Rotsen en bossen onder de rook van Boston

Datum: 7 April 2013
Wandelaars: Jan, Lena.
Plek: Blue Hills Reservation, Milton, Massachusets
Afstand: 5 mijl (8 km)
Route De gele driehoekjes route
Duur: 9:39h tot 12:20h. Totaal: kleine drie uur.
Weer: graadje of 8, af en toe een zonnetje, maar 'n frisse wind.


We hebben een plan. We willen een deel van de Appalachian trail gaan wandelen. Nou ja, ik heb dat plan en Lena, Tijmen en Nynke zien het wel zitten om er op uit te trekken. Ik heb een wandelgids van de Appalachian trail in New Hampshire en Vermont gekocht, met kaarten en al erbij en ben naar mogelijke routes gaan kijken. Een dag of miscchien twee, de mooiste hoge routes of eerst een makkelijke, vlakke? Vijf mijl per dag, of vijfentwintig? Ik heb geen idee.
De avondvierdaagse is mijn referentie als het gaat om het lopen met kinderen. Of de wandeling van de Oranje Nassaulaan naar de Boswerf. Ik heb dus een ijkpunt nodig.

Gelukkig hebben we op 25 minuten rijden van ons huis de Blue Hills liggen. De hoogste piek ligt op een kleine 700 voet, alwaar je een prachtig uitzicht hebt op downwtown Boston, dat een kilometer of 20 naar het oosten ligt. Veel paden met rotsen, een paar pittige klimmetjes in een bosgebied ter grootte van twee keer de Drunese duinen.

Vandaag was de dag. ‘s Middags zouden we naar een pantomime in Needham gaan, waarin Nynke’s vriendin Megan mee zou spelen, maar de ochtend was vrij. De sneeuw is nu zo goed als weg, de paden niet te blubberig, de temperatuur goed te doen dus ik gooide het in de groep. Nynke had geen zin, die wilde “ de volgende keer wel mee”. Tijmen was enthousiast en Lena ook. Helaas had Tijmen op het moment van vertek pijn in zijn buik, dus die haakte af.

Samen met Lena dus pakte ik de tas. Water mee, boterhammetjes, een appel, snoepjes. Tsja, wat heb je allemaal nodig zo’n trip? Verrekijker, wandelschoenen natuurlijk. De boel in de rugzak en gaan!
We parkeerden bij Houghton’s pond en liepen de eerste kilometer langs de weg richting het bezoekerscentrum, en liepen er voorbij. Waar zijn die gele driehoekjes nou die we moeten volgen? Terug, de weg over en ja! De heuvels in. Al kletsend liepen we de route, veel bomen, weinig mensen en gelukkig goede gele bordjes die Lena feilloos wist te vinden!
We kletsten, aten snoepjes, dronken een slokje water (niet te veel, anders moet Lena plassen) en werden ingehaald door wandelaars, joggers en honden. Het was leuk, gezellig en …. een makkie! Al moest Lena op het laatst wel heeeel nodig poepen. Het was in elk geval wel aanleiding om eens na te denken over dingen die we volgende keer moeten meenenemen: een vuilsniszakje (carry in carry out) en hoe zit het met poepen op de Appalachian trail?

We genoten van het bos, we vonden het jammer dat Tijmen er niet bij was en wisten al snel dat 5 mijl goed te doen is. Geen centje pijn. Al met al dus een goed ijkpunt. Vijf mijl met een pad dat op en neer gaat, geen probleem. Op naar de volgende uitdaging, 7-8 mijl in een heuvelachtig gebied? En hoe houden Nynke en Tijmen zich? Volgende keer weten we meer!