Newton Society

De TV staat aan: Debate Night. Het laatste debat Romney vs Obama, vóór de verkiezingen op 6 November. Jan en ik zitten voor de buis, maar wel allebei met een laptop op schoot. Toen we ons realiseerden dat we tijdens de Amerikaanse verkiezingen in de VS zouden wonen, keken we erg eigenlijk wel naar uit om dat ‘hele spectakel’ mee te maken. Tenslotte wordt er in Nederland altijd ontzettend veel aandacht besteed aan de campagnes van de presidentskandidaten, en de analyse van debatten en mogelijke effecten op de internationale politiek.
Dan moest het hier toch helemaal een politieke heksenketel zijn leek ons. Dat valt dus nogal tegen. Waar wij hele campagnes, groepen aanhangers met borden, en dagelijks urenlang radio- en tv-analyses verwacht hadden, blijkt het hele ‘circus’ hier in het overwegend democratische Massachusetts verbazingwekkend afwezig. We zitten hier duidelijk niet in een swing state, waar de partijen nog echt cruciale zieltjes hopen te winnen met hun campagnes.

Uiteraard staan er genoeg artikelen over verkiezingen in the New York Times (die Jan online leest), maar behalve bordjes in voortuinen vóór lokale senaats- en congresskandidaten (Bierlat for Congress; Warren for Senate), en een enkele keer Romney/Obama for President, wordt er hier weinig over politiek gesproken. En het houdt zeker de gemoederen niet heel erg bezig. New England is overwegend Democratisch, en isschien heeft iedereen zijn keus allang gemaakt, of is het ‘not done’ om openlijk over politieke voorkeur te praten, of misschien alleen niet met ons, buitenlanders. Maar ik heb eigenlijk nog nooit ergens iets opgevangen over de aankomende verkiezingen, of hoe mat Barack Obama was in dat eerste debat, of wat het zou betekenen voor de VS als Mit Romney president zou worden. Niet aan de rand van het sportveld, niet op het schoolplein, en zelfs niet op één van de sociale happenings waarvan we er de laatste weken toch een aantal bijgewoond hebben. Zelfs op tv en radio wordt, buiten de debatten, en de voor- en nabeschouwingen, bijzonder weinig aandacht aan de aankomende verkiezingen besteed. Als er al politieke uitingen zijn (op tv en radio), dan is het de strijd tussen senaatskandidaten Elizabeth Warren en Scott Brown, die elkaar via ‘afzeik-spotjes’ zwart proberen te maken:
‘….Elizabeth Warren is not who she says she is; she works for these criminal organizations (verzekerings maatschappij) and her only goal is gain money and let poor victims suffer……. I am Scott Brown, and I approve this message’. En visa versa: ‘... Scott Brown says he is for women, but he is not..... I am Elizabeth Warren, and I approve this message’.

Mijn nekharen gaan elke keer overeind staan als ik zo’n boodschap hoor/zie. Wat een verschrikkelijke nare manier om je standpunt in te nemen. Maar blijkbaar maak je hier meer indruk als je iemand naar beneden trapt, dan wanneer je zelf erboven uit stijgt omdat je echt iets goeds te melden hebt. Het ergste voorbeeld daarvan is begin September in onze brievenbus gegooid: de campagne brochure van Rachel Brown for Congress: een foto van Barack Obama met een Hitler-snorretje, en de tekst ‘Impeach Obama, Stop WWIII’. Jan en ik waren zo geschokt en verontwaardigd dat zoiets deur-aan-deur verspreid wordt, en levensgroot door de hele wijk hangt, dat we niet eens naar inhoud gekeken hebben. Jan heeft deze dame een mail gestuurd, om te laten weten dat wij niet normaal vinden dat iemand die een ‘voorbeeld’-functie wil innemen, in een staat die een ‘anti-bullying law (antipest-wet) heeft aangenomen, zich op zo’n manier probeert te manifesteren. Je mag (op school) niet pesten - en als een leerkracht niets onderneemt is hij/zij zelfs wettelijk strafbaar- maar iemand publiekelijk afbeelden als Hitler, vind zij wel oké? Niets op gehoord natuurlijk.

Maar waar de verkiezingen in onze sociale omgeving bepaald geen onderwerp van gesprek zijn, de fondsenwerfactiviteiten van de school zijn dat wel! In aanloop van het Mystery Dinner, waar wij ons voor hadden aangemeld als gastheer, hebben we emails met instructies ontvangen, een prachtige gedrukte officiele uitnodiging , en uiteindelijk de gastenlijst. 132 gasten hadden zich aangemeld om te gaan eten bij één van de 10 thema’s. Ons Dutch Masters thema zou uiteindelijk 4 koppels te eten krijgen, en we waren er klaar voor! We hebben een week gebroed op ons menu. Dank jullie wel voor alle suggesties, maar helaas vielen allerlei recepten bij voorbaat al af: de visboer heeft pas over een paar weken haring, en waarschuwde dat die misschien heel anders zou smaken dan Nederlandse rauwe haring (pfff, ik opgelucht!); curly kale, wat door moet gaan voor boerenkool, smaakte veel te veel naar kool; en peperkoek was nergens te vinden. Een stamppot om een 2 uur durend diner te vullen leek ons weinig verfijnd, maar volgens de gedachtengang - Dutch Masters – Schilders – Vincent van Gogh – Aardappeleters – moesten we toch echt wel wat met aardappels doen. En dat hebben we gedaan ook!

Vrijdag hebben Jan en ik de hele avond heerlijk met z’n tweetjes in de keuken gestaan om aardappelpuree (met mosterd; appels; zuurkool), gehaktballen, stoverij, stoofpeertjes en uiensoep te maken. Aardappels en knolgerechten, in de vorm van een 6-gangen mini-portie-diner te maken. Op zaterdag de tafel mooi gedekt met Delfts blauwe servetten en prikkertjes, een grote bos peperdure tulpen, en – zoals ook al te zien was op facebook - een hele mooie bestemming voor onze Delfts blauwe WC-bril: past niet op het toilet, maar blijkt heel erg geschikt als presentatieschaal voor de Nederlandse en Belgische biertjes!

Kaarten met molens erop dienden als menukaart:
- Koud Bittergarnituur / cold savories (jonge, oude, geiten- en gerookte Gouda (khoe-da) en komijnekaas)
- Rode Tranen / Red Tears (uiensoep van rode uien)
- Jachtschotel / Hunters Dish (eigenlijk zuurkoolschotel, maar ik weigerde ‘sauerkraut’ erop te zetten)
- Hete Bliksem / Hot Lightning (met rode kool en een gehaktballetje)
- Winterstamppot / Wintermash (van aardappel, pastinaak, koolraap en wortel)
- Mama’s stoverij / Mama’s Meat Stew (met mosterdpuree en spruitjes)

Al met al is het een duur avondje geworden: een kapitaal uitgegeven aan een paar kilo aardappelen, en veel verschillende groentes, belachelijk dure biertjes (zelfs nog duurder dan wijn, en die is al duur), en niet te vergeten de kosten van onze nieuwe oppas Kate, tegen het gangbare tarief van $20.... Per uur!
Maar het was het waard, hoor! Wat een gezellige avond hebben we gehad. Eerst flink aperitieven bij één huis, waar de gasten te horen kregen bij wie ze zouden eten. Jan en ik hadden onze Delfts blauwe schorten aan (ja, we hebben er twee), en een heleboel mensen kenden ons al: o ja, ik zie je man altijd fietsen met de kinderen/je fietst altijd langs ons huis/mijn dochter zei laatst ‘mam, that Dutch woman cycles even with high heels on!’. Heel grappig. Na het aperitief de berg af naar ons huis om onze gasten op te wachten, en gauw nog voor twee extra te dekken die buiten de boot waren gevallen. Uiteindelijk met 12 heel verschillende mensen aan tafel gezeten, heerlijk gegeten (dat zeiden ze tenminste) en over vanalles gepraat, behalve politiek dan. Daarna werden we weer op een ander adres met een enorm dessert buffet en nog veel meer drank opgewacht. Heel veel mensen gesproken, zelfs nog even gedanst, en om 1u, $140 armer, oppas Kate naar huis gestuurd. Erg gezellig, en behalve dat we Engels spraken, had het wel in Zeist kunnen zijn.

Gisteren de boel opgeruimd, en daarna was het alweer tijd voor Tijmens laatste honkbal wedstrijd, met een pizzaparty na. Ook weer heel leuk, we beginnen hier langzaamaan best veel mensen te kennen. En voor Jan’s verjaardag, vrijdag, hebben we zelfs een feestje gepland. Met de vertrouwde soepen en cola-kip, en de overgebleven biertjes.