Mt Lafayette

In januari kreeg ik onderstaande mail.

Dear Ward School Second Grade Families:
We would like to organize an overnight hiking trip to Greenleaf Hut in the White Mountains on Saturday, July 13. For those of you who are not familiar with the Appalachian Mountain Club, it runs a series of huts in the White Mountains where you can stay overnight and the fee includes dinner and breakfast. Be forewarned, the huts are not luxury hotels! The accommodations are bunk beds (sometimes sharing rooms with other families) and there are no showers. With that said, they are a lot of fun. Each hut has a crew that cooks the meals (which are good, especially after a full day of exercise) and from Greenleaf Hut you can hike to the top of Mt. Lafayette. This is a moderate hike of about three hours to the hut. This would be a great experience for our second grade children. Younger children could go as well, although each family should judge its own situation, and this probably is not suitable for any child who is not at least five years old or for any adult who is not in reasonably good physical condition. Older children also would have fun (although I don’t think that our older kids will be joining us!). We anticipate driving up on Saturday, July 13, hiking to the hut, and then returning the next day. We have reserved a total of 45 spaces and the Laredo family is taking three spaces. Please let us know if you are interested – first come, first served.

En zoals wij het hele jaar al gedaan hebben, hebben we ook deze kans meteen gegrepen. Een etappe van de Appalachian Trail lopen stond sowieso al op Jan’s verlanglijstje, en om dat in gezelschap van een aantal van Tijmen’s vriendjes en hun families te doen was natuurlijk een buitenkansje. Meteen opgegeven dus. In eerste instantie alleen voor Tijmen, Nynke en Jan, maar een paar weken geleden hebben we overlegd met de initiator en besloten dat ook Fiene, Lena en ik mee zouden gaan. Volgens organisator Marc, die met zijn gezin heel vaak gelopen heeft, zou Fiene het wel redden (ondanks dat ze nog maar 5 is) omdat ze wel van aanpakken weet. Ik zou met Lena en Fiene mee lopen tot de hut en het laatste uur tot aan de top van Mt Lafayette laten voor wat het was.

Na een aantal mails met ‘how to prepare’ en ‘what to bring’, van zowel de organisator als van de Appalachian Mountain Club, was op vrijdag de dag aangebroken om de tassen te pakken. De kinderen en ik (met mijn hernia nog te vers in mijn geheugen) zouden elk een rugzakje/tas mee krijgen meet daarin een trui, regenponcho, fles water, lunch, snack, een leesboekje, en in mijn geval ook nog een lange broek, mijn slippers, zonnebrand- en insectenspray, sleutels, papieren en fototoestel met twee lenzen. Jan zou de rest van de noodzakelijke attributen meenemen in zijn welbereisde rugzak: 6 sets lakens en kussenslopen, 5 paar slippers, 2 kleine handdoekjes, een rol wc-papier, vuilniszakken, zwembroeken (er zou mogelijk gezwommen kunnen worden in het meertje bij de hut), handschoenen (voor het laatste stuk naar de top), een paar toiletspulletjes, zaklampen (in de slaapzalen is geen licht), 3 liter extra water, de snacks voor de terugtocht, én een fles wijn en zak chips voor de borrel-op-de-berg!

Op vrijdag ging om half 7 de wekker, en sprong iedereen enthousiast het bed uit: we hadden er zin in. Met een flodderwasje - we waren er ’s avonds laat achter gekomen dat de wasbak in de kelder weer vol stond met riool water.... voor de 10e keer een verstopping, zucht. Niet douchen dus, en onderweg maar weer eens naar de loodgieter bellen – en een snelle aankleed en ontbijt sessie waren om half 8 op weg naar New Hampshire.

We verzamelden bij de parkeerplaats van The Old Bridle Path Traihead, bij Franconia Noth, in de White Mountains: elf gezinnen - 19 volwassenen en 20 kinderenen tussen 7 en 11 (en eentje van 5). Om goed half 11 vertrokken we bepakt, bezakt en flink ingespoten met zonnebrandcreme en insectenwerend goedje, na een laatste sanitaire stop, richting Greenleaf hut. Omdat het duidelijk was dat er veel verschil in tempo zou liggen, werd besloten dat de snellere lopers om half 1 een plekje zou zoeken om te lunchen, en daar zou blijven tot de rest zou zijn aangehaakt. Nynke was vrijwel meteen met haar vriendin Leila mee vooruit gelopen, terwijl Jan en ik Lena en Fiene bij ons hielden, en Tijmen voor de gezelligheid ook bij ons bleef. Gezellig kletsend met andere ouders begonnen we aan het we het eerste stuk over het rotspad door het bos. Een tocht van 2.9 mile (ongeveer 5 km), waar we ongeveer 3 uur over zouden doen. Maar al snel werd het praten minder, en binnen een half uur was mij al duidelijk dat niet Fiene of Lena, maar mama binnen ons gezin de bottle neck is....!

Na twee uur flink klimmen en klauteren - en steeds langere rustpauzes en kortere loopintervals – kwam ik (in de achterhoede) drijfnat van het zweet (het was zonnig en nog steeds een graad of 20), aan op het rotsplateau waar de rest al zat te lunchen. Nynke stond zelfs al klaar met de kopgroep om weer door te gaan. De kinderen hadden het ontzettend naar hun zin en waren nog energiek genoeg, de ouders hadden over het algemeen wat meer moeite - de zwaartekracht wordt toch wel sterker naar mate je ouder wordt ;-). Genietend van het prachtige uitzicht en een boterham verzamelden we weer energie voor de laatste mijl naar de berghut. Dat bleek een flink pittig stuk te zijn, met veel handen en voetenwerk om de rotsblokken op te komen, maar iets voor 14u was iedereen uiteindelijk bij de hut. En mijn eindbestemming voor die dag was bereikt!

Met drie ouders en 7 jongere kinderen bleven we achter bij de hut en zaten we, met de voeten in slippers en genietend van limonade en huisgemaakte koeken, op het terras de gekleurde stipjes te volgen die verder klommen naar de top. Dit laatste stuk naar de top van Mt. Lafayette konden ze weliswaar zonder bepakking doen, maar volgens Jan was het een zwaar stuk geweest. Het kostte hen nog ruim een uur om boven te komen, maar het was absoluut de moeite waard! Schitterend uitzicht op de White Mountains en Mt Washington, en de Green Mountains in Vermont. En van bovenaf zag de berghut er maar uit als een stipje. Bij terugkeer van de top werden de flessen wijn tevoorschijn gehaald, en terwijl de kinderen met z’n allen lol hadden in en rond de hut, hebben wij in het zonnetje zitten genieten tot het tijd was voor het eten. De kookploeg zorgde niet alleen voor het eten (minnestrone soep met versgebakken brood, kalkoen, en zebra-brownies toe), maar ook voor entertainment en educatieve praatjes over het runnen van de berghutten, en de flora en fauna in de omgeving.

Na een onrustige nacht en een stevig ontbijt, stonden we met goede zin om 8u klaar voor de tocht naar beneden. Het was koel en nevelig op de berg, maar door de inspanning waren we gauw weer in het zweet. In tegenstelling tot de weg naar boven, die ik fysiek heel belastend vond, ging de afdaling me een stuk soepeler af. Opletten waar je je voeten zet, je balans houden op de gladde stukken, en af en toe even tijd nemen om rond te kijken. Deze keer geen enkel probleem om met de (jonge) kinderen mee te lopen. En in een mooi tempo waren we in 2,5 uur beneden. Inmiddels was daar de zon alweer door de wolken heen, en de temperatuur opgelopen tot eind 20. Warm dus! Met de bloten voeten in een riviertje hebben we gewacht tot iedereen weer van de berg af was. Heerlijk.

Bij de auto gauw de bezwete en doorweekte kleren (Lena was ook nog even in de rivier gevallen) verwisseld voor iets droogs en na een gezamenlijke lunch vertrok iedereen weer huiswaarts. Wij besloten om een omweg te maken door het merengebied, en hebben de toeristische route genomen en een bezoek gebracht aan een landgoed dat uitkijkt over Lake Winnipesaukee (het grootste meer van New Hampshire). Onderweg realiseerden we ons dat we thuis helemaal niet zouden kunnen douchen.... Jakkes! – en hebben we een duik genomen in het frisse water om twee dagen zweet af te spoelen.

Maar op dit moment zit ik verlangend uit te kijken naar de komst van de loodgieter - ik wil een hete douche, voor mijn stijve spieren!