Van twee walletjes

Je zou het misschien niet verwachten, zeker niet met mijn doorlopende stroom beschrijvingen van allerlei mooie plekken en evenementen die we bezoeken, maar ook het wonen in een ander land wordt op een gegeven moment routine.....
Zijn we net terug van een heerlijk lang weekend in The Berkshires (het Westen van Massachusetts), met schitterend weer (18-20 graden, en dat na de sneeuw van vorige week!), luisteren naar de uilen, poetsen van Fjorde-paarden, en een bezoek aan Massachusetts Museum of Contemporary Art, sta ik weer zuchtend bergen was weg te werken, terwijl de keuken nog vol staat met de boodschappen die opgeruimd moeten worden, en ik mijn telefoon in mijn hand heb om te tellen hoeveel mensen we zaterdag kunnen verwachten voor de Fourth Grade Pot Luck Dinner (alle ouders van de twee 4th Grade klassen, en iedereen neemt wat eten/drinken mee) die we bij ons thuis organiseren. En ik moet dringend een afspraak maken bij de kapper, en zorgen dat iedereen goede warme laarzen voor de winter heeft, en vóór het weekend moet ik nog 3 ontwerpopdrachten inleveren voor mijn cursus. En tussendoor probeer ik ook nog tickets voor de bus te regelen om in December met Jon en Jasme en de meiden naar New York te gaan, na te denken over een verjaardagsfeestje voor Nynke, en samen met Jacqueline en Leonie een appartementje te regelen in New York. En dan is het alweer tijd om de kinderen uit school te halen.

De dagen vliegen voorbij, en dan ben ik nog niet eens gaan shoppen! Ja, ik weet het, het klinkt ongeloofwaardig maar het is echt zo. Ik ben nog maar één keer in een mall geweest, en behalve een paar keer bij het Museum of Fine Arts ben ik nog helemaal niet in mijn eentje Boston in geweest! Maar daar moet ik gauw verandering in gaan brengen: over een paar dagen komt de goedheiligman in Nederland aan, en ik zal hem wel een handje moeten helpen om ook hier in de VS wat langs te brengen. De kinderen zijn erg bang dat de Sint in dat kleine bootje de oversteek niet zal maken! Ze hebben Sinterklaas zelfs al een mail gestuurd (@sinterklaasjournaal), om te vragen hoe dat dit jaar moet, en of hij wel langs komt als hij nog wat tijd heeft. Ze hopen er nu op dat de Sint misschien iets met de post zal sturen. ‘Dat kan toch wel, mama? Hij stuurt ook zijn paard met de post, dus dan kan hij vast ook wel pepernoten naar Amerika sturen.’ ‘Nee, joh, dat mag helemaal niet, je mag geen snoep opsturen!’ ‘Nou, van tante Ineke had ik anders voor mijn verjaardag wel een heleboel snoep gekregen, met de post! Dus de Sint kan dat vast ook wel doen’. Gelukkig staan er dit jaar alleen maar goede verhalen over de kinderen de Boer in het grote boek van Sinterklaas (Nynke heeft 20/20 voor haar boekpresentatie en –poster gehaald; Tijmen al twee keer achter elkaar 100% voor spelling; Lena vindt het leuk om huiswerk te doen; en Fiene zingt Engelse liedjes), dus we gaan ervan uit dat Sint wel iets bedenkt om een paar pakjes hier te krijgen, haha. Feit is, dat de eerste Hulpsint al heel ijverig is geweest: het eerste pakket met chocolade letters en pepernoten (1 gekneusde chocolade sint) is vandaag gearriveerd. Inclusief een stapeltje inpakpapier! (Bedankt Karin, wat een feest om deze doos open te maken).
We kijken nu elke dag naar het Sinterklaasjournaal, en natuurlijk speciaal als de afleveringen komen waarin de klas van Fiene en de oude klas van Lena te zien zijn. En dan voelen we ons heel dicht bij Nederland. Nu voelt Nederland helemaal niet zo ver weg, want door de dagelijkse contacten en berichten blijven we erg op de hoogte van het wel (en helaas ook wee) bij onze vrienden en familie. En zelfs opa en oma, die al 5 weken in Zuid-Afrika zijn kunnen we redelijk volgen.

Maar terwijl we het leuk en fijn vinden om betrokken te blijven bij ons ‘thuisland’, maken we ons ook op voor de volgende ‘real American tradition’: Thanksgiving! En waar mijn kennis een paar weken nog niet veel verder ging dan ‘een eetfestijn met vrienden en/of familie en een grote kalkoen’, zijn we inmiddels een heel stuk wijzer. Thanksgiving stamt uit de tijd van de kolonisten, en zou voor het eerst gevierd zijn door de pelgrims in Plymouth (net ten zuiden van Boston), in 1621. Bij dat oogsfeest (dank aan de natuur voor de goede opbrengst) waren ook de Wampanoag Indianen aanwezig, die de pelgrims geleerd hadden mais te kweken. Of die kalkoen er toen al bij was, is mij niet duidelijk, maar daar kom ik vast nog wel achter.
Bijna 400 jaar later is Thanksgiving (4e donderdag van November) een feest dat bol staat van traditie: inderdaad de kalkoen en bijgerechten als spruitjes, cranberrysaus en aardappelpuree; maar ook een feestdag die je met vrienden en familie doorbrengt, vaak zelfs het hele weekend in een vakantiehuis (van de familie). En Thanksgiving is ook een feestdag met een sterk sociaal gevoel: er worden inzamelings acties gehouden voor voedsel, mensen die zelf niet naar familie gaan, gaan vrijwilligerswerk doen, en er wordt voor allerlei hulporganisaties geld ingezameld.

Omdat we eerst niet precies wisten wat we van Thanksgiving konden verwachten, hadden we voor dit lange weekend geen mini-vakantie gepland, maar besloten we - een beetje opportunistisch - af te wachten wat er ‘langs’ zou komen. Omdat al snel bleek dat veel mensen (al maanden van tevoren gepland) de stad uit zouden zijn om het weekend naar familie of vrienden te gaan, hadden we bedacht dat we dan in elk geval zouden proberen zelf een echte stuffed turkey klaar te maken. We hebben tenslotte twee grote ovens in onze keuken! Jan had er al echt zin in, en er ligt al een stapel met reclamefolders voor kalkoenen in huis (je kunt ze in alle maten bestellen, van 12 tot 40 pound (lb), tegen $3-4/lb). Maar helaas voor Jan, geen kalkoen uit onze eigen oven met Thanksgiving.

We zijn uitgenodigd om op Thanksgiving mee te gaan naar de grootouders van Will, het vriendje van Tijmen. Erg leuk, want behalve dat Will en Tijmen het heel goed met elkaar kunnen vinden, wonen we ook nog eens in het huis van Will’s overgrootmoeder Grandma Shirley. Het Thanksgivings diner bij de Grossman’s is een echte familietraditie, met een pot luck dinner: de grootouders van Will zorgen voor de kalkoen en de drank, en verder neemt iedereen iets te eten mee. Uiteraard geen varken of schelpdieren omdat ze joods zijn, maar met stoofpeertjes en rode kool met appeltjes hoeven we ons daarover geen zorgen te maken. Het wordt een hele familiehappening, want Mary (de oudtante van Will, en onze huisbaas) is er ook met een deel van haar kinderen. Maar met het Grossman naambordje op onze voordeur, horen we op een manier wel een beetje bij de familie. En wie weet wordt ons kijk op het ‘spectakel’ (of gebrek daaraan) van de Amerikaanse politiek ook nog wat bijgesteld, want onze gastheer is de State Treasurer (zoiets als de minister van Financien) van Massachusetts. We kijken er al naar uit.

Wel grappig is dat we afgelopen dagen ook nog andere uitnodigingen gekregen hebben. Hieruit blijkt maar weer eens dat de Amerikanen vaak niet vooraf plannen, maar pas op het laatste moment iets regelen. Én dat er een algemeen gevoel heerst dat niemand met Thanksgiving alleen hoort te zijn. Dat sociale gevoel is ook heel erg zichtbaar in een uitnodiging van één van Jan’s collega’s om op vrijdag Thanksgiving te komen vieren in zijn kerk. Daar houden ze een speciale Thanksgiving voor mensen die hier nog maar net wonen (veelal studenten) en nog niet zoveel mensen kennen. Ontzettend leuk deze uitnoding en uiteraard gaan we erheen, al vroeg Lena zich zorgelijk meteen af: maar papa, mogen wij daar wel heen, dan? Wij gaan toch nooit naar de kerk....

Dus vergeet dat zuchten over de was en andere huishoudelijke klusjes (sommige dingen veranderen totaal niet, ook al is een gasdroger supersnel): wij pakken het beste uit twee culturen en eten we van twee walletjes: pepernoten en kalkoen!