Ontkoppelen

Mama, je bent zo stil, ben jij verdrietig?
Nee, meis, niet echt, alleen met mijn hoofd bij heel veel dingetjes.
Oh - Ik ben wel een beetje verdrietig.
O ja? Waarom dan wel?
Gewoon, omdat ik me niet zo fijn voel.... en ik weet niet waarom.

Melancholie.

We hebben er allemaal een beetje last van.

De vakantieblues, maar dan net wat erger.

Zondag zijn we een laatste keer naar Newport, RI gereden. We hebben een heerlijk dagje gehad: eerst weer een paar van de gigantische landhuizen bekijken – The Breakers en Rosecliff, deze keer; daarna door naar het strand - heerlijk, je auto parkeren en 10 meter verder je handdoek neerleggen; en afsluiten op Bannister Wharf, waar we bij The Black Pearl gegeten hebben.

Op dinsdag zijn we naar Cape Cod gegaan om een paar dagen te logeren bij Megan, Beth en Rob die een vakantiehuisje hebben gehuurd in Wellfleet. Jan moest wel ’s ochtends wel een paar uur werken, want hij is naar aanleiding van een vooraanmelding uitgenodigd om een volledige subsidieaanvraag op persoonlijke titel uit te werken (voor de academici onder juli, het gaat om een Vici-aanvraag, deadline eind Augustus, dus dat is nog even doorbuffelen), maar we hebben een paar super dagen gehad! Heerlijk de tijd om te kletsen bij een uitgebreide lunch met lobster roll bij de haven van Wellfleet, vis en krab vangen met schepnetjes, zwemmen in de oceaan of een meertje, minigolf, galleries bezoeken (een prachtige lampenkap gekocht bij The Frying Pan) en heerlijk calamari of een goede hamburger eten bij The Beachcomper of The Pearl. Gisteravond hebben we deze mini-vakantie afgesloten met de film Monster’s University. Vanuit de achterbak van de auto, want de film draaide in Wellfleet’s Drive-In theater, één van de drie drive-in bioscopen die nog bestaan in de VS. Wat een bijzondere ervaring, zo leuk!
Op de terugweg van de Cape, en bij het zien van de skyline van Boston-by-night realiseerden Jan en ik ons wel dat dit waarschijnlijk de laatste keer was – in elk geval voor een hele lange tijd – dat wij deze route reden.....

Vanochtend was ik al vroeg op om wassen te draaien en de rugzak in te pakken voor het weekend. Morgen gaan we met 10 gezinnen van school een wandeltocht in de Appalachen maken, met een overnachting in een berghut net boven de boomgrens van Mt. Lafayette, in de White Mountains. Een soort daddy’s camp, maar dan anders. De blarenpleisters, lakenzakken, flessen water en fototoestel zijn ingepakt, nu nog de regenponcho’s, lunch- en snackpakketjes en vuilniszakjes. Want wat het gebied in gaat, moet er ook weer mee uit. We hebben er allemaal heel veel zin in. Dit is toch ook weer een hele bijzondere tocht, met bevriende gezinnen op pad, maar ook een soort test voor ons gezin. Want als het goed gaat met lopen, dan zullen we vanaf nu vaker lange/zware tochten gaan maken.

Tussen de voorbereiding van de trektocht door heb ik vandaag ook de verzekering van de auto opgezegd, een afspraak gemaakt voor het stopzetten van tv, telefoon en internet-diensten, het opnemen van de meterstand van het gas, en een begin gemaakt met het schiften van onze spullen voor de verhuizing.

Een logistieke uitdaging van deze omvang is mij wel toevertrouwd, maar ik moet er toch wel even goed mijn hoofd bij houden. Grofweg moet alles ingedeeld worden in 1) vliegtuig 2) container 3) weggooien, - geven, verkopen. Lijkt simpel, maar elk van deze opties heeft z’n eigen beperkingen. Voor het vliegtuig hebben we 6 koffers en 6 stuks handbagage, maar daar moet niet alleen in wat we op onze vakantie nodig hebben (wandelschoenen, zwemspullen), maar ook alles wat we in Nederland meteen nodig hebben en dus niet mee kan met de container die pas half september aankomt (administratie, kadootjes voor een aantal jarigen in Augustus, etenswaren). Proppen dus.

En dan de container. Die mag dan wel heel groot zijn (20ft – 7m), maar met een Toyota Sienna erin (wel volgestouwd met kleding etc), blijft er maar één wandje over waar gestapeld kan worden. Dus ook daar moet ik kritisch zijn - wat moet er mee, wat kan er mee. Vermoedelijk komt er een deel op de reservelijst: zolang er plek is kan er gevuld worden.

En categorie 3, dat is de rest van de onze spullen, voornamelijk meubels, huisraad, de fietsen, en allerlei dingen die we bij aankomst in de VS nieuw aangeschaft hebben. Bij voorkeur wil ik daarvan zo veel mogelijk verkopen, en alles wat dan nog overblijft gaat naar vrienden, kennissen en liefdadigheidsorganisaties.
Een deel van onze meubels heb ik gelukkig al weten door te verkopen aan de volgende huurders van ons huis (en ja, die check is al binnen en gecashed!), de rest had ik via facebook al aangeboden aan de Newton Moms. En het liep storm! Via facebook, email, telefoon én sms heb ik met wel 8 mensen onderhandelingen gevoerd over één of meerdere meubelstukken en binnen een dag had ik de stapelbedden, het dubbele bed, 1 bank, een eettafel, bijzettafeltjes én 3 fietsen verkocht. In praktijk bleek het toch iets anders..... Men kwam niet opdagen om de fietsen op te halen, er werd niet meer gereageerd op een mail, of ik kreeg te horen dat ‘ze het toch maar niet zouden doen’.
Op de valreep dus nog een nieuwe kant van de Amerikanen ontdekt: een mondelinge afspraak is hier niet veel waard, en ik heb om precies te zijn alleen de stapelbedden verkocht. Een aanbetaling is binnen en over twee weken worden ze opgehaald. De rest ga ik op de plaatselijke marktplaats zetten, en alleen als ik een check ontvang komt er een label ‘verkocht’ op!

En terwijl ik met ‘mijn hoofd bij veel dingetjes zit’, helpen de kinderen mee en proberen ze een selectie te maken van hun speelgoed: wat moet er mee, wat mag er mee en wat geven ze weg. De meiden hebben al hele ideeen wat er naar kleine Elle gaat, naar Oliver’s zusje, naar vriendinnen, of naar de kinderen op de hoek. Tijmen heeft het iets anders voor ogen: hij gaat dagelijks wel een uur met een kartonnen doos op de hoek van de straat zitten in de hoop wat van zijn bezittingen te verkopen. Al is hij over de opbrengst nog wel met Nynke in de discussie, zij vindt dat de opbrengst op z’n minst deels voor Jan en mij is omdat wij tenslotte veel van het speelgoed hebben gekocht. Haha.

Sinds vandaag is ons huis veranderd in een oorlogsgebied: de inhoud van de voorraadkelder staat in de keuken, in het zicht, om opgegeten/gedronken te worden, en er verschijnen overal stapeltjes, hoopjes en bergen. En dat zal de komende twee weken alleen nog erger worden.....

We maken ons langzaam los van de VS en bewegen weer richting Zeist. Het ontkoppelen is nu echt begonnen.