Gobble gobble

Het is heel grappig hoe snel je went aan een andere verdeling van vrije dagen. In Nederland is er na de zomervakantie al een week herfstvakantie geweest, en is iedereen alweer plannen aan het maken voor twee weken Kerstvakantie. Hier in Newton hebben we sinds de start van het schooljaar, begin September, nog geen vakantieweek gehad, maar wel al een hele serie vrije dagen (Labor Day, Rosh Hoshanna, Jom Kippur, Columbus Day, Veterans Day). En met ook nog hurricane Sandy er tussendoor, en twee keer een studiemiddag, hebben we van de 12 schoolweken slechts 4 volledige weken school gehad!

En ook al legt het huiswerk een zware druk op het weekschema van de kinderen (én mij), al die vrije dagen drukken zwaar op het werkschema van Jan, en op mijn nevenactiviteiten als evenementenplanner en reisleidster! Huren van auto’s, tickets voor bussen, kaartjes voor sportwedstrijden, plannen van uitstapjes, reserveren van restaurants, zoeken van huisjes: ik draai mijn hand er niet meer voor om. De websites Flipkey, Tripadvisor en Airbenb hebben nog nooit zoveel bezoeken gehad als de afgelopen maanden, en mijn muis lijkt wel vastgeplakt te zitten aan de ‘refresh search’ knop: een appartementje in New York voor drie, een chalet in New Hampshire voor zes, een huisje in the Berkshires voor elf, een cottage op de Cape voor tien. En dat allemaal natuurlijk op het leukste, mooiste, ruigste, apartste plekje voor een interessante prijs. Ha. Kom maar op met die uitdaging.

Nee, dan Jan. Die zoekt de uitdaging in het plannen en afstemmen van zijn Nederlandse en Amerikaanse activiteiten. Ver weg van je werk betekent niet dat het werk minder wordt, in tegendeel. Door email, Google hangout, Skype, VPN en alle mogelijkheden om data te delen, maakt het voor de collega’s in Nederland (of waar dan ook ter wereld) niet uit of hij in Enschede of Zeist aan het werk is, of een paar duizend kilometer en een aantal tijdzones verderop! Vaak genoeg begint de dag om 7u of half 8 met een online werkoverleg of een interview met een sollicitant, en daarna op de fiets naar het Broad om aan de slag te gaan met de nieuw verworven kennis om grote datasets te definieren en analyseren. En tussendoor de niet aflatende stroom met lopende zaken te blijven sturen en verwerken.
En hoewel het afbakenen van tijd voor de verschillende ‘hier (US) & daar (NL)’ activiteiten in praktijk best al pittig is, toch had Jan zich afgelopen week nog een derde taak gesteld: het klaar maken van een Thanksgiving Turkey!

Waar ik voor het Thanksgivings dinner bij Fiene op school snel stoofpeertjes had ingetekend, zodat ik vooral niet voor die kalkoen hoefde te zorgen, en blij was dat we voor Thanksgiving waren uitgenodigd bij anderen (en we dus godzijdank niet met zo’n beest aan de slag hoefden), was Jan zelfs teleurgesteld.... hij had zich verheugd op het klaarmaken van de traditionele Thanksgivings kalkoen!
Om deze typische Amerikaanse traditie niet aan zijn neus voorbij te laten gaan, had hij zich wel meteen bij onze gastvrouw aangemeld als sous-chef, om te helpen met de voorbereidingen van de kalkoen.
Op dinsdagavond zijn ze gestart: brining of the turkey. Brining? Is dat zoiets als marineren? Nou, het is eigenlijk pekelen. Maar dan niet om het vlees te conserveren, maar om de buitenkant (het vel) van de kalkoen zo zout te maken dat de eiwitten in die buitenste cellagen afbreken en er een soort sponslaagje van maken. Dit sponslaagje vult zich tijdens het pekelen met vocht, waardoor de kalkoen langer in de oven kan staan zonder uit te drogen. Hierdoor blijft het vlees, ondanks uren in de oven, dus lekker sappig en mals. Brining gebeurt tenminste 24u van tevoren, en hiervoor wordt de kalkoen in een emmer gelegd en volledig overgoten met een zoutoplossing (zie recept beneden). Omdat deze oplossing niet zout genoeg is om het vlees te beschermen tegen bederf, moet de hele handel gekoeld bewaard worden. Dan weet je meteen waarom Thanksgiving alleen in de VS en Canada gevierd wordt: alleen hier hebben ze zulke grote koelkasten dat er emmers inpassen waarin kalkoenen gepekeld kunnen worden!

Inmiddels was het woensdagochtend, en om 12u zou de Thanksgivings holiday beginnen. Om ons heen maakte iedereen zich op voor de reis naar vakantiehuisjes met familie en vrienden, of het inkopen en voorbereiden van een uitgebreid Thanksgivings dinner. Zelf ben ik nog ‘even’ naar Russo’s - mijn favoriete groente en delicatessen (super)winkel - gereden om peren, rode kool en een bos bloemen voor onze gastvrouw te halen. Wat een gekkenhuis! Inkopen voor Kerst is er niets bij. Een half uur in de rij, maar toen had ik ook mijn felbegeerde groente en fruit afgerekend. Maar tot mijn grote frustratie moest ik naar huis met een arm vol tulpen in plastic zakjes, een vaas, een losse strik, en een lullig velletje inpak papier: de dame van de bloemenhoek was ‘not allowed to put the flowers in the vase for me’! ? Waarom niet? Ja, daar krijg je hier in de States geen antwoord op. En mijn praktische oplossing: nou, dan zet ik ze hier toch lekker zelf even in die vaas, kreeg dezelfde reactie: oh, no, you can’t do that! Why not? You’re not allowed to! Grrrr.

Terwijl onze twee Thanksgivings kalkoenen - twee ‘kleintjes’ (nog steeds een kilo of 7-8 per stuk) zijn sneller en beter gaar te krijgen dan één 35lb kalkoen – in hun ‘brining bucket’ in de koelkast van de Grossmans lagen te pekelen, hebben we ons thuis gestort op het schillen van 20 peren en het klaarmaken van een grote pan rode kool. Ondanks de wetenschap dat er waarschijnlijk toch véél te veel eten zou zijn, wilden we niet de reputatie van ‘ons Hollanders’ bevestigen door met een klein schaaltje peertjes aan te komen voor een gezelschap van 25 man. De keuken rook heerlijk.
Met de tulpen netjes in de vaas (blij dat ik niet voor gemengde bloemen had gekozen), en Jan net klaar na een hele ochtend skype-gesprekken, hadden we onze handen vrij om bij Fiene op school naar het Thanksgivingsconcert, en – Feast te gaan. Met de kleinste kindjes verkleed als kalkoen, the Half Nuts als pelgrims, en the Whole Nuts (Fiene’s klas) als Native Americans (hoewel de Indianen zichzelf gewoon indianen noemen, gebruiken niet-indianen krampachtig de politiek correcte term ‘native americans’, maar dat even terzijde), werden er een paar schattige Thanksgivingsliedjes gezongen. Voor diegene die zich al afvroeg waarom deze blog ‘gobble gobble’ heet: dat is het geluid dat een kalkoen maakt, in het amerikaans (net zoals een varken oink-oink zegt – en niet knor knor). Na het concert was er een ‘feast’ voor alle kinderen, en terwijl Fiene de laatste hap kalkoen en zoete aardappel nog niet eens doorgeslikt had moesten we alweer rennen om de rest op tijd uit school te halen. Maar toen begon de vakantie. Twee-en-halve dag vrij!

Om het begin van deze minivakantie te vieren zijn we ’s middags naar the Museum of Fine Arts gereden. Eerst naar de tentoonstelling ‘In your Face’ van fotograaf Mario Testino, omdat Tijmen het fotoboek zo mooi vindt, dat ik had gekocht toen ik naar de opening van de tentoonstelling was geweest. En daarna, met een activiteiten-tas (met schetsboek, potloden, opdrachten en informatie) in de Europese zaal schilderijen gekeken en nagetekend. Een heerlijk middagje.
En bij thuiskomst troffen we nog een verrassing voor de deur: een pakketje. Nou hebben we hier wel al vaker pakketjes onvangen, maar deze had als afzender Sinterklaas, p/a Pietenhuis! Pepernoten, chocoladeletters, schoenkadootjes voor 3x (ja, anders blijft de sint aan de gang met pakketjes sturen), een brief van Sinterklaas en een speciaal pakketje voor Jan. In dat pakketje zat een Sint-sleutel, want Sinterklaas had in de brief laten weten dat hij de kadootjes voor pakjesavond bij oma Joke en opa Bret zal afleveren, en als Jan volgende week een paar dagen in Nederland is, dan kan hij met die sleutel de kadootjes uit de kelder halen. Wat een goede ideeen heeft die Sint toch! De kinderen waren uiteraard helemaal door het dolle heen! Het komt toch helemaal goed dit jaar.

Donderdag - Thanksgiving
Ondanks de vrije dag, ging op donderdagochtend de wekker: Jan moest om 8u aantreden bij Mary Jo en Dave om de kalkoenen in de oven te zetten, want hij wilde het hele proces mee maken, natuurlijk. Tijmen ging mee om met Will te spelen, en de meiden en ik hadden het huis alleen om toilet te maken voor deze feestdag: haren wassen en invlechten, nagels lakken, lippenstift uitkiezen, feestjurk aan (Fiene en Lena tenminste, Nynke krijgen we tegenwoordig niet meer in een jurk, hoor!). In al onze voorbereidingen waren we vergeten om naar Thanksgivings parade op TV te kijken, maar we hebben wel gezien dat President Obama gratie verleende aan de kalkoen.
Om 10u kwam Jan nog een uurtje thuis om van de nekken en harten van de kalkoenen (die als sinds dinsdagavond in de koelkast lagen....) een bouillon te maken die gebruikt zou kunnen worden voor de gravy (een dikke jus). Mary Jo zag dit echt niet zitten, maar als Jan graag wilde proberen dan moest hij vooral z’n gang gaan. Maar wel thuis! Net zoals heel veel anderen had Mary Jo gewoon kant-en-klare verse gravy gekocht. Dus ook als het niet zou lukken met de jus, dan was er nog geen man overboord. Gewapend met een recept van internet ging Jan aan de slag, de kalkoenen moesten tenslotte nog wel even..... En om 11.20u kwam het telefoontje dat ‘ze’ op temperatuur waren, en reed hij terug om de ‘dripping ‘ (bakvet) op te halen. Met bloem van de ‘dripping’ een dikke roux gemaakt, en die weer tot juiste smaak en substantie geroerd met de bouillon, en de gravy was klaar!

En wij inmiddels ook: strak in pak cq jurk vertrokken we om 13u met rode kool, stoofpeertjes, gravy en de ‘I am not allowed to put them in a vase’-tulpen naar het huis van onze gastheer en –vrouw, Steve en Barbara Grossman-Wallace (hij Treasurer van de Staat, en genoemd als volgend Gouverneur van Massachusetts; zij Hoogleraar Drama en Dance aan Tufts University, schrijfster van twee boeken en regiseur; hun huis navenant), grootouders van Tijmen’s vriendje Will.
Wat werden we warm ontvangen, en wat hebben we een fantastische middag gehad. Samen met Grandma Shirley (in wiens huis wij wonen)(92), Uncle Jerry (95) Grandma Bunny (89), de zussen van Steve (waaronder Mary Ellen, onze huisbazin), en de drie zoons van Steve en Barbara (waaronder dus Dave, vader van Will) met hun gezinnen hebben we wel 6 uur lang gegeten. Van kaasjes, zalmpaté en paddestoelhapjes naar het echte Thanksgivings eten: kalkoen – stuffing - spruitjes – zoete aardappelpurée – boontjes – gegrilde pastinaak en wortel – cranberry relish – rode kool – maisbrood – en niet te vergeten de gravy. En daarna ging het gewoon door met pumkin pie – pecan tart – apple crumble – stoofpeertjes – custard – blueberries & blueberry pie. En dat alles vergezeld van een goed glas wijn en veel leuke gesprekken. De kinderen hebben zich ook geweldig vermaakt met Will, Karina en Luke en de complimenten over hoe mooi ze eruit zagen en hoe netjes ze zich gedragen (de amerikaanse opvoeding is toch wel een tikje anders, daar kan ik nog wel eens een blogje aan wijden) waren niet van de lucht. Uiteindelijk zijn we volgegeten en met tassen brood, kalkoen en chocola weer huiswaarts gegaan.

Vrijdag – Black Friday
Hele discussies in de staat Massachusetts, of de winkels als om 0.00u open mogen op de zogenaamde Black Friday. Black Friday deals worden al weken aangekondigd, en hordes mensen gaan met complete shop-tactieken (één in de rij en de ander de winkel door rennen om alles bij elkaar te graaien) de winkels in om hun slag te slaan voor kerstkadootjes: Bijenkorf’s Drie Dwaze Dagen gekte in het veelvoud. In het hele land is dit de dag van commerciele ‘hel’, en in de loop van de jaren zijn de winkels op vrijdag na Thanksgiving steeds vroeger open gegaan, en in veel staten zelfs al ’s nachts of op donderag avond. En hoewel ik absoluut van winkelen hou, het vooruitzicht om tussen hele meutes mensen naar koopjes te moeten graaien kan me echt niet bekoren. We hebben vrijdag dus lekker thuis spelletjes gedaan (en wat gewerkt), en Sinterklaasjournaal gekeken voor we naar het volgende Thanksgiving diner zouden gaan. Dit keer in Arlington, in het stadhuis. Op uitnodiging van Mark, een collega van Jan, zijn we met hem en zijn gezin mee gegaan naar het Internationale Thanksgiving diner van hun kerk, HighRock Convention. En ook hier weer een hele warme, hartelijke sfeer. En verbazingwekkend goed eten, als je bedenkt dat er voor 250 mensen kalkoen, stuffing en groente klaargemaakt was. De meisjes hebben mee gedaan aan het kinderprogramma , Tijmen heeft van onze Chinese tafelgenote Chinese tekens geleerd, en wij hebben met mensen uit allerlei landen zitten kletsen over culturele verschillen.

Ons lange weekend bleef maar duren (mama, gaan we vandaag naar school? Nee, hoor het is nog maar zaterdag), en op zaterdag zijn we naar Plimoth Plantation gereden. Wel toepasselijk om hier met Thanksgiving heen te gaan, want hier ligt de bakermat van deze traditie. In 1620 zijn Engelsen vanuit Nederland met ‘the Mayflower’ naar Amerika gevaren om hier een kolonie te stichten, omdat ze hier eigen land zouden kunnen hebben en vrijheid van godsdienst. In de vorm van een openlucht museum, met een Wampanoag Indianen kamp en een Engelse dorpje (met acteurs in kleding van die tijd), krijg je een gevoel hoe de kolonisten en indianen in die tijd leefden, en hoe hun verhouding was. Het was schitterend weer, en we vonden het allemaal erg leuk om hier rond te kijken en vragen te stellen. Vooral alles wat de indianen vertelden over hun afkomst en hun manier van leven ten tijde van de eerste kolonisten vonden we erg boeiend: welke dieren ze wanneer aten, hoe ze boten maakten (niet uitsnijden, maar met gloeiende kolen uitbranden), hoe hun tenten gemaakt en opgebouwd werden. En Tijmen was helemaal weg van alle dierenvellen (van beren, vossen, herten, bevers). Hij wilde zo graag een vossenvel hebben en bleef maar rekenen (meer dan twee jaar lang zijn zakgeld opzij zetten!) dat Jan er uiteindelijk één gekocht heeft..... Ik ben er wat minder van gecharmeerd, maar het velletje ligt nu op de bank.
Na het museum ook nog even naar de Mayflower II gereden, een replica van de boot waarmee in 1620 de oversteek gemaakt was, en we hadden weer een heerlijke dag gehad.

Gisteren zijn we –ondanks eerdere plannen om nog Boston in te gaan- lekker thuis gebleven. Jan een aantal projecten beoordelen, ik wat aan mijn cursus doen, de kinderen in pyjama aan het spelen in de kelder en tussendoor wat was weg werken en stofzuigen. Lekker huiselijk.
’s Avonds kwam Reineke langs (met een nieuw voorraadje speculaas en taaitaai, thanks), want ze is deze week in Boston voor haar werk. We hebben gezellig samen gegeten, en toen Reineke instortend door de jetlag weer naar haar hotel ging, was ons heerlijke lange weekend vol Amerikaanse, én Nederlandse traditie voorbij.

Vandaag ga ik maar eens een extra rondje fietsen......




Hieronder het recept van the Thanksgiving Turkey, zoals Jan die mee klaargemaakt heeft:

Brining/pekeloplossing

1 liter troebele appelsap
1 liter water
170 g kosher zout (grove korrel)
85 g suiker

6 kruidnagels
2 theelepels jeneverbessen
1 tl vers gemalen peper
4 tl hele piment bessen
10 salieblaadjes
8 takjes tijm
4 laurierbladeren
Het geheel verwarm je tot de kook, 4’ pruttelen en dan af laten koelen tot kamertemperatuur. Kalkoen erin, afdekken en 24 uur bij 4 graden Celsius laten intrekken.

Vervolgens kalkoen even afspoelen en goed afdrogen en insmeren met gesmolten boter.

Verwarm een oven op 400 graden F (200 C), leg kalkoen op een rooster met een bak eronder. In de bak leg je ongeveer een pak boter, 1 ui in zessen gesneden, 1 appel op stukjes, peper, zout en salie (de glazing). Na een half uurtje ga je naar 350 graden F (175 C). Om de dertig minuten haal je de kalkoen eruit en schep je de glazing over de kalkoen heen. Dit hou je vol tot je kalkoen gaar is. Onze kalkoenen hadden ongeveer 2 uur nodig, op het internet kun je de juiste tijden vinden (afhankelijk van het gewicht). Na het uit de oven halen is het belangrijk de kalkoen nog een half uur rust te geven, af te koelen voordat je hem aansnijdt.

De gravy:

Eerst de broth (bouillon)
Men neme de kalkoenennek en het hart, 1 wortel op stukjes, 1 ui op stukjes, laurier en kookt het een uur of wat. Vervolgens alle vaste delen eruit.

Dan:
Een flinke kop ‘fat and dripping’(de glazing van de kalkoen), daar een roux van maken met bloem, goed doorbakken zodat het niet te bloemig smaakt. Vervolgens de bouillon gebruiken om er een lekker saus van te maken.

Traditioneel wordt er ook nog een stuffing gemaakt voor in de kalkoen maar onze gastvrouw had die los gekocht. Ga ik later nog wel eens uitproberen.