Moving Monday

Zoals al eerder geschreven: de laatste schoolweken staan bol van de activiteiten, en ik sleep mijn camera/videorecorder overal mee naar toe om toch maar niets te missen. Vrijdag heeft Nynke ‘Moving Monday’, haar verhaal over onze verhuizing naar Newton, voorgelezen aan haar klas en alle ouders, tijdens “Share your Memoires” (zie onder, en filmpje) en Tijmen heeft ons zijn Publication Folder laten zien. Hierin stonden gedichten, een essay over slangen en een fantastisch verhaal - met illustraties! - over monsters met de meest prachtige namen. En vandaag heb ik tijdens Color Day - een soort sportdag - voor de kinderen foto’s gemaakt van hun klassen, hun vriendjes en vriendinnen, en ze met hun juffen vereeuwigd.

Maar niet alleen de bijzondere eind-van-het jaar onderdelen, leg ik vast. Ik ben ook druk bezig om juist van onze Amerikaanse dagelijkse routine een mooi overzicht te maken. Net zoals Fiene's autorit naar school heb ik nu ook de weg naar Ward school opgenomen. Hoewel we ook vaak op de fiets naar school gaan, heb ik voor de filmpjes toch maar de looproute genomen. Wel zo veilig, met mijn camera in de hand.
Natuurlijk is er speciale aandacht voor Ann, de klaarover. En terwijl we in het begin eigenlijk ontzettend moesten lachen dat er op een kruispunt met stoplichten een politie agent voor je op het knopje van het voetgangerslicht duwt (alsof we dat zelf niet kunnen...), inmiddels zijn we er helemaal aan gewend. Ann is zo’n vertrouwd gezicht op onze route naar school, dat we elkaar al vanuit de verte goede morgen toe roepen en al overstekend hele gesprekken voeren. Haar “ALL SET”, met zware, doorrookte stem, zullen we waarschijnlijk van ons leven niet meer vergeten!

Ook de vaste rituelen op school, zoals Lena en Tijmen die het Morning Board voorlezen als we hen afzetten in de klas, liggen al vast op film en foto. Net zoals de zoekende blik van Tijmen, die bij het uitgaan van de school vanaf de trap het plein af speurt tot hij me ziet, om vervolgens de juf een ‘elleboog’ (high five mag niet vanwege besmettingen bij verkoudheid of griep) te geven en de trap af te stuiteren.

We gaan het hier missen. Maar net zoals wij met enige regelmaat de fotoboekjes van school en vriendjes in Zeist erbij pakten, zo zullen we met een set foto’s van het afgelopen jaar ook de herinneringen aan Newton vast houden. Al zal het gezien het aantal blogs en de honderden (duizenden) foto’s die ik gemaakt heb..... wel een heel boekwerk gaan worden.

_________________________________

Moving Monday

By Nynke de Boer – as presented on ‘Share your memoires’ on Friday, June 14

“Bye, I will see you next year,” I said to my neighbors. While I stepped into the taxi I thought: does it have to take so long until we move back to Holland? Then I looked at my house one last time. I knew it would be a year before I would see my home again.

When we drove away I couldn’t stop waving. Until we were out of the city, I looked at all things I knew so well. I was going to miss this place so much that I almost started to cry, but my sister Lena stopped me.

“Daddy can I take pictures with your phone?” she asked. He said that she could. While she was taking pictures I looked outside all the way until we were at the airport.

When we got there I saw something special, really special! I looked up and I saw my whole family! I started running but my dad said that I couldn’t run in the airport. When I arrived there I hugged them all, my grandparents, my aunt, my friend Mirthe and her family.
“I’m going to miss you,” I cried.
“We are going to miss you too,” my grandmother said. Then we went to get ready to board the plane.

When we reached the gate we waited until we could go inside the plane. My stomach felt like I had already eaten the two whole bags of candy my aunt had given me the week before. But I knew it was actually because I didn’t want to leave. I listened to music but I couldn’t really concentrate. All I could think about was leaving. Then, after about two hours, we were finally allowed to go on the plane.

When we were in the plane I saw that I was the only one without a pillow. “Excuse me, can I have a pillow please?” I asked the flight attendant. “I don’t have time right now. Please ask someone else,” she said as she rushed away. Great, I thought, I have to sit here for 8 hours without a pillow. Luckily my dad asked for a pillow and I got it.
When we started going up my stomach started to hurt me a lot. At first, I just watched movies. They were fun to watch, but I didn’t understand them because they where in English and I only spoke Dutch. After I had eaten one of my bags of candy and watched about three movies, my lunch came. I never knew food could taste so bad.... even the dessert was terrible! When I grew tired of watching movies I saw that I could play video games. After eight hours of watching movies and playing games we finally arrived in Boston. I heard people talking in a language I couldn’t understand and I got that bad feeling again. But when I came outside everything changed….

“This place is so different than I thought it would be,” I said as I looked at Boston.
“It’s so big,” Lena said.
“You’re right, everything is big. The buildings, the roads, and even the cars,” I said.
“Even the people are big,” my little sister Fiene whispered. We all laughed about that.
“Isn’t it so much different than Holland,” my mom said.
“Yes, it is,” I said.

Even though it seemed scary at first, moving was fun after all. I quickly learned how to speak and understand English, but the best thing about it is that I made new friends at school and in my soccer team. When I go back to Holland I will bring my friendships and my feelings from America with me.