Betrokkenheid op z'n Amerikaans - deel 2

Een paar maanden geleden heb ik eens een blog geschreven over ‘betrokkenheid’ op z’n Amerikaans. Over liefdadigheid- en inzamelingsacties, verkiezingen en betrokkenheid bij evenementen op school en tussen ouders onderling. En mijn conclusie was dat Amerikanen erg betrokken zijn bij hun land, staat en gemeenschap, maar over het algemeen op een wat zakelijkere en minder persoonlijke manier dan wij gewend zijn in Nederland. Een week geleden, op maandagochtend 15 april, net voor de eerste renners van de Boston marathon langs zouden komen, heb ik mijn bijdrage voor de ouderkrant van onze school in Zeist opgestuurd. Toevallig ook met dezelfde insteek: betrokkenheid ingegeven door ‘wat hoort’ (VS) tegenover ‘wat voelt’ (NL).

Nu, een week later, ga ik het nog eens hebben over betrokkenheid..... Want wat is er een hoop gebeurd de afgelopen week! En wat hebben wij Amerika, en de Amerikanen, van een andere kant gezien!

Nadat ik vorige week maandag de vreselijke gebeurtenissen tijdens de marathon van me had afgeschreven, hebben we op dinsdagochtend onze tassen gepakt: opa Willy en oma om na bijna vijf weken weer naar Nederland te vliegen, en wij om op vakantie te gaan. De kinderen hadden hun derde en laatste vakantieweek van dit schooljaar en we hadden weer een huisje geboekt in Vermont, 30km ten zuiden van Burlington waar we 3 weken eerder met mijn ouders waren. Eigenlijk zouden Jan’s ouders nu hier zijn en met ons mee gaan, maar door de opname van Jan’s oma (met wie het gelukkig langzaam de goede kant op gaat) hebben zij hun reis geannuleerd. Voor het eerst sinds begin februari waren we weer met ons zessen....

Op weg naar Vermont was het erg stil in de auto. Deels omdat we opa en oma misten, maar ook omdat de gebeurtenissen van de dag ervoor behoorlijk indruk hadden gemaakt en we naar de radio luisterden voor het laatste nieuws over de bomaanslag (inmiddels 3 doden en 170 gewonden). Onderweg zagen we veel vlaggen, allemaal halfstok, en dan kwam er weer een vraag of commentaar vanaf de achterbank: dat is toch voor mensen die dood en gewond zijn (Tijmen)? Wat is een bom (Fiene)? Waarom doen mensen zoiets (Nynke)? Veel mensen hebben nu geen been meer, he? Moeten die dan volgend jaar mee doen in een rolstoel (Lena)? Wanneer gaat de vlag weer omhoog (Tijmen)? Als mr. McPherson langzamer had gelopen, had hij dan ook geen been meer (Lena)? Hoewel ze er onderling niet eens zoveel over zeiden, blijkbaar waren ze er allevier, net als wij, behoorlijk mee bezig. Het was goed dat we lekker een paar dagen naar buiten zouden gaan.

Na een tussenstop bij een geweldig Pizza Café in Bethel– Cockadoodle, Vermonts hippie-gehalte op z’n best (en maar 30 min van Woodstock, Bea) – reden we in het donker door de Green Mountains op weg naar Jordan’s cabin in North Ferrisburgh. Het bleek een ontzettend sfeervolle grote blokhut te zijn, die gebouwd was door de eigenaars voor hun zoon Jordan, die een ernstige aandoening had, om te genieten van het buitenleven. Helaas heeft Jordan er niet lang van kunnen genieten (hij is vlak voor zijn 17e verjaardag overleden), en sinds een paar jaar wordt de blokhut verhuurd. Wat een fantastische plek – met vuurplaats, veranda met schommelstoelen en hangmat, een game room met thuisbioscoop, en heel veel kussens – en wat een uitzicht – op de Adirondacks bergen in de staat New York! Hier konden we ons wel even vermaken!

En dat deden we ook. Lekker naar buiten. Het enorme weiland afstruinen en ‘neergestorte’ kleiduiven verzamelen, rietpluimen plukken en ‘suikerspin’- soep maken, fikkie stoken, broodjes bakken en marshmellows roosten. Een stuk wandelen, een berg op klimmen, naar Vermont’s Teddy Bear Factory (onze nieuwste huisvriend is Honey de beer) en ’s avonds een film kijken op het megascherm, vanaf de megapoef of de megabank. Heerlijk.

Tussendoor keken we regelmatig op nieuws- en sociale mediasites, om te kijken of er al nieuwe ontwikkelingen waren in het onderzoek naar de bomaanslag. Niet echt. Maar wat we wel zagen waren alle steunbetuigingen aan Boston, vanuit het hele land (en daarbuiten). Aan de leus B Strong – Boston Strong -, die overal opdook. De ijshockey wedstrijd van de Boston Bruins, waarbij iedereen massaal het volkslied mee zong. En zelfs de New York Yankees, de ‘aartsvijand’ van de Boston Red Sox, die als tribute aan Boston in hun baseball stadion ‘Sweet Caroline’ zongen - het nummer van Neil Diamond, dat het huislied is van Fenway Park (het stadion van de Red Sox). En naast al die steunbetuigingen kwamen er ook de verhalen achter de slachtoffers. Martin Richards, het achtjarige jongetje dat omgekomen is, het pasgetrouwde stel uit Cambridge, Pat en Jess, die beiden een onderbeen zijn kwijtgeraakt, de moeder van de twee broers die allebei in een ander ziekenhuis lagen..... Er werden sites opgericht om de slachtoffers een hart onder de riem te steken. Mensen wilden bloed geven, iets doen om te helpen. Er werden fondsen opgericht om geld in te zamelen voor de medische kosten en revalidatie van slachtoffers.
En hoewel de afschuw van de bomaanslag zeker niet verdwenen was, de sfeer draaide naar gevoel van saamhorigheid en focus op de toekomst: Don’t Mess with Boston, Boston Strong! Nee, ‘ons’ Amerikanen krijg je er niet onder. Dat is de boodschap die vrijwel meteen naar boven kwam. En wat een verbondenheid en kracht spreekt daar uit!

En wij hadden dus een lekkere vakantie. Tot vrijdagochtend.....
Foto’s van verdachten in de Boston marathon aanslagen waren door de FBI vrijgegeven, op MIT was een schietpartij geweest (daarvan had Jan op donderdagavond al bericht gehad, maar dat leek toen nog op zichzelf te staan) waarbij een politieman was neergeschoten, de verdachten hadden een auto gestolen en na aanhouding was er twee uur lang geschoten en met explosieven gegooid in Watertown, wat tegen Newton aanligt. Inmiddels was één van de twee verdachten neergeschoten en overleden, en de andere was voortvluchtig (‘at large’ noemen ze dat, weet ik nu), en een groot deel van de stad was in ‘lockdown’. Inclusief Newton. Niemand mocht z’n huis uit, of de deur voor iemand (zonder politiebadge) open doen en openbaar vervoer lag helemaal stil. Het was te bizar voor woorden, en ook de kinderen bleven maar vragen stellen en terug naar de TV komen.
Verbijsterd hebben we de hele dag zitten kijken, en contact gehad met vrienden in Newton en Watertown. Het vuurgevecht vanuit de aangehouden auto bleek in de straat van onze vriend Herb te zijn geweest. Zijn gezin was geevacueerd en zat op het politieburo, terwijl hij zelf in Londen was. Er werden 20 blokken uitgekamd aan Arsenal Street (2km van Fiene’s school), waar ik regelmatig naar het winkelcentrum ga, en het krioelde er van zwaarbewapende politie- en FBI mensen en gepantserde voertuigen. De neergeschoten verdachte bleek een boxkampioen te zijn, die trainde bij Wai Kru, een gevechtsschool waarvan de vader van een vriendinnetje van Lena eigenaar is (en waar Lena vorige maand een verjaardagsfeestje had). Het kwam wel erg dichtbij allemaal. We waren héél erg blij dat wij veilig in Vermont zaten, maar toch liet het ons niet los.

Zelfs toen we een stuk gingen wandelen bleven we het nieuws in de gaten houden. En tijdens het eten hadden we –heel ongebruikelijk- de TV aan staan. Non-stop hebben we facebook, twitter en het nieuws in de gaten gehouden, en rond 7u werd bekend dat suspect #2 zich schuil hield in een boot, die in een tuin stond. Uiteindelijk heeft het nog twee spannende uren geduurd voor eindelijk het nieuws kwam dat de verdachte – zonder verdere gewonden – uit de boot was gehaald en onder zware bewaking afgevoerd naar het ziekenhuis. Wat een opluchting!

We hebben beelden gezien van mensen die naar buiten gingen in Watertown, naar Boston Common en Boylston Street (finish van de marathon). Iedereen was blij, opgelucht en vol vertrouwen dat Boston ‘haar kop niet laat hangen’. En weer werd er massaal Sweet Caroline gezongen. En op zaterdag zat Neil Diamond bij de wedstrijd van de Red Sox, en heeft live het nummer ten gehore gebracht (aweful! but an awesome experience, volgens iemand op FB). Ik vind het een beetje een suf nummer, maar het is een liedje dat altijd tijdens een honkbal wedstrijd van de Red Sox gespeeld wordt (zie onder), en door de afgelopen week is het voor heel Boston een soort lijflied geworden.
En wat is er nu indrukwekkender dan op een bijzonder of emotioneel moment voor je stad –of land (of koning ;-) ) SAMEN, en uit volle borst een lied mee te brullen. Zelfs als het een nummer is dat je persoonlijk niet bijzonder mooi vindt.....

Wat mij betreft wint de VS het deze week van Nederland, als het gaat om saamhorigheid en betrokkenheid!

En dan weet iedereen ook meteen hoe ik denk over het gemekker over het koningslied.



Wat achtergrond info over Sweet Caroline
How did the tradition of singing “Sweet Caroline” at Boston Red Sox games originate?

Good question. As a 2005 article in the Boston Globe put it, “the lyrics have nothing to do with baseball. The composer has no connection to the Red Sox. The song hit the charts more than 30 years ago.”

SAM would point out that technically, composer Neil Diamond shares a name with the baseball diamond, but that’s probably a coincidence. Diamond wrote and performed the song, which was released in 1969. He later said he wrote the song in honor of Caroline Kennedy, the daughter of President John F. Kennedy.

The origins of the song’s association with the Red Sox date back to Amy Tobey, who worked for the Red Sox through a film and video communications company. From 1998 to 2004, she was responsible for selecting the music that would be played in the stadium.

“She had noticed ‘Sweet Caroline’ was used at other sporting events, and she decided to send the sweetness over the Fenway speakers,” according to the Globe article. “The song was picked up by fans, and the more it caught on, the more superstitious Tobey became about playing it.”

She told the newspaper that she “considered it like a good-luck charm.”

The tradition eventually settled on the song being played during the eighth inning of every game.

The song’s use in Red Sox games has gone on to be a popular tradition, and gained more popularity this week when other baseball teams — including the chief Red Sox rival, the New York Yankees, as well as the Winston-Salem Dash — played it as a tribute to the city of Boston after the recent bombing.

Source: Winston-Salem Journal