Betrokkenheid op z'n Amerikaans

Toen ik een paar weken geleden de vraag kreeg om een stukje te schrijven voor de ouderkrant van onze school in Zeist, zei ik natuurlijk meteen ja. Het thema van de Kerstkrant zou ‘betrokkenheid’ zijn, en het leek leuk om dit thema vanuit onze Amerikaanse ervaring te bekijken. Als oud-redactielid voel ik me sowieso betrokken bij de krant, en sinds ik onze blog schrijf, heb ik ook veel plezier in het analyseren van de wereld om me heen. Al jarenlang fotografeer ik met veel plezier, en sleep ik mijn camera overal mee naar toe en bekijk ik de wereld vaak in ‘snapshots’, alsof er een kadertje omheen zit. Hetzelfde gebeurt nu ook met het schrijven van de blog: regelmatig zie ik dingen die me opvallen of raken omdat ze bijzonder, grappig, raar of gewoon anders zijn, en dan vraag ik me af hoe ik daar in Nederland tegenaan keek, en waarom het me hier zo opvalt. Zonder meteen een psychoanalyse van mezelf te doen – er zit vast wel wat compensatie bij van dat halve jaar dat ik, afgestompt door de morfine, thuis op de bank heb gezeten – feit is dat ik heel bewust bezig ben met ons leven hier in de Verenigde Staten. We zien, doen, ervaren en beleven veel, en er gebeurt heel veel waarvan ik denk: daar moet ik eens over schrijven in onze blog.
Zo ook dus ook het onderwerp ‘betrokkenheid’, en dan denk ik speciaal aan betrokkenheid op school, en aan de kerstperiode.
De decembermaand is altijd een drukke maand, met Sinterklaas, Kerst, Oud-en-Nieuw en héél veel verjaardagen (gefeliciteerd Claire, Floor, Jacqueline, Vera, Madelief, Nynke, Joris, Bea, Jaimy, Julie), en allerlei activiteiten op school. Het gevoel van lichte stress en saamhorigheid, de (koude) donkere dagen en de warmte van vrienden bij elkaar. Ook op school veel gezelligheid met de kinderen, en andere ouders: samen de school versieren, Sinterklaas, pakjesavond, knutselen, kerstdiner, de kerstborrel en samen liedjes zingen. De school van onze kinderen, een gemeenschappelijk belang en een betrokkenheid die voor veel ouders verder gaat dan een ‘sociale verplichting’.
Hier in Newton ervaar ik de betrokkenheid vooral als een sociaal bewustzijn in de vorm van een politiek correcte bijdrage aan de school van je kind. Betrokkenheid gebeurt hier vaak in de vorm van vrijwilligerswerk en fondsenwerving, en is –zoals de meeste dingen in de VS- zeer gestructureerd. Jan zegt wel eens lachend dat Amerikanen net Duitsers zijn: Befehl ist befehl! Alles gaat hier volgens een protocol en van spontaniteit worden de meesten alleen maar zenuwachtig. Maar dat hadden jullie al in eerdere blogs kunnen lezen (I’ll have to talk to my manager, en I’m not allowed to do that).
Op onze school mag je niet trakteren (stel je voor dat je je zou onderscheiden; of dat je iets meeneemt waar iemand ziek van kan worden). Er wordt ook geen Kerstfeest gevierd (daarmee zou je niet-christelijke gezinnen voor het hoofd kunnen stoten), en ook geen lichtjes, kerstboom of andere versiering, dus er hoeft niet gezamenlijk versierd te worden. Er wordt wel een Holiday Party gehouden, en een inzamelingsactie van speelgoed (nieuw en in de verpakking!) voor arme kinderen, geld en voedsel voor minder bedeelden, een boekenfair om geld in te zamelen voor de schoolbieb, en een kerstgratificatie voor de leerkrachten. Je mag je kind geen kerstkadootje aan de juf laten geven, want daarmee zou je andere kinderen/ouders voor het hoofd kunnen stoten (als die niets of iets kleiners zouden geven), maar je mag wel met naam en toenaam een bedrag op naam van een leerkracht storten, ter besteding in de klas. De voorgedrukte brief – er hoeft alleen nog het bedrag aangekruist te worden, en dan met check weer meegeven aan je kind – hebben we drie weken geleden al thuis gekregen. Niet verplicht hoor! Slechts een ‘suggestie’.
Verder is er ook maandelijks een waarderingsontbijt voor de leerkrachten: via een voorgekauwde lijst kun je aangeven waar je deze keer voor wilt zorgen: 12 bagels met cream cheese (3x), een fruitschaal; koffie; thee; muffins; papieren bordjes; servetten, etc etc. De data voor deze ‘spontane’ leerkracht waarderingsontbijten liggen voor het hele jaar al vast. Net zoals de ‘potluck’ dinners, die voor elk leerjaar georganiseerd moeten worden, omdat het zo gezellig is als de ouders van elke klas een keer gezellig samen een avond bij elkaar zijn: wie stelt dit jaar zijn huis beschikbaar?
Kortom, veel spontaniteit zien we hier niet als het gaat om betrokkenheid bij school en bij elkaar. Speelafspraakjes worden gemiddeld anderhalf tot twee weken van tevoren gemaakt, en dan meestal per mail via de ouders. En als het om een verjaardagsfeestje gaat, dan worden de uitnodigingen absoluut niet in/op/bij school uitgedeeld. Er wordt ook niet over het feestje gesproken, tenzij je de hele klas uitnodigt. Er wordt uberhaupt niet openlijk over sociale omgang buiten school gesproken, en eventuele vriendschappen zijn helemaal niet zichtbaar. Ik heb geen idee of er veel ouders bevriend zijn met elkaar, en of er wel eens samen gesport wordt, koffie gedronken of een keer de kroeg in. Die ene keer dat ik mijn medeklassemoeders had uitgenodigd om koffie te komen drinken en kennis te maken, hebben er twee niet gereageerd, de derde had ‘other commitments’ en de vierde ‘a conflicting agenda’. En nog steeds heb ik geen idee of het aan mij lag, of dat ik tegen het ‘protocol’ in handelde, of het toevallig slechte timing was.
De ouders van ‘onze’ scholen zijn aardig zat, maar behalve de ontzettend leuke pompoensnij middag, en een spontane potluck dinner, toen de ‘formele’ klasseavond door minimale opkomst (20 van de 90 ouders) afgeblazen werd, hebben we nog niet veel gemerkt van betrokkenheid van ouders onderling. Wel hebben we gelukkig een hele leuke vriendschap opgebouwd met Rob en Beth, de ouders van Nynke’s vriendinnetje Megan. En met Beth ben ik afgelopen week meegeweest naar een Lady’s night (hierbij valt Gooise vrouwen in het niet!) in een belachelijk groot huis, in één van de duurtste wijken van Newton, waar de genodigden een vriendin mee naar toe mochten nemen! Dat dan weer wel.