Op weg naar school

Al sinds we hier wonen heb ik me verbaasd over de werkverschaffing. In een gemiddeld restaurant lopen meer serveersters dan dat er tafeltjes zijn, in winkels en supermarkten struikel je over het personeel, en in publieke ruimten staat er bij elk informatiebord een geuniformeerde medewerker uitleg te geven over wat er op het bord staat - voor het geval je het niet kunt lezen. Bovendien is iedere wachtrij (tussen van die linten) voor een balie voorzien van een dame of heer (in uniform) die je vertelt wanneer je aan de beurt bent. Dat is overigens vrijwel altijd het moment dat de persoon voor je klaar is en weg loopt van de balie.......

In elk geval hebben heel veel mensen een baan (al blijft de werkeloosheid in de VS erg hoog) en gelukkig vaak ook één met uniform, want daar zijn Amerikanen dol op. Badges, insignes en petten, alles waarmee je je status of functie kunt laten zien wordt gretig ingezet.
Een bijzonder mooie categorie is de ‘cop’. De politieagenten in Newton (en naar ik gehoord heb, in de hele VS) hebben hun status gecultiveerd tot een stereotype: een brede, wijdbeens staande macho met kort haar, grote zonnebril en arrogant smoelwerk. Als we onze vrienden en kennissen mogen geloven, dan bestaat het grootste deel van de Amerikaanse politiecorpsen uit jongetjes die vroeger op school gepest werden en nu hun mannelijkheid ontlenen aan het uitoefenen van hun beroep als handhaver van de wet. Bijna dagelijks zie ik ze met zwaailichten auto’s klem zetten aan de kant van de weg, zonder (voor mij) zichtbare aanleiding, en waarschijnlijk met niet meer reden dan ‘omdat zij de baas zijn’. Breed lopend en met één arm op het dak van de auto geleund wordt dan om de papieren gevraagd, en het ziet er nooit gezellig uit! Gelukkig heb ik ze nog niet persoonlijk te woord hoeven staan, maar ik vind ze intimiderend en behoorlijk angstaanjagend. Geen lieverdjes dus.

Maar de Newtonse politieagent heeft ook nog een andere taak dan bonnen uitschrijven: bij alle wegwerkzaamheden, hoe klein ook, hoort een politieman/vrouw aanwezig te zijn. En helaas voor de machtswellustelingen – even generaliserend, want het is vast alleen maar show, en in hun vrije tijd en achter die zonnebril zijn het misschien wel hele lieve en vriendelijke mannen – die rol is héél wat minder stoer! Tot onze grote hilariteit zien we dus dagelijks meerdere wegversmallingen, opbrekingen of omleidingen waarbij een zéér verveeld uitziende politiefunctionaris met de handen in de zakken of op de telefoon kijkend, uren lang automobilisten attendeert op duidelijk met pionnen en signalering aangegeven werkzaamheden. Het blijft lachen.

Al maanden lang probeer ik foto’s te maken van politiemannen in actie, maar het valt niet mee om dat al rijdend vanuit de auto te doen. Maar vandaag had ik Jan even achter zijn computer weg gepraat om met mij Fiene naar school te brengen. Terwijl Jan reed zou ik een filmpje kunnen maken van de dagelijkse rit die Fiene en ik en naar haar school maken, zodat ze dat later nog terug kan zien. En hopelijk zou ik ook nog met mijn telelens ‘een agent in actie’ kunnen scoren.

In de videobijlagen speciaal voor Fiene de rit naar haar school in 6 etappes, inclusief het prachtige voorjaarsgroen, een aantal mooie huizen, Dunkin Donuts en veel grote Amerikaanse auto’s. En als extraatje, voor de liefhebber: een mooie wegopbreking, inclusief hardwerkende politiefunctionaris, in filmpje 5 (Washington St – Adams St).