de broer van Sinterklaas

We zitten lekker in een huisje op Cape Cod, het armvormige schiereiland in het zuiden van Massachusetts, een uurtje van Boston. Op precies te zijn zitten we nu in Sandwich, aan het begin van de Cape, want daar had ik een huisje gevonden dat letterlijk op het strand staat. Voor een échte Cape vakantie moet je eigenlijk helemaal de Cape af (down the Cape is naar ‘de elleboog’, en dan naar ‘the outer Cape’, de arm omhoog), maar dat is nog ruim een uur verder en in deze tijd van het jaar praktisch uitgestorven. Sandwich dus, met het huis op het strand, branding op de achtergrond en alleen bezoek van een enkele meeuw. Heerlijk rustig.

Maar wel met wat vertier in de buurt. Een paar leuke restaurantjes, een glasmuseum, en ‘the Polar Express’: een oude stoomtrein die, naar het boek van Chris van Allsburg en de gelijknamige film, naar de North Pole rijdt om Santa Claus te bezoeken.

Tijmen vond het maar niks, want hij wilde helemaal niet naar de Noordpool, maar Fiene en Lena waren wel enthousiast. We besloten dus kaartjes te regelen voor deze stoomtrein, en een bezoek te brengen aan de Kerstman. Want die kennen wij nog niet natuurlijk.
Zo gezegd zo gedaan, en om half één zijn we aan boord gegaan van de oude trein. Het personeel stond al klaar met warme chocolade melk en choclate chip cookies, en terwijl we langs bossen en moerrasvelden reden werd het boek ‘Polar Express’ voorgelezen. De conducteur kwam de speciale kaartjes knippen, en voor we het wisten reden we een stationnetje binnen. Dit bleek ‘North Pole’ te zijn, en wie stond daar te dansen en te zwaaien? Santa Claus, met twee van zijn elfen! Santa kwam aan boord van de trein, en terwijl hij langzaam het gangpad doorkwam, en met alle kinderen een babbeltje maakte, zongen en dansten de elfen de hele trein door. Ze kwamen ook aan onze kinderen vragen of ze al een verlanglijstje gemaakt hadden, en op hadden gestuurd naar Santa. ‘Nee’, riep Lena, ‘maar we hebben wel een lijstje opgestuurd aan Sinterklaas!’ Tja, die kende de elf helemaal niet, dus dat was wel even lastig uitleggen.
Toen de elf weg ging, kregen de kinderen een hele discussie over de echte Sinterklaas, en een verkleedde Kerstman; dat we echt niet op de Noordpool waren geweest – nee joh, dat is wel 6 uur met de trein (Tijmen); maar de Kerstman heeft wel een slee met rendieren – ja, dat geloof ik wel (Lena), maar niet dat die slee door de lucht kan vliegen (weer Lena)! Maar alleen kinderen die in de Kerstman geloven krijgen vandaag een kadootje. Nou, ik geloof wel in SinterClaus, hoor (Fiene) - ja, die was bang dat er een kadootje aan haar neus voorbij zou gaan!
Affijn, uiteindelijk kwam Santa ook bij onze coupée aan. Lena stond netjes op, gaf de goede man een hand, zei haar naam en stak vervolgens haar hand uit om het belletje aan te pakken. ‘Zo’, zei ze met een brede grijns naar mij, ‘ik geloof wel dat dit de Kerstman is, hoor!’

Toen de Kerstman weer weg was, en we weer richting het station van Sandwich reden, ging Lena er even goed voor zitten en toen kwam haar conclusie: De kerstman móet wel familie zijn van Sinterklaas. Hij is vast de broer, of een neef. Ze heten hetzelfde (Sinterklaas en Santa Claus), ze hebben allebei rood aan, ze hebben allebei hulpjes (de Pieten en de elfen), ze brengen kadootjes naar de kinderen, en snoepgoed (pepernoten en candy canes), en dat doen ze allebei stiekem (’s nachts). Maar Sinterklaas is wel veel slimmer, die laat tenminste zijn hulpjes helpen met pakjes uitdelen! De kerstman brengt de pakjes allemaal alleen weg, dat zei die elf, dus die is niet zo slim.

Na deze gedenkwaardige treinreis zijn we, in het gezelschap van vier tinkelende belletjes, naar de outer Cape gereden, en hebben tot het donker werd over het strand gezworven. En vanavond hebben ze hun schoen weer gezet, en daar moet ik de pakjes in doen die ze vorige week al met de post van Sinterklaas hebben ontvangen. Maar dat mag pas als ze slapen, want ‘dan kunnen we net doen of de zwarte pieten toch geweest zijn’.

Zo, kom daar maar eens tussen! Het is toch heerlijk te geloven als dat in je straatje te pas komt.