Herberg deBoertjesinBoston

Gistermiddag zijn oma Joke en opa Bret, na ruim een week bij ons te hebben gelogeerd, weer naar huis vertrokken. Toen we weer terug kwamen van het vliegveld voelde het huis stil aan. Nynke zat op de stoel in de werkkamer en zuchtte: ‘het is maar raar he, mama, dat ze nu weer weg zijn’. En toen ik ‘s avonds de kinderen ging instoppen vroeg Tijmen waarom opa niet ging voorlezen. Op mijn antwoord dat opa in het vliegtuig zat reageerde hij: ‘ja, dat is ook zo, dat was ik even vergeten’!

Vorige week zaterdag waren oma Joke en opa Bret gearriveerd. Ze kwamen met dezelfde vlucht waarmee Jan, na vijf dagen Nederland, terug kwam naar Boston. Jan was, als voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Biomaterialen en Tissue Engineering, naar Lunteren geweest voor het jaarlijkse congres van de vereniging, en had daar ook een dag overleg met zijn onderzoeksgroep aan gekoppeld. Verder bracht hij nog een bezoekje aan de tandarts, heeft bijgekletst met (schoon)ouders en zussen, en is even gezellig uit eten geweest met zijn fietsmaten in Zeist. En, niet onbelangrijk, hij zou ook de kadootjes mee brengen die Sinterklaas bij opa en oma zou afleveren!!
Dus vorige week zijn de kinderen en ik naar Logan Airport gereden om papa, opa, oma én de grote koffer met Sinterklaaskadootjes op te halen.

Na drie maanden met ons zessen, is met de komst van opa en oma ons ‘toeristenseizoen’ begonnen: Herberg deBoertjesinBoston is officieel geopend! In Augustus hadden we natuurlijk al proefgedraaid met oma Marianne en opa Willy, maar toen hadden wij vakantie en waren we zelf Newton, Boston en de omgeving nog aan het ontdekken. Inmiddels hebben we een heel arsenaal aan toeristische uitjes, typisch Amerikaanse activiteiten, en ‘kijkjes in ons leven’ aan te bieden aan de familie en vrienden die ons hier komen opzoeken.

Opa en oma waren nog niet koud binnen of er werd al gevraagd naar de Sinterklaaskadootjes..... Op miraculeuze wijze bleken er ineens twéé koffers te zijn die tjokvol zaten met kadootjes (tja, hoe zou dat nou komen, of heeft de ‘verboden kast’ in de logeerkamer daar wat mee te maken?), en konden de kinderen de spanning niet langer aan. Leuk dat opa en oma er waren, maar knuffelen kon straks ook nog. Nu eerst die pakjes! Terwijl opa vocht tegen de jetlag en scheel kijkend op de bank hing, werd er uitgepakt, en uitgepakt en uitgepakt. Eindelijk waren de koffers leeg, en zaten ze allevier verheerlijkt bij hun berg nieuwe boeken, blokfluit, knutselsets en chocolade munten. Dank je wel Sinterklaasje(s)! Joke zat inmiddels ook scheel te kijken van de slaap, en na een kop tomatensoep vertrok oud en jong naar bed. Morgen weer een dag!

Op zondag zijn we naar Bunker Hill geweest, en hebben daar de 294 treden van het monument ter ere van de slag van Bunker Hill beklommen. We hebben de USS Constitution bekeken, het 200 jaar oude oorlogsschip van de US Navy, dat aan de historisch Freedom Trail van Boston ligt. En hoewel we een heerlijke dag hadden, waren de meiden toch erg blij dat we weer thuis waren, want oma zou hen leren breien! En daar hadden ze al weken naar uitgekeken.

In de loop van de week zijn opa en oma natuurlijk een aantal keer mee geweest naar school, om een kijkje te nemen in de klassen van Lena, Nynke, Tijmen en Fiene.; ik heb ze getrakteerd op een rondje Russo’s om ons te vergapen aan de stapels fruit, rijen pepers en aziatische groenten, en tientallen verschillende kazen; we hebben koffie gedronken bij Starbucks, gewinkeld bij Target’s, en gegeten bij the New Golden Gate in Chinatown; we zijn naar het Museum of Science geweest, en hebben door Boston gereden; er is geknuffeld en gekletst, en we lekker veel tijd voor elkaar gehad. Op woensdag hebben de kinderen voor het eerst een dag gespijbeld, en zijn we naar Newport, Rhode Island, gereden. Daar hebben we genoten van een heerlijke zonnige dag (14 graden), de Cliff Walk gelopen en The Breakers bezocht, het monumentale huis van de Vanderbilts. En op donderdagochtend hebben we Nynke’s verjaardag bezongen, en heeft ze heel veel kadootjes uitgepakt.

Tien jaar is ze alweer, ons kleine meisje, en wat is die tijd voorbij gevlogen! Alhoewel, sommige dingen herinner ik me nog als de dag van gisteren: zoals altijd op Nynke’s verjaardag komt dan de herinnering weer even naar boven dat ik, letterlijk in barensnood, log als een walrus naar de OK gerold werd om een ruggeprik te krijgen, en de dienstdoende OK-assistente de inmiddels legendarische woorden sprak: ‘Ach, het is bijna kerst, en je moet maar zo denken, Maria had het ook niet breed op die ezel.....’. Argghh.

Maar dat hummeltje dat ik met zoveel moeite op de wereld heb gezet is nu een leuke, gezellige tiener, en dat hebben we ’s avonds gevierd met een etentje in ons favoriete restaurant Tartufo, in Newton! We gaan hier altijd met plezier heen, dus Nynke’s verjaardag was een goede gelegenheid om Joke en Bret mee te nemen. Bovendien waren zij met de metro Boston in geweest, en hadden ze Copley Square, Boston Common, Quincy Market en de haven ‘gedaan’, en waren ze blij dat ze bij konden komen met een glaasje wijn. En ik had die dag het afsluitende tentamen van de cursus Organizational Analysis gedaan (en gehaald met een zeer goede score van 99.95/104 = 96%. Yes!), en mijn eindopdrachten ingeleverd voor de cursus Design: Creation of Artifacts in Society (ook gehaald, met een score van 97/97!) en mijn wijntje dus ook zeer verdiend. Kortom, we hebben lekker gekletst, heerlijk gegeten, goede wijn gedronken, en –samen met de obers- gezongen voor Nynke!

Op vrijdagochtend waren we uitgenodigd in Lena’s klas, want de First Graders (= derde groepers) mochten aan de ouders de verhalen voorlezen die ze zelf geschreven en getekend hadden. Erg leuk. Lena glunderde van alle complimentjes die ze van ons, en andere ouders kreeg. En ze vond het fantastisch dat opa en oma er ook bij waren!

Met wat klusjes in huis was de vrijdagochtend snel voorbij, en was het tijd om Nynke’s verjaardagsfeestje voor te bereiden. Ze ging haar verjaardag vieren met haar vriendinnen Megan, Jessica, Leila en Lia, en ze hebben vriendschapsarmbandjes gemaakt terwijl oma echte Nederlandse pannekoeken bakte. Het was erg gezellig, en ze heeft genoten. De rest van de familie was naar de film ‘the Hobbit’ gegaan, en ook zij hebben een prima middag gehad.

En zoals we sinds Nynke’s geboorte pas een Kerstboom in huis halen als we haar verjaardag gevierd hebben, zo besloten we na het feestje op vrijdag, dat het tijd was om een boompje aan te schaffen. Ik wilde geen fortuin uit geven aan verlichting, ballen en decoratie (we hadden niets mee genomen uit Nederland), maar zonder boom is Kerst toch geen Kerst. Zeker niet hier. Een kleintje dus. Op zaterdag zijn we bij Russo’s een kerstboom gaan kopen, en we hebben meteen wat lekkere broodjes meegenomen om te gaan picknicken op Mt Auburn Cemetery (ja, een begraafplaats, maar ook een erg mooi park!). In een koud, maar mooi zonnetje hebben we staand onze lunch in de buitenlucht opgegeten, en daarna reden we door naar Arlington voor het benefiet Kerstconcert van the Highrock Church, waar we op uitnodiging van Jan’s collega Mark ook al Thanksgiving gevierd hadden. ’s Avonds nog een rondrit langs een paar huizen in uitbundige kerstverlichting, en toen hebben we ook onze eigen boom nog even opgetuigd. Een streng roze lichtjes, en 12 dozijn candy canes (snoep wandelstokjes), en in nog geen tien minuten waren we klaar. Heerlijk. Normaal kost me dat een hele avond. Nu alleen nog de kinderen van die snoepstokken af zien te houden tot Kerst....

Gisteren was alweer de laatste dag met opa en oma, en na een uitgebreid ontbijt hebben we nog een wandeling door de wijk gemaakt. Na een spelletje Gubs, Dweebies en Yahtzee was het tijd om naar het vliegveld te gaan. De week is voorbij gevlogen! Maar we hebben genoten.

Nu hebben we nog twee dagen om de tafel nog iets verder uit te trekken, een paar luchtbedden op te blazen, en dan rijden we woensdag weer naar het vliegveld. Deze keer om Jon, Jasme, Mirthe, Vera en Pien op te halen, die de Kerstdagen en Oud-en-Nieuw bij ons vieren. We kijken er allemaal al naar uit.