag 1 - moose, check.
Omdat het ons, ondanks uiterste inspanning, niet gelukt was om Moosehead Lake te bekijken vanaf Little Kineo, besloten we het op een andere manier zicht op het meer te krijgen: vanuit een watervliegtuigje! Met een pilletje op tegen reisziekte (ik heb ooit in Afrika een vlucht over de Okavanga Delta in Botswana gemaakt in zo’n klein vliegtuigje, en herinnerde me dat het behoorlijk kon schommelen), gingen we om 11u ’s ochtends met Roger Currier van Currier Seaplanes de lucht in. Het was prachtig weer, de lucht helder en het uitzicht fantastisch! We zagen de uitgestrekte bossen waar we de dag ervoor vast waren gereden, Sugar- en Deer Island in het meer, Mt Kineo, Little Kineo, de Spencer Mountains en de rest van de Appalachen in de verte (zie foto’s). Schitterend. En toen viel mijn oog op de eland die in het water stond te drinken. Een mannetje! Roger vloog nog even terug zodat we hem allemaal konden zien. Wat een spectaculair gezicht.
Maine, dag 2 – moose (bull), check.
’s Middags zijn we naar Moxie Falls gereden. Weer een dirt road, 20 mijl stuiterend van links naar rechts over de weg om de kuilen te vermijden, en onderweg één tegenligger en één hut (Wally’s World??) gezien. Blijkbaar reden we dwars door – bos, wat anders – naar een wat grotere weg die langs Moxie Lake ging, waar het meer via een dam en waterval overging in een rivier. Een mooie wandeling bracht ons naar Moxie Falls, waar we konden picknicken en in een poeltje konden afkoelen. De terugreis besloten we de ‘gemakkelijke’ weg te nemen: de scenic route (100km) om het gebied heen, weer terug naar Greenville.
Na een heerlijk diner van beef tips van de grill – op wegwerpbordjes – bij de Stress Free Moose, gingen we allemaal vroeg naar bed: om 4.30u zou de wekker gaan voor een moose safari.
Om 5u zijn we achter onze gids aangereden (over dirt roads, uiteraard), naar een afgelegen meertje, waar de moose vaak het bos uitkomen om te drinken. Ze doen dit bij voorkeur heel vroeg in de ochtend, of rond de schemering, maar het licht is het mooiste als de zon net opkomt. Onderweg zagen we al een moose (koe) het weggetje oversteken, en toen we de auto geparkeerd hadden gingen we muisstil naar de kano’s. Nog voor 6u gingen we in twee kano’s het nog nevelige meertje op. Wow, wat was het mooi daar. Terwijl Jan peddelde keek ik mijn ogen uit, zowel door als boven mijn camera. Dat licht, die nevel, de stilte van het plekje en het speuren naar de boskant of we misschien een eland zouden zien. Het was gewoonweg betoverend.
En wat hadden we geluk: al na vijf minuten zagen we een elanden koe vanuit de bosrand naar he water komen! Ruim 10 minuten hebben we haar vanuit de kano’s kunnen observeren, terwijl ze voorzichtig speurend en luisterend door het water liep. Helaas ging ze het water niet helemaal in, omdat ze schrok van een jeep in de verte. Maar wat was dit indrukwekkend. We hebben geen moose meer gezien, maar tijdens de rest van onze tocht werden we nog getrakteerd op een Common Loon (een vrij zeldzame vogelsoort, waarvoor vogelaars speciaal naar het noorden komen), het vangen van een Bull Frog (Tijmen, uiteraard) en de prachtige aanblik van het meertje en de bergen er omheen.
Maine, dag 3 – moose, check, check.
Om 9u zaten we, met een heel voldaan gevoel, bij Auntie M’s family restaurant aan een ontbijt van eieren, French toast en havermout. Echt Amerikaans.
De VS, wat een heerlijk vakantieland. We hebben er met veel plezier een jaar gewoond, maar nu we officieel geen huis meer hebben in de VS, een nog leeg huis in NL, een huurauto uit Texas, én ons bewegen tussen enigszins stugge Mainers en moose, hebben we een extreem vakantie gevoel. Tussen uit en thuis, en tussen terugkijken naar Newton en vooruit kijken naar Zeist, genieten we nog even met ons zessen van deze ruige kant van New England, en het geknisper en gekraak in de uitgestrekte bossen. En ook dit is weer een bijzondere ervaring.
PS om deze blog online te zetten heb ik me even terug getrokken in Hard Drive Café, in Northwood Outfitters, het enige plekje in de wijde omtrek waar we internet en telefoon ontvangst hebben. Jan zit als een gek zijn 250 emails van de afgelopen 4 dagen te schiften, en de kinderen vermaken zich met het keuren en bekijken van tientallen jachtgeweren, truien met camouflage of moose print, en geweien van elanden en herten.
Het is donker en ik wil alleen even mijn boek halen dat nog buiten ligt. Ik heb de deur open gedaan en het buitenlicht aan, en toen begon de herrie. Ik zie de oogjes glinsteren in het licht dat ik net heb aangedaan, en mijn hart klopt in mijn keel. Gelukkig zit er tussen mij en die brekende takjes nog een veranda en een stuk gras, maar een afstand van 12 meter is niet echt veel als dat dier besluit mijn kant op te komen.
Alhoewel, waarschijnlijk is het nog meer van mij geschrokken dan ik van hem. Maar wat zou het nou zijn? We zitten in hartje Maine, bij Moosehead Lake, een gebied – zoals de naam al doet vermoeden – waar heel veel moose (elanden) voorkomen. We hebben tot nu toe al elke dag een moose (indiaanse naam voor ‘twijg eter’) gezien, maar op de landtong waar wij een huisje hebben gehuurd komen ze niet vaak. We hebben bij het huisje wel al verscheidene keren herten (white tail deer) langs zien wandelen, als ze uit het bos het paadje naar de steiger nemen.
Maar het geritsel wat ik nu hoor lijkt wat lager bij de grond te zitten. Beren komen er in dit gebied, zo dicht bij de mensen – helaas (we zouden er wel graag één zien) – niet veel voor, dus dat valt ook af. Een stinkdier? Of een wasbeer misschien? Vanmiddag kwam er in elk geval wel een racoon aan scharrelen over het gras, op twee meter langs Jan en Tijmen die fikkie aan het stoken waren. Misschien is die weer terug gekomen om een maaltje te zoeken.
Het is wel bijzonder om je te realiseren dat wij eigenlijk helemaal niet aan dierengeritsel gewend zijn. Behalve vogels, eekhoorns en chipmunks in Newton, en de kat van de buren in Zeist, scharrelt er weinig rond in de tuin of bij het huis. En wat er dan al in de tuin komt maakt niet zó veel lawaai.
Het is goed dat de kinderen al slapen. De meiden zouden er bang van worden, terwijl Tijmen metéén naar buiten zou willen om te gaan kijken. Die is echt nergens bang voor!
Nee, Tijmen ‘spot’ slangen, vangt kikkers, insecten en visjes met zijn blote handen, en zou het liefst een beer in levende lijve tegen komen. Aangezien de kans op een beer niet zo heel groot is, moet hij (en wij) het ‘maar’ doen met het speuren naar moose. En dan een echte, natuurlijk, niet één van de vele uithangborden, verkeersborden of aanplakbiljetten: het hele gebied is bewegwijzerd met gele ‘Moose – next 19 mile’ borden, er zijn tientallen Moose Inn’s, Big Moose Shops, Scoop a Moose Ice cream (en Moose track ijs), en gisteren hebben we bij ‘the stress free Moose’ gegeten.... De moose wordt hier geexploteerd, maar er zijn dan ook 3 moose voor elke mens in dit gebied. En dan zijn de toeristen al meegerekend, die zijn er namelijk bijna niet. Locals ook niet, trouwens.
Moosehead Lake is een prachtig meer, in een enorm uitgestrekt bosgebied, met één dorpje (Greenville), een paar gehuchten met vier of vijf huizen, en kilometers en kilometers ‘dirt roads’, oftewel ongeasfalteerde hotseklotse stuiterweggetjes. Je hebt soms de keus tussen 15 mijl (25km!) over een dirt road, of 75 mijl (ruim 100km) verharde weg om je bestemming te bereiken - drie keer raden wat Jan kiest. En soms is er niet eens een andere optie dan die onverharde weg.....
Aangezien de staat van die weggetjes nogal wisselt, weten wij – met onze niet-SUV-maar-gehuurde-minivan-met-TEXAS-nummerplaat (en dat in Maine, waar een MA-plaat al gezien wordt als ‘buitenlands-en-dus-fout’!) – van tevoren niet eens of we onze bestemming wel kunnen bereiken.
Met de volgende routebeschrijving: drive to Kokadja, were road ends turn left onto dirt road, reset odometer, @ 4.3 mile you cross bridge, @ 5.9 curve right, @13.8 straight at sign Spencer Camp, @ 15.1 take left on fork, @ 17.4 right turn in the road, @ 19.2 park car and start ‘Little Kineo Mountain’ trail,
gingen wij op onze eerste dag op pad om een bergtocht te maken, voor een spectaculair uitzicht over Moosehead Lake, Appalachian Trail en Mt Kathadin. De eerste mijlen gingen goed, de routebeschrijving klopte precies, en met een snelheid van 10-15 mijl/uur gingen we langzaam, maar gestaag, al heen en weer schuddend en kuilen omzeilend richting de berg. Tenminste, dat hoopten we, want behalve bos, bomen en nog meer bomen, en af en toe een watertje, was er niets. Geen andere auto’s, geen andere mensen, en 0,0 bereik op onze telefoons.....
Na ruim een uur rijden draaiden we @ 17.4 rechtsaf naar iets wat niet meer dan een karrespoor leek. En daar lag een boom over de weg (nou ja, weg...). Na al dat gehobbel lieten we ons natuurlijk niet door één zo’n boompje afleiden, dus met z’n drieen (Jan, Tijmen en ik) hebben we de boom zo goed en kwaad als het ging gebroken, verlegd en weg getrokken. Om 20 meter verder door een nog grotere, nog dikkere boomstam alsnog tegen gehouden te worden. Achteruit moesten we terug naar @17.4, waar we nog even de optie ‘rechtdoor’ hebben geprobeerd, in de hoop in een omtrekkende beweging alsnog bij de trail aan te komen. Helaas. Ook daar omgevallen bomen en wegversperringen. Dit weggetje was al in geen weken (of maanden) gebruikt, en er restte ons niets dan om zien te draaien en op onze schreden terug te keren.... Lang leve de DVD-speler in de huurauto!!
Op onze terugweg werden we wel getrakteerd op het zicht van een moose koe. Dat was dan weer wel leuk. Vooral toen Lena de legendarische woorden sprak: het is maar goed dat we terug moesten, want anders hadden we deze moose niet gezien! Zo is het maar net.
Maine, dag 1 - moose, check.
Omdat het ons, ondanks uiterste inspanning, niet gelukt was om Moosehead Lake te bekijken vanaf Little Kineo, besloten we het op een andere manier zicht op het meer te krijgen: vanuit een watervliegtuigje! Met een pilletje op tegen reisziekte (ik heb ooit in Afrika een vlucht over de Okavanga Delta in Botswana gemaakt in zo’n klein vliegtuigje, en herinnerde me dat het behoorlijk kon schommelen), gingen we om 11u ’s ochtends met Roger Currier van Currier Seaplanes de lucht in. Het was prachtig weer, de lucht helder en het uitzicht fantastisch! We zagen de uitgestrekte bossen waar we de dag ervoor vast waren gereden, Sugar- en Deer Island in het meer, Mt Kineo, Little Kineo, de Spencer Mountains en de rest van de Appalachen in de verte (zie foto’s). Schitterend. En toen viel mijn oog op de eland die in het water stond te drinken. Een mannetje! Roger vloog nog even terug zodat we hem allemaal konden zien. Wat een spectaculair gezicht.
Maine, dag 2 – moose (bull), check.
’s Middags zijn we naar Moxie Falls gereden. Weer een dirt road, 20 mijl stuiterend van links naar rechts over de weg om de kuilen te vermijden, en onderweg één tegenligger en één hut (Wally’s World??) gezien. Blijkbaar reden we dwars door – bos, wat anders – naar een wat grotere weg die langs Moxie Lake ging, waar het meer via een dam en waterval overging in een rivier. Een mooie wandeling bracht ons naar Moxie Falls, waar we konden picknicken en in een poeltje konden afkoelen. De terugreis besloten we de ‘gemakkelijke’ weg te nemen: de scenic route (100km) om het gebied heen, weer terug naar Greenville.
Na een heerlijk diner van beef tips van de grill – op wegwerpbordjes – bij de Stress Free Moose, gingen we allemaal vroeg naar bed: om 4.30u zou de wekker gaan voor een moose safari.
Om 5u zijn we achter onze gids aangereden (over dirt roads, uiteraard), naar een afgelegen meertje, waar de moose vaak het bos uitkomen om te drinken. Ze doen dit bij voorkeur heel vroeg in de ochtend, of rond de schemering, maar het licht is het mooiste als de zon net opkomt. Onderweg zagen we al een moose (koe) het weggetje oversteken, en toen we de auto geparkeerd hadden gingen we muisstil naar de kano’s. Nog voor 6u gingen we in twee kano’s het nog nevelige meertje op. Wow, wat was het mooi daar. Terwijl Jan peddelde keek ik mijn ogen uit, zowel door als boven mijn camera. Dat licht, die nevel, de stilte van het plekje en het speuren naar de boskant of we misschien een eland zouden zien. Het was gewoonweg betoverend.
En wat hadden we geluk: al na vijf minuten zagen we een elanden koe vanuit de bosrand naar he water komen! Ruim 10 minuten hebben we haar vanuit de kano’s kunnen observeren, terwijl ze voorzichtig speurend en luisterend door het water liep. Helaas ging ze het water niet helemaal in, omdat ze schrok van een jeep in de verte. Maar wat was dit indrukwekkend. We hebben geen moose meer gezien, maar tijdens de rest van onze tocht werden we nog getrakteerd op een Common Loon (een vrij zeldzame vogelsoort, waarvoor vogelaars speciaal naar het noorden komen), het vangen van een Bull Frog (Tijmen, uiteraard) en de prachtige aanblik van het meertje en de bergen er omheen.
Maine, dag 3 – moose, check, check.
Om 9u zaten we, met een heel voldaan gevoel, bij Auntie M’s family restaurant aan een ontbijt van eieren, French toast en havermout. Echt Amerikaans.
De VS, wat een heerlijk vakantieland. We hebben er met veel plezier een jaar gewoond, maar nu we officieel geen huis meer hebben in de VS, een nog leeg huis in NL, een huurauto uit Texas, én ons bewegen tussen enigszins stugge Mainers en moose, hebben we een extreem vakantie gevoel. Tussen uit en thuis, en tussen terugkijken naar Newton en vooruit kijken naar Zeist, genieten we nog even met ons zessen van deze ruige kant van New England, en het geknisper en gekraak in de uitgestrekte bossen. En ook dit is weer een bijzondere ervaring.
PS om deze blog online te zetten heb ik me even terug getrokken in Hard Drive Café, in Northwood Outfitters, het enige plekje in de wijde omtrek waar we internet en telefoon ontvangst hebben. Jan zit als een gek zijn 250 emails van de afgelopen 4 dagen te schiften, en de kinderen vermaken zich met het keuren en bekijken van tientallen jachtgeweren, truien met camouflage of moose print, en geweien van elanden en herten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
