Parental Guidance

Om 3 uur is de school uit. Die van Nynke, Tijmen en Lena, maar ook die van Fiene, die 10 minuten (met de auto) verderop ligt. Gelukkig is de juf van Fiene erg flexibel, dus meestal haal ik eerst, op de fiets, de oudste drie uit school. Thuis nemen zij een snoepje en gaan aan de slag met hun huiswerk, terwijl ik met de auto Fiene ga halen.

Huiswerk is inmiddels een routine geworden waar ik nauwelijks meer aan bij hoef te sturen. Nynke doet volledig zelfstandig haar opdrachten voor spelling, rekenen, aardrijkskunde en haar literatuur projecten. Ook het dagelijkse 45 minuten lezen is voor haar geen straf, ze gaat er meestal ruimschoots overheen. Lena krijgt op maandag huiswerk mee voor de hele week, en kan dat – heel Montessoriaans – zelf inplannen. Meestal heeft ze op dinsdag alles wel al af, en dan hoeft ze alleen elke dag nog 20 minuutjes te lezen. En dat vindt ze leuk.

Alleen Tijmen heeft nu en dan wat aansporing nodig. Als hij weer eens, op weg om een potlood te pakken, een gum tegen komt, en dan - via zijn kikkers, die tenslotte nog eten moesten hebben - naar de boekenkast - op de grond gaat liggen om na te denken over het uitdijen van het heelal.... Of zoiets. Op de vraag of hij zijn huiswerk al af heeft reageert hij dan meestal heel verbaasd: Huh? Maar gaat dan wel weer gemotiveerd aan de slag.
Voor rekenen doet Tijmen zijn huiswerk op de computer. Via het programma Extra Math kan hij zijn 'facts' oefenen: binnen 3 seconden optellen tot 20, en de tafels, met als doel van deze rekenkundige feiten een automatisme te maken. Het heeft even geduurd voor Tijmen dit onder de knie had. Niet zozeer omdat hij de sommetjes niet kon oplossen, maar omdat hij de cijfers op de computer niet snel genoeg kon vinden. Geen reken- maar een typprobleempje dus. Inmiddels vindt hij het een sport om zo snel mogelijk zo veel mogelijk sommen goed te hebben. En als hij klaar is mag hij nog even plaatjes opzoeken over alligators, vulkanen, planeten en alles wat dan net zijn interesse heeft.

Toen ik dus vandaag thuiskwam met Fiene, was ik niet verbaasd om de kinderen in de werkkamer achter de computer te zien zitten. Al pratend liep ik binnen, en stonden ze alledrie op van de computer. Lena draalde nog even, en kreeg een uitbrander van Nynke: “NIET terug gaan, ik zei toch dat je dat niet moest doen!” Op mijn verbaasde vraag wat er aan de hand was, zei Tijmen – met een rood hoofd - dat ze gewoon niet terug moest gaan op de vorige pagina. “Waarom dan niet? Waar hebben jullie naar zitten kijken?” Een enigszins onbehaaglijk gevoel bekroop me, en ik zag al hele explicite sites voor me.... het zou toch niet? “Hebben jullie dingen gezien die lelijk waren, of vies, of heel gruwelijk??”

“Nou, mam, dan moet je zelf maar even kijken!” Met een ‘jakkes’-gezicht liep hij schouderophalend naar de computer en klikte de terug-knop in.... portretfoto’s en een enkel –gelukkig niet al te schunnig- plaatje van blote mensen, meest mannen! Voor een 7-, 8- en 10-jarige blijkbaar ‘vies’, maar ik was opgelucht. Het had véél erger gekund! Blijkt dat Tijmen op plaatjes van ‘leger’ had willen zoeken – ook niet een geheel onschuldig onderwerp, maar wel te verklaren door de gesprekken op school over de bomaanslag en het leger aan politiemensen in de stad - maar met een spelling l-e-c-h-e-r komt er toch iets heel anders. Huh? Volgens een woordenboek: van het oud Franse lechier, to lick. Lecher = a man given to excessive sexual indulgence; a lascivious or lecentious man. Oftewel geilaard. Nou, dat was voor mij ook nieuw!

Volgende keer eerst even vragen op welke onderwerpen hij wil gaan zoeken, en anticiperen op de mogelijke Engelse, Nederlandse, en dyslexie-afhankelijke spellings varianten!

En gelukkig, bedenk ik me nu, heeft Tijmen’s dyslexie hem ook parten gespeeld in een recente zoektocht naar plaatjes van cougars. De dieren, welteverstaan.