Makkelijker wordt het niet, maar wel leuker!

Het bewijs is weer geleverd. Als je een rustig, stress-vrij leven wilt, zonder gedoe, dan moet je vooral niets veranderen.

Dan had ik 25 jaar geleden bij mijn ouders moeten blijven wonen, in plaats van op kamers om te gaan studeren. Toen begon het gedoe al, met alle administratieve rompslomp met inschrijvingen (voor studie en woonruimte) en studiefinanciering.

Dan had ik Jan niet moeten ontmoeten, niet moeten gaan samenwonen, en zeker niet trouwen. Mijn impulsieve besluit om tijdens onze ondertrouw mijn naam te veranderen in de Boer-Bracke is niet meer terug te draaien.... Ook al ben ik in het dagelijks leven gewoon bekend onder mijn meisjesnaam – of als moeder van.... kinderen de Boer – voor officiele zaken ben ik een hele mond vol: M.S.G.M. de Boer-Bracke.

En als het daar nou bij gebleven was, dan was alle bureacratie misschien nog wel te overzien geweest. Maar nee, er moest ergens nog een appartement gekocht worden, én Jan en ik wilden na onze promoties onderzoek gaan doen in het buitenland. Kortom, aanvragen van informatie, hele bergen papierwerk, tientallen handtekeningen, en héél veel to-do lijstjes. Maar we hebben wel een fantastische tijd gehad in Engeland. Een leuk huis in een geweldige stad, leuke banen in vooraanstaande labs, nieuwe collega’s en vrienden.

Hoe leuk Engeland ook was, ‘gemakkelijk’ werd ons leven er niet van. We hebben twee keer een konijn de grens over gesmokkeld, een jaar gesteggeld met British Gas én een innige band opgebouwd met Wiel Ehrens, van Bureau Buitenland (die van die tientallen mooie blauwe enveloppen.....).

En met alle perikelen van een huis kopen vanuit het buitenland, een verhuizing terug naar Nederland (deze keer met twee konijnen illegaal in de achterbak van onze Ford Fiesta), twee nieuwe banen in het vooruitzicht en alle bijbehorende regelzaken, besloten we om het een paar jaar ‘rustiger aan te doen’. Met zes jaar bijna onafgebroken zwangerschap-borstvoeding-zwangerschap-etc en bijbehorende gezinsuitbreiding van 2 naar 6 personen, en slechts één verandering van werkplek (niet eens een nieuwe baan) was er zowaar iets van een patroon, dat voor de belastingdienst in elk geval rustig genoeg was. Met de digitale aanvragen werd het zelfs bijna ‘gemakkelijk’.

Maar lang heeft het niet geduurd....

Een andere baan, een nieuwe woning, nummer 2 en 3 naar school, taxirijden voor allerlei clubjes, andere verantwoordelijkheden in de ene baan, van (bijna) full time in de andere baan naar huismoederschap, aangepaste kinderopvang, nummer 4 naar school, en als klap op de vuurpijl, voorbereidingen treffen voor een jaar naar Amerika. Alles – uiteraard – met weer tientallen emails, telefonische en balie-gesprekken, aanbetalingen en stapels te ondertekenen formulieren. In het belang van onze kinderen hadden we gekozen om één schooljaar weg te gaan, maar misschien was een kalenderjaar wat ‘gemakkelijker’ geweest....

In mijn naiviteit dacht ik de band met onze vriend in Heerlen, (ja, die van Bureau Buitenland) weer aan te kunnen halen, maar het bleek iets ingewikkelder.

In februari kregen we in Newton twee mooie blauwe enveloppen. Inderdaad, één voor J. de Boer en de andere voor M.S.G.M. de Boer-Bracke, met de vraag hoe we dit jaar onze aangifte zouden willen doen.... Twee dagen later lag er al een M-biljet. Een pakket van 35 pagina’s, met de hand in te vullen. Blijkbaar had men bij Bureau Buitenland al voor ons beslist.

Door ons bezoek van de afgelopen maanden, heb ik het invullen van het hele pakket even uitgesteld, maar vorige maand ging ik aan de slag. En meteen bij pagina één van de toelichting kwam een strikvraag: ...indien u uitgezonden bent door de Nederlandse overheid heeft u mogelijk een ander formulier nodig...... Hmm? Universiteit is semi-overheid, en Jan is in het buitenland gestationeerd. Geldt dat ook? Toch maar even bellen naar Bureau Buitenland. Want ... leuker kunnen ze het niet maken, maar wel gemakkelijker. Toch?

Gesprek 1:
Persoon 1 (na 10 minuten in de wacht ): O, mevrouw M.S.G.M. de Boer-Bracke, u wilt dus graag een ander biljet?
deB-B: Nou, nee, ik vraag me af of we een ander biljet nodig hebben.
P1: O. Blijft u even aan de lijn mevrouw de Boer-Bracke, dan doen wij navraag.

Persoon 2: Goedemiddag mevrouw de Boer-Bracke, ik hoor net van mijn collega dat u een ander biljet wilt ontvangen?
deB-B: Nee, ik wil alleen weten of ik het goede formulier heb. Want als het digitaal kan.... in plaats van 35 pagina’s..... dan graag.
P2: O. Momentje, ik zie dat u bij Bureau Amersfoort staat. Ik verbind u even door.

Persoon 3: Goedemiddag mevrouw de Boer-Bracke, ik begrijp dat u de voorkeur heeft voor een digitaal biljet, dan moeten we wel toestemming aanvragen om dat te veranderen.
deB-B: Ummm? NEE, ik wil alleen weten wat ik NODIG heb.
P3: O. Nou, dan zal ik een afspraak voor u maken met één van onze adviseurs Buitenland. Over een week is de eerste mogelijkheid, u wordt dan tussen 9 en 12 gebeld.
deB-B: Amerikaanse tijd, neem ik aan?
P3: Amerikaanse tijd? Nou, nee, Nederlandse tijd, wij werken van 9 tot 5.....

Affijn een week later, met een hoop geregel om de kinderen naar school te brengen en de telefoon te bemannen, heb ik tijdens de Nederlandse middagshift drie uur naast de telefoon gezeten. Maar geen belastingadviseur Buitenland. Dus zelf maar weer even gebeld.

Gesprek 2:
deB-B: Goedemiddag. Ik zou gebeld worden, dat is niet gebeurd, en ik weet nog steeds niet of ik nu het goede formulier heb.
Persoon 4: Juist. Mevrouw de Boer-Bracke, dat zou ik voor u moeten navragen. Momentje geduld.

Persoon 5: Goedemiddag mevrouw de Boer-Bracke, als u een digitale aanvraag wilt doen, dan moeten we daarvoor de toestemming wijzigen, en dat kan tot 8 weken duren.
deB-B: Ik WIL niet veranderen, ik wil WETEN of het M-biljet het juiste formulier is. En als het 8 weken gaat duren, dan zijn wij mogelijk niet eens meer woonachtig op het adres in de VS...
P5: Ja, ik begrijp dat het lastig is. Nou, ik zie dat u ingeschreven staat bij Bureau Amersfoort, ik verbind u even door.

P6: Goedemiddag. Als u toch belastingplichtig in Nederland bent, dan kunt u het gewone digitale formulier invullen. Voor uw man en uzelf. Ja. Maar daar moeten we dan wel een toestemming voor verlenen, en dat kan 8 weken duren. Krap zegt u? Ja, dan zou ik adviseren om gewoon het M-biljet in te vullen, daarin kunt u aangeven dat u binnenlands belastingplichtig bent. U moet dan wel zelf ook een formulier invullen. Dat zal ik voor u bestellen. Dat zult u over een week of 8 ontvangen.

Argggg

Inmiddels ben ik bijna op de helft van het hele pakket van Jan (mijn formulier is nog wel een paar weken onderweg). En ons hele ‘exotische’ verleden trekt weer aan me voorbij.

Vier dagen later:
P7: Goedemiddag, mevrouw de Boer-Bracke. Ik behandel uw telefonische afspraak, en ik heb de wijziging van M naar P-biljet al voor u door gevoerd.
deB-B: ???? Wat zegt u? Ik heb vorige week een ochtend zitten wachten, en ik heb het inmiddels zelf al geregeld. Ik vul het M-biljet in. Dus nu niet ineens een P-biljet aanvraag goedkeuren, a.u.b.
P7: Ja, excuses. Ik was op vakantie, en mijn collega kon dit gesprek niet overnemen, want zij behandelt alleen particulieren. En aangezien uw man grootaandeelhouder en directeur is, behandelen wij uw man en u uiteraard niet als particulier.
deB-B: .....dus met een BV die draait op onderzoeks- en innovatiesubsidies en die (nog) geen revenuen heeft....
P7: ....bent u als fiscale partners inderdaad geen particulier belastingplichtige. Inderdaad.

Dat stapje, oftwel afwijking van het 'gemakkelijke pad', was ik even vergeten.

Onder het motto : - de belastingdienst kan het (leven) niet gemakkelijk maken, maar wij kunnen het zelf wel leuker maken – ga ik morgen met de kinderen naar Scoop-a-bowl. Voor $5 per persoon onbeperkt ijs proeven. Ha. Daar word ik heel vrolijk van.