Taylor Swift

Gisteren zat ik in de auto om Fiene van school te gaan halen. Met de radio aan, en voor de misschien wel honderste keer hoorde ik weer het nummer ‘I knew you were trouble’ van Taylor Swift.
Taylor Swift? Ja, één of ander jong ding dat ongelofelijk populair is en nietszeggende nummertjes maakt. Net zoals ‘Diamonds’ van Rihanna, en ‘Home’ van Philip Philips. Tja, ik ben er ook niet trots op, en ik kan net doen alsof ik deze namen alleen maar ken omdat de radio ook een artiest en titel weergave heeft, maar ik ken deze nummers dus wel. Sterker nog, ik zing ze zelfs mee. Samen met Fiene, lekker hard. En ook als ik alleen in de auto zit, op weg terug.

Ik hoor deze nummers namelijk op werkelijke elke rit, soms dus wel 4x per dag. En als ik volgend jaar, of over 10 of 20 jaar terug denk aan ons jaar Amerika, en denk aan ‘de muziek van toen’, dan zullen hoogstwaarschijnlijk deze niemendalletjes ook weer bij me opkomen. En alleen daarom zijn ze het vermelden waard.

Helaas is dit de enige zender die niet om het nummer minstens drie foute reclames de lucht in stuurt - de concurrent afzeiken is helaas dé manier om je punt te maken in Amerikaans reclameland, en dat trek ik niet. Daarom dus 103.3, met Rihanna, Taylor en Flip..... En Fiene vindt het wel echt leuk, zij vraagt altijd of de radio met de leuke liedjes aan mag. Hard! En bij elke liedje vraagt ze me de oren van het hoofd: waarom zingt die meneer over ‘home’? En wat schijnt er als diamanten, want diamonds zijn diamanten, toch? En dat gezellige gebabbel over muziek maakt het de moeite waard om als volwassen vrouw toch maar te blijven luisteren naar tienermeisjes en -jongetjes die lieve liedjes zingen.

Als alternatief trotseer ik ook wel eens de reclames van de classic rock zender. Maar als je meezingend met Talking Heads, Fleetwood Mac en Eurythmics naast je een verbaasde blik krijgt en de opmerking: zijn dit bekende nummers, die ken ik helemaal niet..... , dan voel je die 40+ jaar toch ook even. In dit geval kwam de opmerking van Jan’s jongste nicht Jiska, die deze week bij ons gelogeerd heeft en ook een paar keer mee is gegaan om Fiene naar school te brengen. Jiska is 21 en reist op het moment al ‘couch surfend’ door de VS. Na twee weken New York heeft ze bij ons de batterij opgeladen, Boston bezichtigd, een dag met Fiene meegelopen op school, een NBA wedstrijd Celtics vs Phoenix Suns gezien en in een echt bed geslapen (in tegenstelling tot de couch), voor ze morgen weer verder trekt om via de Oostkust naar Miami, en uiteindelijk naar de Bahama’s en Cuba te gaan.

En hoewel ik me helemaal niet oud voel en absoluut geen last heb van mijn leeftijd, feit is wel dat mij niet meer gevraagd wordt om een ID, als ik een wijntje wil bestellen. Dit in tegenstelling tot Jiska, die in leeftijd stukken dichter bij Taylor Swift staat dan ik, haha. Gisteren waren we in Chinatown bij the New Golden Gate (ons vaste restaurant), waar Jan een biertje bestelde. Daar had Jiska ook wel zin in, maar haar ‘for me also a TsingTao, please’, werd meteen beantwoord met de vraag of ze haar ID kon laten zien om te bewijzen dat ze 21 is. Helaas had ze haar tas thuis gelaten, en dat betekende geen ID, dus geen bier. Jammer, hoor. Wij konden ook niet voor haar bestellen, want dat zou betekenen dat we aangezien konden worden voor volwassenen die een potentieel minderjarige drank voeren..........

Pech dus. Maar afgelopen weekend hebben we ook een keer positief gebruik gemaakt van Jiska’s leeftijd. Ze wilde graag met de kinderen gaan zwemmen, en dat vonden we een mooie zondagmiddag besteding. Het enige zwembad dat ik weet te vinden is bij de YMCA, in onze buurt, maar daar moet je lid zijn. Gelukkig hebben ze ook dagkaarten, maar die zijn vrij prijzig ($20 voor een volwassene). Maar een familie, inclusief alle gezinsleden woonachtige op hetzelfde adres, kan voor $30 gaan zwemmen.
Aangezien ik me liefst zo ver mogelijk van een zwembad bevind, besloot ik om de boodschappen te gaan doen en zouden Jiska, Jan en de kinderen gaan zwemmen. We moesten alleen nog bedenken hoe Jiska in het familieplaatje paste. Even hebben we overwogen om haar door te laten gaan voor Jan’s (erg) jonge nieuwe vriendin en dus ‘stiefmoeder’ van de kinderen, maar we vonden het geloofwaardiger om haar als Jan’s dochter uit een eerdere relatie mee te laten profiteren van het familietarief voor het zwembad. En gezien onze leeftijden kon dat ook prima. Zo, mooi toch weer $20 in de pocket.

Dat we ook nog $42 kwijt waren om 6 verplichte badmutsen (a $7) aan te schaffen was jammer. Maar ja, we zijn in Amerika, dus uiteraard moet iedereen hier een badmuts op. En natuurlijk een waiver tekenen dat we de Y niet aansprakelijk kunnen stellen als er 1. een kind zou verzuipen of letsel oploopt, ondanks dat er verplicht een lifeguard aanwezig is; 2. een muur, dak of geluidsinstallatie naar beneden zou komen (over de krakkemikkige staat van het pand heeft niemand het); 3. iemand een besmettelijke ziekte zou oplopen; of 4 er schade aan of diefstal van onze eigendommen zou zijn.

Dit laatste punt kennen we in Nederland natuurlijk ook, maar dan meestal omdat er een bordje bij de ingang, garderobe of kluisjes hangt dat de directie niet aansprakelijk is voor verlies of diefstal. Maar ik kan met toch niet heugen dat ik in Nederland ooit een verklaring heb moeten ondertekenen dat ik afstand doe van mijn recht om een proces aan te spannen in het geval van letsel/schade/verlies/diefstal in een zwembad/restaurant/theater etc. Nou ja, zoals onze vrienden hier zeggen: die waiver is net zo veel waard als het papier waarop het gedrukt is! Als er zich ook maar iets voordoet, dan start men alsnog gewoon een rechtszaak. Schijnveiligheid dus.

Het was overigens maar goed dat ze met twee volwassenen naar het zwembad waren, want alleen had Jan of Jiska nooit met onze vier kinderen mogen gaan zwemmen. Elk kind onder de 7 moet namelijk één-op-één binnen een armlengte afstand van een volwassene blijven. In het ONDIEPE deel van het zwembad (ongeveer 12 m2). Elke keer dat Jan probeerde met Lena om te gaan oefenen in het diepere deel van het zwembad floot Mrs Curly, oftewel Jabba the Hutt (het eerste een verwijzing naar haar haar, het tweede naar haar omvang), hen weer terug. Dat deze lifeguard in geval van nood waarschijnlijk weinig tot niets uit zou kunnen richten (mama, ze was echt hééééél erg dik, hoor, aldus Tijmen), valt denk ik ook onder schijnveiligheid: er is een lifeguard en die fluit bij ‘onveilige’ situaties, dus veiligheid ‘gewaarborgd’. Zo mocht Lena ook niet op Jan’s schouders zitten. Helaas. Duiken en bommetje waren ook niet toegestaan, en op de lijn staan of eronder door zwemmen werd – Fuutttttt – meteen afgefloten.
Baantjes zwemmen dat mocht wel. Joepie. En in de kleedkamer stond een zwembroeken centrifuge, die in 2 minuten alle badspullen droog zwierde, en dat was volgens Tijmen eigenlijk nog het leukste van het hele zwembad.

Maar, ik moet nu niet gaan lopen katten. De kinderen hebben het naar hun zin gehad, en dat is het belangrijkste. Toch?
....
Maar...
....
als je eerlijk bent...., het is natuurlijk ook wel héél gevaarlijk om in het zwembad op elkaars schouders te gaan zitten. Dan kun je vallen. Of kopje onder gaan. En nat worden... (o nee, nou ben ik toch weer cynisch).
En water spugen, dat is ook niet fris, zelfs ongezond, dan spuug je zomaar allerlei bacillen in het water waar mensen ziek van kunnen worden.

Ja, het is vast héél goed dat veiligheid eerste prioriteit is, en dan pas lol en pret maken.....

Dat geldt ook voor sneeuwpret op school. Stel je toch voor: we hebben al weken stralende zon, knisperend winterweer, en buiten een prachtige berg sneeuw. Lekker ingepakt met handschoenen, muts, sjaal en warme laarzen, skibroek zelfs, naar buiten ... heerlijk toch! Helaas. Het is onder 30 graden (-1 Celsius), en dan mogen de kinderen op Fiene’s school niet buiten spelen. Dat mag gewoon niet. Niet ‘veilig’ waarschijnlijk. Nee, ze moeten wachten tot het boven 0 is, zodat het gaat dooien en een blubberige soep wordt. Da’s lekker.
En op Ward begon de ochtendboodschap (via de intercom) vorige week met de speciale ‘sneeuwregeltjes’: niet op ijzige sneeuw staan of glijden, niet met sneeuw(ballen) gooien op het schoolterrein (niet voor, tijdens en na schooluren), niet in de sneeuw komen als je geen snowboots aan hebt, en niet rennen als er sneeuw ligt. Want als je niet mag rennen, dan kun je tenslotte ook niet (hard) vallen. Kortom, zoals Lena zegt: je mag helemaal niets, alleen staan. En dat allemaal voor de veiligheid van onze kinderen (en ter voorkoming van een lawsuit als er eens iemand op z’n gat valt).

Een dolle boel dus, de sneeuwpret op school. Blij dat we vorige week in de vakantie flink vaak van de berg zijn af gegleden!!