Leaf Peeping

Op dit moment zitten we in New Hampshire, in een huisje aan een riviertje, verstopt in het bos, aan de voet van de berg Loon Mountain. Een heerlijk lang weekend, want maandag is Columbus Day, en dan hebben we weer een vrije dag. Behalve de zomervakantie (van half juni tot 1e dinsdag van September), hebben de scholen hier niet heel veel vakanties: één week met Kerst, één week in Februari en één week in April. Maar wel ongeveer 1 feestdag per maand - behalve in September, toen hadden we 3 vrije dagen (Labor Day, Rosh Hoshana en Jom Kippur). In Oktober dus Columbus Day, en in November kijken we uit naar Thanksgiving (2 dagen!).

Maar nu zijn we dus een weekend in New Hampshire. Om de herfstkleuren van de beroemde Indian Summer te gaan bekijken wilden we graag naar Vermont of New Hampshire, de Green Mountains (VT) of White Mountains (NH) in. Met de ‘folliage’-kalender erbij hebben we uitgevogeld dat we dan het beste het laatste weekend van Sept of eerste weekend van Okt. in de bergen konden zijn. Lager gelegen en zuidelijker komen de herfstkleuren wat later, en in Boston hebben we pas over 2-3 weken de ‘folliage’-piek. Maar echt leaf-peepen kun je toch het best in één van de noordelijke staten van New England doen. Via Airbnb heb ik uiteindelijk accommodatie gehuurd in New Hampshire, in een (ski)resort onder aan de berg Loon Mountain. Het is het vakantiehuis van mensen uit het zuiden van New Hampshire, waar een gastenverblijf in zit dat ze verhuren. En jongens, wat een plek! Nooit gedacht dat je zomaar zoiets kunt vinden: een verlaten weggetje dat eindigt bij een riviertje, met daaraan vier huizen verscholen in het bos. We kwamen aan in het donker en konden bij het licht van de felle bouwlamp de vuurplaats met schommelbank en de rivier zien. De kinderen waren niet te houden, maar moesten nog wachten tot de volgende ochtend.

We hebben heerlijk geslapen met alleen het geluid van de rivier op de achtergrond, en toen we ‘s ochtends wakker werden….. een beetje nevelig, maar wat een uitzicht!!!

Een rivier met grote rotsen, die erom vroegen om beklommen en beklauterd te worden. Gauw gauw kleren aan en naar buiten. De kinderen in de weer met stenen en takjes, en ik met mijn fototoestel. Wat een plek, zo mooi. Vooral toen na een uurtje de nevel weg trok en de schitterende rode, gele en groene kleuren te voorschijn kwamen. Het was niet heel warm, maar goed genoeg om buiten te ontbijten: boterhammen met pumkin butter (het is tenslotte bijna Halloween), op een bankje, met een chipmunk (knabbel-en-babbel eekhoorn) ernaast. En dat op een ‘gewone’ zaterdagochtend.

Het liefst wilde ons viertal de hele dag bij het huisje in de rivier blijven spelen, maar mama had andere plannen….. ik wilde echt de berg op om die kleuren te zien. Met tegenzin gingen ze mee, maar de kabelbaan naar boven maakte veel goed. Onder het geroep van een heleboel oh’s en ah’s (van mij, vanwege de kleuren), en ‘mama, papa, kijk daar kun je in’ (van de kinderen, bij het ontdekken van spelonken en grotten, gevormd door een gletsjer), hebben we een heerlijke ochtend gehad: samen met Jan zijn de kinderen door allerlei gangen en spleten gekropen en geklauterd, terwijl ik in de weer was met mijn fototoestel. Wat een pret. Zelfs Fiene vond het fantastisch nadat ze haar eerste angst overwonnen had: dit is het allerleukste dat ik in Amerika gedaan heb!

Op weg naar beneden (de meiden en ik met de kabelbaan; Jan en Tijmen lopend) zijn we overvallen door een fikse regenbui. En omdat het ernaar uitzag dat het voorlopig niet droog zou worden, zijn we met de auto de Kancamagus Highway gaan rijden: één van de mooiste stukken weg van de US. En in peak-time door veel toeristen bezocht. Dat hebben we gezien ook: het stikte er van de…. Indiërs! Volgens mij hebben die de term ‘Indian Summer’ niet helemaal goed begrepen. Of juist wel natuurlijk, en nemen ze het heel letterlijk. Ze leken voornamelijk uit Connecticut te komen, en renden allemaal met paraplu naar de mooie plekjes om een foto te nemen met een waterval op de achtergrond (ik dacht dat alleen Japanners dat deden), en renden dan gauw de auto weer in om naar de volgende ‘panoramic view’ te rijden. Echt heel bizar.
Wij gingen uiteraard zonder paraplu de rivier in, en omdat iedereen door de grotten toch al behoorlijk smerig was, maakte wat water ook niet zoveel meer uit. Schoenen en sokken uit en lekker rondbanjeren. Met een paar glij- en verstapacties waren de kinderen en Jan niet alleen vies, maar ook erg nat! Dat vroeg om een kampvuurtje om op te drogen. En waar beter kon dat, dan bij ons eigen huisje. Blijkt dat we niet alleen waterratten, maar ook pyromaantjes in huis hebben. Vooral Lena en Tijmen konden geen genoeg krijgen van stokjes zoeken en houtblokken op het vuur gooien. En om 10u moesten we ze letterlijk wegslepen bij het kampvuur. Morgen weer??

Vast wel. Maar eerst moest er gefietst worden. Met een busje en huurfietsen werden we naar Echo Lake gebracht, in the Franconia Notch State Park, waar we aan een 13 mijl lange tocht terug naar Loon Mountain begonnen. Met vijf mountainbikes en een Burley (fietskarretje) reden we over een mooi fietspad door de bossen, en langs een paar meertjes. Het was werkelijk een fantastische tocht! Erg rustig, weinig andere fietsers en wandelaars, mooie kleuren (ja, daar ben ik weer met mijn dorre blaadjes), en veel te zien onderweg. We hebben gespeurd of we een eland, beer of loon (typische eend-achtige vogel, die alleen in Noord New England voorkomt) zouden zien (helaas); we hebben wel een beverdam gezien, en Nynke zag er nog net een bever wegschieten; we hebben zelf een dam gebouwd, met stenen en boomstammen, tot die stevig genoeg was om erover heen te lopen; en we hebben heel héél veel gekleurde blaadjes gezien. Het was heerlijk, en we vonden het allemaal fantastisch. Met alle tussenstoppen, en een uitgebreide late lunch, hebben we de hele dag over de tocht gedaan, en we kwamen net voor sluitingstijd weer binnen. Maar we hebben genoten! Gaan we morgen nog een keer? Dat vroeg Lena, die met haar mini-fietsje zonder versnellingen, de pedalen heel vaak rond geduwd heeft!

In dubio of we naar huis zouden gaan (om fikkie te stoken), of toch nog even op ‘jacht’ naar een eland of beer, hebben we na advies van de fietsenman toch de auto gepakt om weer naar Franconia Notch te rijden: daar worden regelmatig beren gezien, en daar is ook de weg waar het grootste aantal mensen omkomt na een botsing met een eland (of een andere auto, tijdens het stoppen voor of ontwijken van de eland). Vooral rond zonsopkomst en –ondergang heb je de grootste kans, en de borden ‘stop for Moose, it might save your life’ of ‘Moose crossing’, geven aan waar je het best even goed rond kunt kijken. De verleiding was te groot, en we zijn gaan rijden. Een beer hebben we helaas niet gezien, ondanks speuren met Tijmens verrekijker, maar wel Loons en een Blue Jay (mooie vogels, maar niet te fotograferen), en als klap op de vuurpijl: een Elandmoeder met kalf! Echt zo geweldig!

Met als afsluiter nog een kampvuurtje, en daarna is het kroost zonder morren, moe en zeer voldaan, naar bed gegaan. Wij gaan ook zo, want morgen willen we nog naar Mount Washington, voor een mooie wandeling, nog meer foto’s, en misschien ook nog wat meer ‘wild’. Het is prachtig hier.