Wat een dag....

Het begon als een prachtige voorjaarsdag. Het zonnetje scheen en vanuit onze slaapkamer keken we uit op Commonwealth Avenue, waar fietsers en renners nog een laatste terreinverkenning aan het doen waren. Comm Ave, een kilometerslange straat door Newton en Boston, vormt een groot deel van de Boston Marathon. Er zouden ruim 26.000 mensen mee doen, die zich allemaal hebben moeten kwalificeren in een officiele marathon om mee te mogen doen aan de Boston marathon. De marathon is één van dé evenementen van Boston en het is een groot feest omdat deze race op een vrije dag is (Patriotsday) en ook (meestal) het voorjaar inluidt.
Wij wonen letterlijk om de hoek van Comm Ave, op het gedeelte waar deze weg tegen een heuvel omhoog loopt, en daarna dalend Boston in gaat. In de marathon is dit op ‘mile 20’, oftewel op 32km, een punt waar veel lopers stuk gaan. En ‘onze’ heuvel wordt daarom ook Heartbreak Hill genoemd. En om de marathon te bekijken een fantastische plek, natuurlijk.

Om half 11 zaten we geinstalleerd op ons tafelkleed, met opa en oma op een paar klapstoelen, en Tijmen achter een tafeltje om water en frisdrank te verkopen voor het goede doel (een project van school). En toen kwamen de eerste sporters eraan. Nog niet de renners, maar de rolstoeldeelnemers. Ongelofelijk wat moesten zij werken om tegen die berg op te komen! Als vanzelf ga je ze aanmoedigen en toejuichen, en het was fantastisch om te zien hoe sommigen letterlijk zichzelf bij elkaar raapten om die extra kracht op te brengen om die verdraaide heuvel op te komen. Want wat een kracht moet je daarvoor hebben! Soms zagen we de voorwielen van de rolstoel zelfs omhoog komen door de kracht van de armen, en een enkele keer hield ik m’n hard vast dat een rolstoel stil zou komen te staan en zelfs achteruit leek te bollen. Het was spannend en erg indrukwekkend.

Iets voor half 12 kwamen de eerste vrouwen (op 1:53:58 in de race) en een kwartier later de eerste mannen (geklokt op 1:40:51). Jongens wat gaan die snel, zelfs heuvel op! Rond de middag kwam de echte grote hoos en hebben we twee uur lang duizenden renners aan staan moedigen en uitgekeken naar mr McPherson, de gymleraar van de kinderen, en naar vrienden en kennissen van alle vrienden en bekenden waarmee wij aan het kijken waren. Het was gezellig. En met af en toe een loopje naar de BBQ en het springkasteel van onze buren op de hoek, deed de sfeer ons erg wel aan Koninginnedag denken.

In de tussentijd stond Tijmen bij zijn tafeltje. Uren heeft hij daar gestaan bij zijn zelfgemaakte bordje: ‘water for $1, Coke for $2 to help the hard fundashon’ (ondertiteld door Jan: money goes to the heart foundation).

En ik heb foto’s gemaakt en gekeken. Wat zijn er veel verhalen, en wat zijn er veel redenen om te rennen. Mensen die zelf iets willen overwinnen, of in een groep voor een bepaalde stichting rennen, of met t-shirts en teksten als ‘in dedication to my mom’, of ‘for Lulu’. We hebben Team Hoyt gezien, vader Dick, die voor de 31ste keer zijn zoon Rick in zijn rolstoel de Boston marathon door duwt (samen hebben ze overigens al aan ruim 1100 races wereldwijd meegedaan, http://www.wcvb.com/news/sports/Boston-Marathon-s-Team-Hoyt-gets-bronze-statue-in-Hopkinton/-/9848968/19746380/-/c2rxmq/-/index.html), we hebben Sandy Hook lopers gezien, die elke mijl voor een ander slachtoffer van de Sandy Hook schietpartij hebben gelopen, en nog veel meer mensen met een verhaal. Ik was nog nooit bij een marathon of vergelijkbaar event geweest, maar ik begrijp nu dat het om veel meer gaat dan rennen en uithouding.

Tegen half 3 begon het te waaien, het aantal renners was behoorlijk uitgedund en het tempo ging omlaag. De meiden zaten inmiddels alledrie in het springkasteel en Tijmen was het na vier uur achter zijn tafeltje wel zat (maar hij had wel $22 binnen gehaald)! We besloten de boel even binnen te zetten en dan van huis uit af en toe weer even te gaan kijken.

Terwijl ik even boven was hoorde ik gillende sirenes, die maar aan bleven houden, en toen ik beneden kwam gebeurde er van alles. Wat een bizarre omschakeling van een heerlijk ontspannen dag naar een paniekerige chaotische situatie. Ook bij ons thuis (waar in feite niets aan de hand was). Tijmen had op straat gehoord dat er explosies waren geweest en kwam dat binnen vertellen, Jan zat al achter de computer nieuws op te zoeken, en mijn telefoon bliepte whatsapp-jes met de vraag of alles goed was bij ons. Gauw het nieuws aan, en op internet kijken. Snel een berichtje op facebook om te laten weten dat bij ons alles in orde was. Ik realiseerde me dat dit al de derde keer was dit jaar dat ik een bericht naar het thuisfront stuurde: wij zijn veilig! De ene skype na de andere, en in de tussentijd de kinderen gedoseerd informatie geven. Tussendoor even naar de straat, want de marathon was afgelast en de medische tenten zaten vol met gestrande lopers die hun familie probeerden te bereiken. Hulp aanbieden, kijken of mensen een bed, stoel, douche of andere hulp nodig hadden. De hulpposten hadden geen idee over de ernst van de situatie, en vroegen of wij konden vertellen wat er op het nieuws was. Het telefoonverkeer in Boston was platgelegd uit angst dat eventuele andere bommen op afstand ontstoken zouden worden. En het nieuws berichtte van twee doden en 23 – 46 – 51 en nu, 8u uur later, 144 gewonden. Twee uur lang hebben we perplex naar die beelden zitten kijken. Sporters, gezinnen met kinderen aan de finish (een van de overleden slachtoffers was een jongetje van 8), dit kan toch niet waar zijn....
Uiteindelijk hebben we voor de kinderen een filmpje opgezet, en hebben we met mijn ouders en onze vrienden Beth en Rob de koelkast leeg gegeten (en gedronken). Morgen gaan we opa en oma naar het vliegveld brengen (een uurtje eerder vanwege de verscherpte veiligheidsmaatregelen) en zelf rijden we daarna naar Vermont omdat de kinderen vakantie hebben. Alles gaat gewoon door, maar er zal bij ons nog heel wat over deze dag na gepraat worden!