Op de valreep a.k.a. een ander Amerika

Er draait weer een oude sedan de straat in, hij remt af en rijdt langzaam voor ons huis langs, even kijken en .... ja hoor.... hij stopt.

We beginnen ze al te herkennen: een hawai-shirt, geruite broek, sneakers en een grote witte baard, een jaar of 70. Of een gare bak met daarin een russische sprekend stel zestigers, hij een te wijde spijkerbroek met een riem onder zijn buik en een te blauwe, slechtzittende polo, zij een te strakke broek en te kleine teenslippertjes met hakjes, geen gezicht. Ze stappen uit, zeggen amper gedag en lopen zoekend onze tuin en garage in. Na de bak gereedschap is meneer wel weer klaar en gaat op de oprit staan, of in de auto zitten. Mevrouw pakt alles beet, draait het om en overlegt even met manlief (vaak in het russisch). Een kurkentrekker, een lampje en een speeltje van Tijmen. How much? Four dollar, zeg ik. Two? En na afrekenen van drie dollar gaat ze weer richting auto. Onderweg maakt ze nog een flinke graai uit de doos met ‘free stuff’, en vraagt of ik een tasje heb om alle toverstafjes, pingponballetjes en kinderzonnebrillen in te doen.

En dat was het eerste uur van onze yard sale.

Op YardSale.com, Newton Patch en Craig’s List hadden we de yard sale aangekondigd, en in de buurt hadden we ook veel posters opgehangen. Vrienden hadden ons al gewaarschuwd voor de ‘early birds’, die uren oor aanvang van je garage/tuin verkoop brutaal aanbellen of ze al wat kunnen uitzoeken. Ook de oudere Russen zijn een begrip. Die zijn uit op koopjes, en bieden voor alles 1 dollar of minder. We waren op het ergste voorbereid en waren op vrijdag al om 12u bezig met de voorbereiding van onze eerste echte yard sale. Garage sale, helaas, want het was een regenachtig dagje. En het liep ook bepaald niet storm.... De helft van onze omzet werd geleverd door Jennifer, die een ladenkast en de helft van de borden kocht, en dat was deels een vriendendienst. Of we op deze manier van onze spullen af zouden komen?

Maar gelukkig was de weersvoorspelling voor zaterdag een stuk beter: droog en zon. Om half 9 de bank buiten gezet, en de tafel met stoelen er omheen, en daarna alle spullen uit de garage er een beetje uitnodigend omheen en tussen gezet: een droogrek met de dekbedden en kussens erop; een verrijdbare kledingkast met daarin de overtrekken en lakens, een tafeltje met burospulletjes en papierrekje naast de burostoel waarop Jan zoveel uren met zijn mensen in Enschede heeft zitten skypen; een kartonnen doos om de lampen op te halen; een tafel met mokken, glazen, potten en pannen; kaarsen, snowboots, speelgoed en de kinderfietsen. Alles stond buiten op de oprit, klaar voor DE GROTE VERKOOP!

En toen om 10 over 9 de eerste sedan de straat weer in reed, waren we toch weer hoopvol gestemd. Wie weet zouden we toch heel veel spullen nog kwijtraken. De early birds waren niet zó early, maar het waren wel de beruchte Russen. Kijken, overleggen, afdingen, en gemiddeld $1 uitgeven maar wel met handen vol gratis spul weer vertrekken. Zelfs Nynke ging op een gegeven moment voorspellen welke auto zou stoppen, welke taal ze zouden spreken, en hoeveel ze voor wat zouden gaan bieden.
Het was toch wel heel grappig allemaal, al werd onze voorraad spullen nog niet erg snel minder.

Na een uur zagen we een ander type koper opduiken. College studenten, of moeders die voor een studerend kind huisraad aan het inkopen waren: zonder protest een briefje van $20 trekken om heel tevreden met de armen vol dekbedden, bekers, pannen of een wasmand weg te gaan. Er was zelfs een studente helemaal met de T vanuit Brooklyne naar Newton gekomen om onze broodrooster, waterkoker en borden te komen halen die ik voor haar tot 11u opzij had gezet. Het arme kind kon het amper tillen, en Jan bood aan om haar een lift te geven naar het station. Uiteindelijk heeft hij haar maar even helemaal naar huis gebracht.

In de tussentijd had ik alvast even naar het Leger Des Heils gebeld, om te vragen of ze de overgebleven spullen zouden kunnen komen ophalen. Toen het woord Yard Sale viel, had die meneer ineens geen interesse meer. ‘If you can’t sell it, we don’t want to have it!’. En dat het allemaal spullen zijn die nog geen jaar oud zijn, dat maakte hem niks uit. Geen yard sale left-overs. Punt.

En toen keerde het tijd. Terwijl Jan voor taxi speelde, had ik een paar Spaans sprekende klanten. Een jong stel dat echt geinteresseerd was in de tafel, een deel van de stoelen en de bank. Onze ‘grote’ stukken, waar we echt graag vanaf wilden! Toen ik voelde dat ze echt interesse hadden ben ik wat met de prijs gezakt, en heb meteen ook nog wat bijzettafeltjes in de strijd geworpen. En yes, ze gingen akkoord! In één klap van alle ‘bulky’ meubels af, en nog wat geld eraan over gehouden ook. En terwijl we met dat stel nog bezig waren om de boel in hun pick-up te zetten, kwamen er nog meer studenten, en werden er vlot mooie deals gesloten. Met ‘papier-steen-schaar’ , hebben twee vrienden de strijd om de burostoel beslecht. Met vol enthousiasme namen twee vriendinnen allerlei kandelaars, pannen en bakjes mee, en helemaal tevreden ging een moeder weg met armen vol beddegoed en een gratis studie advies van Jan voor haar zoon.

Het weer was goed, de sfeer was goed en onze spullen verwisselden vlot van eigenaar. Wat een leuke, bijzondere, en erg Amerikaanse ervaring weer!

In een leeg huis (op onze vakantiespullen, en de meubels na die we aan de volgende huurders verkocht hebben), hebben we de opbrengst zitten tellen. Héél veel briefjes van $1! Maar we mogen tevreden zijn. Het was een hoop gedoe, maar wel een hele leuke dag. En met alle werk en verkoop strategien, hebben we toch ongeveer 50% van alle aanschafkosten weer terug verdiend. En daarmee is het bewijs geleverd: het is véél goedkoper dan spulletjes hier te kopen en verkopen dan verschepen of huren!
De laatste paar dozen met dekbedden en potten en pannen gaan naar stichting Big Brother Big Sister, die zijn wél blij met onze nog goede spullen.

Wij zijn tevreden.