Let it snow, let it snow, let it snow!

Eigenlijk ben ik helemaal niet zo dol op sneeuw. Ik vind het wel heel mooi, hoor, vooral als het nog een maagdelijk wit, net gevallen laagje is, en ik er met mijn fototoestel op uit kan. En natuurlijk is het leuk om een sneeuwpop te maken, of te gaan sleeën, en het enthousiasme van de kinderen te zien, maar zelf vind ik het al snel zo’n gedoe: overal natte kleren en schoenen, gejammer over zere oren en koude handen, vies en plakkerig op straat en moeten nadenken hoe je zonder al teveel glibberen naar school kunt komen....
Samengevat: ik blijf liever binnen en ben stiekem blij als de sneeuw weer weg is!

Maar als je vakantie hebt, en er valt serieus veel sneeuw.... tja, dan is het toch wel weer een ander verhaal.

Het begon vorige week met Kerst. Op Kerstavond waren we terug gekomen uit New York, en onderweg hadden we wat natte sneeuw gezien, maar op Kerstdag werden we wakker met een mooi wit laagje sneeuw. Genoeg om het een witte Kerst te noemen! Eerste Kerstdag zijn we de deur niet uit geweest, en tweede Kerstdag bestaat hier in de VS niet dus die hebben we gebruikt om boodschappen te doen voor onze 3 daagse mini-vakantie naar The Berkshires (in het Westen van Massachusetts). De sneeuw was inmiddels weer grotendeels verdwenen, maar volgens de weersvoorspelling zat er meer sneeuw aan te komen. Vooral meer naar het westen. Waar wij heen zouden gaan, dus.

Op donderdag was daar bij ons nog niet veel van te merken, want hier in Newton GOOT het! Echt Hollands weer, en heel vergelijkbaar met het weer in Nederland op dit moment (hebben we ‘van horen zeggen’, haha). Toen we in de stromende regen de Mass Pike (snelweg) opreden kreeg ik nog een berichtje van de eigenaar van het huisje dat we hadden gehuurd: ons verblijf kon ook uitgesteld worden als we gezien de te verwachten sneeuwbuien liever niet zouden rijden. We waren vroeg en hadden de tijd, dus we besloten op het gemakje te rijden. In de Berkshires was het inmiddels al aan het sneeuwen, en we vroegen ons wel af of we eigenlijk geen sneeuwkettingen nodig zouden hebben. We hebben hier nog nooit iemand horen praten over het gebruik van winterbanden of sneeuwkettingen, dus toch nog een keer contact opgenomen met Kevin (van het huisje). Nee, hoor, allemaal niet nodig, er wordt overal meteen sneeuw geschoven, dus de weg zou schoon zijn tegen de tijd dat wij daar aan kwamen. En als zijn oprit nog niet gedaan was, dan konden we de auto even op de weg laten staan.

Wij op weg, en na een uurtje zagen we de regen inderdaad veranderen in natte sneeuw. Nog een half uurtje later werd die natte sneeuw toch echt wel witte sneeuw, en toen ging het tempo wat omlaag. De wereld was wit, en we zagen onderweg ook al flink wat rotsen met enorme ijspegels eraan. Veel schuivers waren er niet op de Mass Pike, maar het reed allemaal nog goed door, en dat bleef zo ook toen we op de grens Massachusetts/New York de snelweg af gingen voor de laatste 15 mijl naar het Noorden. Door een prachtig winterwonderland met een troep wilde kalkoenen, ruime boerderijen met de typische New England (rode) schuren, verlaten kruisingen met zachtjes zwaaiende stoplichten (zoals in de film), bereikten we ons einddoel. Bijna.....

Bij de laatste afslag, volgens de tomtom nog slechts 0.5 mijl (3/4 kilometer) van ons huisje, reden we een prachtige weg op. Helemaal wit, nog niet geschoven, en met een behoorlijke helling... omhoog! Tja, en toen lukte het niet meer. Slippende wielen, wegzakken van de weg richting berm, en meer naar beneden dan naar boven. Inmiddels waren we nog maar 500 meten bij het huisje vandaan, maar de auto laten staan was geen optie. Er zou niemand meer langs kunnen. We besloten de auto’s langzaam weer naar beneden te laten zakken, en dan het laatste stuk maar te gaan lopen. Maar met 7 kinderen en alle bagage? Nou, alleen wat te eten dan, en tijdens de lunch zouden we wel bedenken hoe we de rest zouden aanpakken. Jon en ik liepen vooruit om de deur vast open te doen om het huisje te zoeken en de deur open te doen, en we lieten al snel Jasme, Jan en de kinderen achter ons.
Na een pittige klim door de 15cm sneeuw kwamen we bij Wolf’s Den, waar we werden ingehaald door twee enthousiaste honden. Tegen de tijd dat wij de deur open hadden gemaakt kwamen de kinderen al aanrennen, maar zonder de spullen: de buurman, die op z’n sneeuwploeg z’n honden aan het uitlaten was had alles op de schep geladen en bracht het even langs! En als hij z’n honden weer had gevonden zou hij ook even mee gaan om onze auto’s bij een schoolplein te brengen, en onze bagage naar boven te brengen met zijn pick-up. ‘Ja, hier in deze buurt helpen wij buren elkaar, hoor!’

Met de sneeuwbroeken aan, hebben we de dikke laag sneeuw op de oprit gebruikt om een super sleebaan te maken! Ha, toen waren we ineens allemaal blij dat er nog geen sneeuwschuiver langs geweest was. Die kwam overigens ’s avonds om 10u (ook weer een van de buren), en schoof in snelle twee rukken, de met veel zorg verkregen super glijbaan weer weg....

Wolf's Den lag op 3 mijl van Jiminy Peak, een skigebied, en op vrijdag zijn we op tijd vertrokken om een skispullen te huren en een dagje te gaan skieen. We, dat is Jan en Jasme, en vijf van de 7 kinderen (Mirthe, Nynke, Tijmen, Vera en Pien); Lena was ziek, Fiene wilde niet, Jon houdt niet bijzonder van skiën, en ik ben al blij dat ik me normaal kan bewegen en hoef niet zo nodig van een berg af te denderen. Een uur en heel veel ingevulde waivers and verklaringen later, samen $760 armer, en weer heel wat Amerikaanse logica rijker (in de rij voor de tickets, in de rij voor het invullen van de papieren, in de rij voor passen van de schoenen, in de rij voor de ski’s en sokken, en je snowboots kun je achter laten in een opbergbank, alleen jammer dat daar dan net 6 mensen op zitten om hun skischoenen aan te doen....), konden ze de helling op. De eerste afdaling ging super, en terwijl de hele bubs de lift naar een hogere piste nam, zijn Jon en ik met Fiene en Lena weer naar het huis gegaan, zodat Lena even kon slapen.

’s Middags is Pien opgehaald van de piste, en zijn wij met z’n vijven naar het Norman Rockwell museum gereden, waar we met veel plezier zijn schilderijen van alledaagse Amerikaanse taferelen en personages hebben bekeken. In de tussentijd heeft de rest een geweldige ski-dag gehad, met veel mooie afdalingen, al hebben ze zich verbaasd over de ouderwetse liftsysteem, en het grote aantal ‘regelaars’, mensen die naast de rij staan en vertellen wanneer het volgende stoeltje of plekje vrij is. Tja, zoals wij al eerder geconstateerd hebben: het blijkt maar weer dat de technologische evolutie in de VS zeker niet op alle fronten vooruit loopt (zoals veel Amerikanen zelf wel denken).

Moe, maar zeer voldaan, zaten we ’s avonds met rozige gezichten aan de pizza – een megagrote Margarita, die we zelfs met 8 personen niet opkregen – en bespraken we het weerbericht voor de volgende dag: waarschuwing voor een heftige sneeuwstorm met verwachting van 8-12 inch (20-30 cm) sneeuw, die vanuit Boston in de middag naar het Westen zou gaan. Ondanks de relativerende uitspraak van één van de buren (een grote kerel met een grote SUV) ‘nah, it won’t be that bad, in Maine they don’t even plough if it is less than 6 inch, you will be able to drive, don’t worry’. Het vooruitzicht om ergens op een snelweg vast te komen te zitten trok ons niet aan, en we besloten het zekere voor het onzekere te nemen en op tijd weer naar huis te rijden. Geen Massacusetts Museum of Contemporary Art dus, maar na het ontbijt via de prachtige Mohawk Trail, en lunch in Shelburne Falls (waar wij vorige maand ook geweest waren) terug naar huis. Om half 4 waren we thuis, net op het moment dat het begon te sneeuwen. Echt te sneeuwen! Met dikke vlokken viel het naar beneden, en het heeft uren gesneeuwd. We hadden dus een goede keus gemaakt.

En of het een goede keus was: het had non-stop gesneeuwd en zondag werden we wakker met zeker 25-30 cm sneeuw. En het bleek dat er ’s avonds op verschillende snelwegen mensen vast hadden gestaan en van de weg waren gehaald.
Maar wij waren thuis, en we hadden heel veel sneeuw. Jan heeft een hele ochtend sneeuw staan scheppen om onze stoep sneeuwvrij te maken - dat moet verplicht binnen 24 uur -, in tegenstelling tot de rest van de straat die dat uiteraard laat doen door grasmaai/bladblaas/sneeuwschuif mannetje. De stoepen en straten waren dus binnen een paar uur helemaal schoon en goed begaanbaar, maar de tuin lag bedekt met een dikke, wollige, prachtige sneeuw. Helaas niet plakkerig genoeg om een sneeuwpop te maken, maar met vereende krachten is er onder supervisie van Jon wel een geweldige iglo gebouwd. De afgelopen drie dagen zijn er heel wat kind- maar vooral ook manuren in gaan zitten, maar er staat nu wel een prachtige iglo in de voortuin! Wat een lol.

Met deze sneeuw moet er natuurlijk ook sleetje gereden worden. En hiervoor hebben we een paar straten verderop toegang tot de Newton Commonwealth Golf Club, die in een glooiend park met mooie hellingen ligt. Het is natuurlijk niet zo gezellig als schaatsen op de vijver op het Oranje Nassauplein (maar daar kan dan ook niets tegenop), het is wel een plek waar je bekenden tegen komt. En met schotels, rubberbanden en bodyboards dendert groot en klein de heuvel af, waarbij er alleen maar opgelet hoeft te worden of je op je slee kunt blijven zitten, en op tijd kunt remmen om niet de kreek in te glijden. Geweldig om te doen, en heerlijk om naar te kijken.
Het is dan wel geen Nieuwjaarsduik of nieuwjaar wensen bij de de Boer-familie, maar dit was ook een hele leuke en gezellige besteding van Nieuwjaarsdag.

Sneeuw, het is eigenlijk best wel leuk!