Daar aan de kust....

Na een paar tripjes naar de White Mountains in New Hampshire in het najaar (leaf peeping) en de winter (skieen), Lake Champlain en de Green Mountains in Vermont, en de Berkshires, in het westen van Massachusetts, was het tijd om weer eens naar de kust te gaan. En dan moet je toch echt op Cape Cod, Martha’s Vineyard of Nantucket zijn. Cape Cod, ofwel ‘the Cape’, is het elleboog-vormige uitsteeksel van Massachusetts, en the Vineyard en Nantucket zijn eilanden ten zuiden van de Cape. Al sinds we hier zijn komen wonen hebben we vaak de aanrader gehad om toch zeker een keer naar de Cape te gaan, en dan met name het buitenste gedeelte. In December waren we al een weekend in Sandwich geweest, een dorpje op de upper Cape (dichts tegen het vaste land aan), waar het hele jaar door mensen wonen. Maar de Outer Cape (het gedeelte na de elleboog) stond zeker nog op ons verlanglijstje, maar dan het liefst in het voorjaar omdat dat gedeelte in de winter uitgestorven is en er weinig te beleven valt. Een paar maanden geleden had ik al een huisje geboekt om tijdens het bezoek van mijn broer en zijn gezin een paar dagen naar Wellfleet gaan, een dorpje bijna op de tip van de Cape - alleen Truro en Provincetown of P-town liggen nog verder naar het eind.

Inmiddels zijn Joris, Petra, Jaimy en Roan al ruim een week in de VS. Na het afscheid van opa en oma, de bizarre week na de marathon, en ons verblijf in Vermont hebben we één week van ‘routine’ gehad, en toen keken we alweer uit naar de komst van familie Bracke. Vorige week zaterdag hebben we hen na een baseball-training (Tijmen), voetbaltraining (Lena), lunch in de tuin, en een voetbalwedstrijd (Nynke) opgehaald van het vliegveld. Wat een weerzien! Gewapend met een grote doos van Dunkin Donuts vertrokken we naar ons huis, en na 9 maanden konden neven en nichten eindelijk weer samen rondrennen, springen, kletsen en spelen. Wat een feest! Jaimy en Nynke doken meteen samen de speelkelder in, en de rest ging lekker buiten een potje honkballen. Helaas rende Lena tegen de honkbalknuppel waarmee Roan aan het zwaaien was, en onder luid gekrijs moesten we proberen te kijken of de zwaar opgezwollen neus gebroken was...... Het was even een spannend moment, maar na een zak ijs en een pijnstiller konden we constateren dat Lena’s neus waarschijnlijk bont en blauw zou worden, maar gelukkig niet gebroken was.

Na een kop tomatensoep en sateetjes van de BBQ, kwam het moment dat de jetlag zijn tol eiste. En met onze verzekering dat ze echt allevier om half 5 wakker zouden zijn, was het om half 9 al stil in de ‘jetlag’-kamer. Inderdaad werd er de volgende ochtend al vroeg gespeeld.... en na een vroeg ontbijt besloten we om meteen er op uit te trekken. Eerst naar een baseball wedstrijd van Boston College, waar de Little League (jeugd) spelers voor uitgenodigd waren, en daarna Boston in. We zijn naar Boylston Street gegaan om even stil te staan bij de marathon bom, en hebben onze naam geschreven op een groot Boston Strong / ONE fund- bord. Er was een zee van foto’s, bloemen, herinneringen en héél véél mensen op Copley Square. Heel indrukwekkend. En heel mooi. Omdat inmiddels de vermoeidheid begon toe te slaan hebben we een vroeg gegeten bij ‘onze’ chinees The New Golden Gate. Voor $100 hebben we ons weer tegoed gedaan aan sweet-and-sour pork, sesame chicken, ginger-and-scallion beef en nog een aantal gerechten. Heerlijk. De eerste dag met Petra, Joris en de kinderen was omgevlogen.

Op maandag ging iedereen mee om onze kinderen naar school te brengen. Inmiddels is dit een vast programma onderdeel, en de receptioniste Susan moest hartelijk lachen toen ik ‘visitor’-stickers ging halen: ha, you’re doing your tour again? Hoeveel regeltjes er op deze school ook zijn, hierover heb ik nog nooit commentaar gehad, en iedereen vindt het zelfs wel leuk dat wij onze familie en vrienden altijd mee nemen om een kijkje te nemen in de klassen. En Nynke had het zelfs met haar juf geregeld dat Jaimy de volgende dag de hele ochtend in de klas mocht blijven!

Terwijl onze kinderen naar school waren, en Jan naar zijn werk, heb ik me uitgeleefd in mijn rol als reisleidster: na een koffie bij Starbucks (in de grote Target waar Roan zijn oog op een honkbalknuppel liet vallen), eerst naar de toren op Mt Auburn Cemetry voor een mooi uitzicht over Boston, daarna een tussenstop in Cambridge voor Harvard Square, en tenslotte een uurtje (en $35 aan parkeerkosten armer) naar Quincy Market om een Red Sox baseball-pet voor Roan te kopen (en hé, ze hebben hier ook knuppels) en te lunchen. En toen was het alweer tijd om de kinderen op te halen.

Bij thuiskomst lag er een grote envelop op de stoep – van de familie Becks: oranje kroontjes, rozetten en vlaggetjes. Precies op tijd! Want dinsdag was natuurlijk Koninginnedag én de kroning van onze Koning. En hoewel we hier geen koningsspelen of Hoge Dennen Oranjefeest hebben, oranje zouden we zijn! In oranje t-shirts, en opgetuigd met de kroontjes-diademen en rozetten, en vlaggetjes in de hand hebben we op weg naar school en in de klas veel bekijks gehad. En de kinderen vertelden trots aan hun klasgenootjes over deze bijzondere dag. Fiene mocht in haar klas zelfs trakteren op de rood-wit-blauwe snoepjes die Petra mee had genomen vanuit Nederland. Tijdens een kopje koffie keken we de filmpjes van de inhuldiging en ’s middags liepen we met 6 kinderen in oranje in Boston en het museum of Science. En al met al gaf dat toch een beetje koninginnedag gevoel!

Met haar kroontje nog steeds op haar hoofd ging Fiene woensdag naar school. Ze keek er zo naar uit dat haar grote nicht Jaimy mee zou komen naar haar vioolles: ‘dit is mijn leukste leukste leukste violin lesson!’ En er was nog meer leuks in het vooruitzicht, want na de les zouden we naar Cape Cod rijden. Drie dagen in een huisje vlak bij het strand en goede weersvooruitzichten. Dat beloofde veel strandwandelingen en schelpen zoeken.....
Leuk idee, maar in praktijk was het iets anders. De zandstranden aan de oceaan liggen allemaal onder aan een duinenrij die erg onderhevig is aan erosie. Na de heftige winterstormen was er nu zoveel schade aan de duinen en de toegangen dat alle standen afgesloten waren. Helaas. We hebben wel vier plekken geprobeerd, en hoewel het uitzicht over de oceaan indrukwekkend is, afdalen naar die stranden is niet gelukt. Gelukkig was het aan de binnenkant van de baai wel mogelijk. Daar loopt het land af in de zee, maar de stranden zijn van grover zand en rotsig. Het strandje bij ons huis was niet meer dan een paar meter breed, en lag om een moerassig stuk van de baai. Niet echt een speel- en schepstrand dus. Maar wat een leven troffen we daar aan: Horseshoe Crabs (degenkrabben), die in het ondiepe gedeelte rond kropen. Meestal twee op elkaar (paren?), een grote van 50cm en een kleinere van zo’n 30cm, en soms zagen we ze zelfs op het strand en dan zagen we sleepsporen. En honderden gaatjes in het natte zand, waar kleine krabbetjes uitkropen, en zich gauw weer terug trokken als ze trillingen voelden. Het bleken Fiddler Crabs te zijn, en het grappig was dat deze krabbetjes maar één grote, vaak licht gekleurde, schaar hebben. De kinderen waren er helemaal door gefascineerd en uren hebben ze krabbetjes gevangen en weer vrijgelaten. Behalve Horseshoe en Fiddler krabben hebben we ook veel vogels gezien en gehoord. Maar het meest indrukwekkende waren toch de walvissen. Vanaf Provincetown hebben we een walvistocht gemaakt. Helaas was er op de oceaan een storm, zodat we de baai niet uit konden, maar nog in de haven waren er al dolfijnen. En hoewel we maar één bultrug hebben gezien, zoals we ze in het najaar hadden gezien, er waren in de baai wel enorme Vinvissen (Fin Whale) en we hebben zelfs twee Noordkapers (Atlantic Northern Right Whale) - moeder met kalf – gezien. Dat laatste was heel bijzonder, want er zijn nog maar ongeveer 500 Noordkapers, en ze zijn meestal alleen in de winter in dat gebied. Tegen de tijd dat er in April weer walvistochten gevaren worden, is deze soort meestal al vertrokken.

Hoewel het nog behoorlijk fris was, hebben we een paar heerlijke dagen gehad. De Outer Cape deed ons sterk denken aan de sfeer op de Wadden, en we hebben het dorpje Wellfleet verkend, rond gesnuffeld in P-town, lekker gegeten (zowel thuis als in restaurantjes the Bookstore & Restaurant, en The Bee-Hive), even gebuurt bij Rob die met een groep vrienden ook in Wellfleet was, en vooral veel buiten naar ‘leven’ gezocht. Zo ook op de laatste dag. Terwijl de volwassenen de tassen weer aan het pakken waren voor de terugreis, waren de kinderen nog een laatste keer met emmertjes naar het stand. Het was erg laag water en de baai stond bijna leeg, en toen gebeurde het..... Lena kwam vast te zitten in de modder, ze zakte er tot boven haar wandelschoenen in en raakte in paniek. Van schrik struikelde Fiene en zij begon ook te brullen. Jaimy ging naar hen toe om te helpen, de jongens gooiden een stuk touw naar haar toe zodat ze de meisje daaraan uit de blubber kon trekken, en Nynke rende in de tussentijd – ook hard huilend – om hulp. Tegen de tijd dat wij aan kwamen rennen was iedereen weer los maar het duurde nog even voor er weer om gelachen kon worden. Daar hadden ze met z’n zessen toch een fiks avontuur beleefd! Wij trokken de achterbak van de auto nog maar een keer open om te zoeken naar schone kleren en schoenen. Want, jongens, wat zagen ze eruit. Smerig!! En wat een stank! Lang leve de buitendouche!

Na twee dagen zijn de wandelschoenen nog steeds niet helemaal droog, maar morgen moeten ze toch weer mee: dan gaan we weer naar de kust. Naar Cape Ann, zo’n 50 mijl ten noorden van Boston. Daar hebben we voor twee dagen een groot huis gehuurd, en daar komen ook Bea, André, Kyla en Colin van Ek heen. We kijken er allemaal naar uit om onze vrienden uit Zeist te zien, en Tijmen kon vanavond bijna niet slapen bij het vooruitzicht dat hij morgen – eindelijk – weer bij zijn grote vriend Colin is.