Op en neer, en ....op en...neer

Datum: 8 Juni 2013
Wandelaars: Jan, Lena, Tijmen.
Plek: Blue Hills Reservation, Quincy, Massachusetts
Afstand: 4 mijl (6,4 km)
Route Een deel van de Skyline
Duur: 12:00h tot 15:10h. Totaal: dikke drie uur.
Weer: graadje of 23, redelijk wat zon

Door de tropische storm Andrea waren de voetbalvelden doorweekt en alle wedstrijden afgelast. Fiene had een verjaardagsfeestje in het verschiet, maar voor de rest van ons lag er nu ineens de luxe van een vrije zaterdag. Nynke maakte plannen om bij Megan met de American Girls te spelen en Madelon zou met Fiene mee gaan naar het waterglijbanen-feestje-met-een-tuin-vol-vijfjarigen. Ik had wel zin in een wandeling en Lena en Tijmen wilden mee.

Bij het plannen van een vorige wandeltocht had ik al een blauwe stippellijn gezien op de trailmap van de Blue Hills. Dat was de 'Skyline' route, die van heuveltop naar heuveltop gaat in het gebied. Met een totale lengte van ongeveer 8 mijl enkele reis. Het leek me aardig om die eens van de ene naar de andere kant te lopen, een retourtje is echt te gortig.

Tijmen ging meteen aan de slag met de voorbereidingen: hij vulde een tas met als proviand twee broodjes per persoon, elk een banaan, twee flesjes water, wc papier (geleerd van de vorige keer) en wat snoepjes. En toen wandelschoenen aan en in de auto naar Quincy, waar een parkeerplaats is bij het begin van de Skyline.

Op het parkeerterrein zagen we direct al de blauwe rechthoeken die we moesten volgen en gingen we het bos in. Lena rende vooruit!

Het eerste stuk was tamelijk vlak, ging langs twee mooie meertjes en was vrij druk bevolkt met honden en hun baasjes. Al snel nadat we een weg overstaken werd het stil en ging het pad omhoog. We kwamen langs prachtige vijvers, vol met visjes, moesten over riviertjes springen en het pad ging omhoog en weer naar beneden, en weer omhoog en weer naar beneden. Op sommige plekken was het echt klauteren, stijl naar beneden of naar boven over een stuk van 15 meter. Een erg mooi traject met mooie namen zoals de St Moritz Ponds, Rattlesnake Hill, Wampatuck Hill en de Squamaug Notch path.

De zon kwam er al snel door en op de kale heuveltoppen was het best puffen. We hadden eigenlijk wat meer water mee moeten nemen, goede tip voor de volgende keer. Minimaal een fles per persoon, liefst nog meer. En ook wat knabbelrepen. Mocht je honger krijgen dan heb je tenminste wat. Volgende keer krijgt elke wandelaar een eigen tasje met water en we gaan ook standaard blarenpleisters meenemen.

We hebben lekker geluncht op een heuveltop met uitzicht op downtown Boston en de zee. Ook verder op de tocht was het uitzicht vanaf de heuveltoppen erg mooi.

Na een mijl of twee begon het voor Lena zwaar te worden, ze klaagde dat ze moe was en het warm had. Het was ook wel mooi geweest, we moesten hetzelfde stuk nog terug dus zijn we omgedraaid, wat trouwens veel sneller leek te gaan. Ik moet zeggen dat ik het ook best voelde aan mijn benen, de klimmetjes waren pittig, erg pittig soms, en de weg was vrijwel nooit vlak.

We waren het er allemaal over eens dat we hier nog eens met zijn zessen naar terug moeten komen, een geweldig stuk natuur met lekker veel klauteren en prachtige picknick plekken. En ik wil nog wel eens kijken of we het parcours wat verder kunnen bekijken. Tijmen had er in ieder geval totaal geen moeite mee. Praatte honderuit, vond diertjes, zag vogels en heeft een supertijd gehad. Wat de tocht me leerde is dat je niet al te veel kilometers af kunt leggen in heuvelachtig gebied met kinderen en dat veel van de lol ook niet in kilometers uit te drukken is maar meer in hoeveel avonturen ze onderweg beleven!