Het Mysterie van de Tissues (schoolweek 1)

Het lijkt wel een titel van een Geronimo Stilton boek, maar de vraag heeft ons toch wel twee weken bezig gehouden: waarom staan er ‘wipes’ en tissues op de lijst van schoolbenodigdheden? Waar Nynke voor de eerste schooldag een hele lijst met dingen aan moest schaffen, waaronder tissues, was Tijmens lijst kort en bondig: 1 box wipes (poetsdoekjes), 2 boxes tissues, 2 fine black markers (odorless).
Waarom al die doekjes en tissues? Het was ons niet duidelijk, en we hebben er allerlei theorieën op bedacht. Gezien het aantal drukpompjes met handzeep en schoonmaak alcohol, die je hier op de gekste plekken tegen komt – naast een rij met winkelkarretjes, bij de deur van een museum, soms zelfs in een metrostation – moest het wel te maken hebben met de grote angst om ‘iets op te lopen’. Maar wat willen ze poetsen? En welke doekjes moesten we dan halen? Billendoekjes, om je handen af te vegen? Of je billen? Of schoonmaakdoekjes? Voor het poetsen van je tafeltje, voor je gaat eten? En moet dat dan met antibacterieel ‘extra hygiënisch’ zijn, of juist niet? En zoveel, wat zouden ze toch met die dingen gaan doen??
Ik wilde echt niet dat de kinderen op hun eerste dag een belachelijke indruk zouden wekken, dus voor de zekerheid heb ik maar vanalles gekocht en in een tas gestopt, met de instructie eerst te kijken wat de andere kinderen bij zich zouden hebben, en dan hetzelfde ook maar op hun tafel te zetten. Het bleef spannend!

Maar ik loop op de feiten vooruit.....
In tegenstelling tot in Nederland, waar je vakantie hebt tot de laatste dag voor je naar school gaat, werden we hier in Newton al een week of drie voorbereid op de eerste schooldag. Ruim twee weken geleden zijn we Nynke, Tijmen en Lena gaan registreren bij het hoofdkantoor van de publieke scholen hier in Newton. Nynke komt in Grade 4 (=groep 6), Tijmen in Grade 2 (=groep 4, omdat ze hier als leeftijdsgrens 1 September aanhouden, ipv 1 Januari bij onze Wereldkidz Montessori Zeist – jaja, wij lezen de nieuwsbrief!) en Lena wordt een First Grader (=groep 3).
Omdat ze niet Engels als eerste taal spreken, werden ze door een English Language Learners (ELL) Teacher getoest op hun kennis en begrip van het Engels, zodat zij kon bepalen wat ze op school nodig zullen hebben aan ondersteuning. Heel spannend allemaal, maar ze hebben dat toen alledrie goed doorstaan. Lena haalde nonchalant, lief lachend, haar schouders op als ze iets niets wist; de juf was erg onder de indruk hoeveel Nynke al begrijpt en verwacht dat ze het heel snel zal op pakken, alleen Tijmen had wat meer moeite, en hij werd erg onzeker als hij iets niet wist.
Na de test en het invullen van 3 enorme stapels papier (allergie-informatie per kind; bewijs van immunisatie en vaccinatieschema; gezondheidsverklaring; specifieke ontwikkelings gegevens, etc. etc.) zijn de kinderen ingeschreven op de school van onze wijk (per wijk ligt vast naar welke publieke school je kinderen gaan, tenzij je op een particuliere school in schrijft, dan kun je kiezen waar je heen gaat). En toen begonnen ook de mails en brieven binnen te komen, waaronder dus de lijstjes van wat we moesten aanschaffen, en een uitnodiging om te komen kennismaken met de leerkrachten.

Nadat we Tijmen, Lena en Nynke hadden ingeschreven op school zijn we ook op zoek gegaan naar een school of opvang voor Fiene. Helaas is Fiene te jong voor Kindergarten (Kleuterschool/groep 2), want hier in Amerika gaan kinderen pas naar school als ze voor September 5 geworden zijn. Om Fiene de kans te geven met andere kinderen te spelen en Engels te leren, en ik mijn handen vrij zou hebben voor 2-3 dagen voor opleiding/workshops, hebben we voor haar naar mogelijke opvang gekeken. Een kinderdagverblijf met baby’s en peuters leek ons voor Fiene niet uitdagend genoeg, de Montessori-school (die wel kinderen vanaf 4,5 jr aanneemt) was te duur ($1500/maand en dan gaat ze 5 ochtenden!!), maar uiteindelijk hebben we een pre-school gevonden. Fiene gaat naar de ‘Whole Notes’ (hele noten)-groep van de Suzuki Pre-school. Deze Suzuki school is een muziekschool, maar er is ook een pre-school: soort kleuterschool. De doelstelling van de Suzuki preschool is om kinderen te laten leren door ze te enthousiasmeren, en de basis hiervan is gelegd door een Japanse muziekleraar. Door jarenlang lesgeven aan jonge kinderen heeft hij het gemak waarmee kinderen muziek kunnen leren (noten lezen én instrumenten bespelen) breder getrokken en toegepast op academisch nivo. Fiene krijgt elke dag een half uur muziekles, maar ook veel creatieve en expressie werkjes. Maar ook het ‘academische’ werk komt aan bod: letters leren schrijven, tellen en rekensommetjes, en niet te vergeten: ze gaat The Pledge of Allegiance leren! Dat is de belofte van trouw aan de Amerikaanse vlag: "I pledge allegiance to the flag of the United States of America, and to the republic for which it stands, one nation under God, indivisible, with liberty and justice for all." (Brengt herinneringen naar boven, hè, Jon, Marja, Marjolijn en Marjolein).
Fiene was al bij de eerste rondleiding helemaal weg van ‘haar’ school, en ze had meteen ontzettend veel zin om erheen te gaan. Het grappige is, dat het heel erg op onze vertrouwde Montessori lijkt: er zijn vloerkleden om op te spelen, er zijn verschillende hoeken (poppenhoek, bouwhoek en leeshoek), en kasten, zoals de zintuigelijke kast, de rekenkast en knutselkast, en de kinderen worden geacht zelf dingen te kiezen en te proberen (leer mij het zelf te doen). Erg vertrouwd dus. En dat in combinatie met heel veel aandacht voor expressie en muziek. Net wat onze Fiene heerlijk vindt.

In de wetenschap dat onze kinderen onder de pannen zijn, zijn we lekker richting het eind van de vakantie ‘gekabbeld’. Dat we de afgelopen maand al veel gezien en gedaan hebben is inmiddels wel bekend, en dat zullen we zoveel mogelijk blijven doen!
Vorig weekend zijn we naar het zuiden van Massachusetts gereden om een Pow-wow bij te wonen. Een traditioneel dansfeest van de Indianen - of Native Americans, zoals ze hier politiek correct genoemd worden; de Indianen noemen zichzelf gewoon indianen, hoor! Op een veldje langs een weg van niets naar nergens, hebben we onze auto tussen de pick-up trucks en grote bakken met ‘I am a real Wampanoag’ geparkeerd. Onze angst dat het een vreselijk toeristisch gebeuren zou zijn bleek ongegrond: onze blonde kinderen vielen heel erg op tussen alle Indianen, al dan niet in traditionele kleding. We hebben gekeken naar de traditionele dansen, veel mensen gesproken en alle kraampjes met sieraden, dierenvellen en indiaanse wapens met open mond (de meiden voor het eerste, Tijmen voor het laatste) bekeken. Het was fantastisch, en we gaan zeker nog eens een pow-wow opzoeken (zie www.powwows.com).
Zondag zijn we bij Herb Lin en zijn familie gaan BBQ-en en hebben we heel veel oude herinneringen opgehaald; we kennen Herb van 20 jaar geleden, maar hebben hem 14 jaar geleden voor het laatst gezien. Erg leuk!
Maandag was een vrije dag, Labor Day, en hebben we lekker thuis nog een Engelse les gedaan en ons voorbereid op de eerste schooldag.

Tja, en toen was het zover: na een voor mij slapeloze nacht – gaat Tijmen het wel redden, zal Nynke het wel leuk vinden, krijgt Lena snel een vriendin, weet Fiene hoe ze met de juf kan praten – ging de wekker voor het eerst in 8 weken weer vroeg af. Tijd voor school!
Op dinsdag zijn de scholen hier om half 1 uit (de andere dagen om 3u), en behalve natuurlijk alle tissues en wipes, en een paar andere spulletjes, hoefde er alleen hap-sap mee voor de pauze. We waren er helemaal klaar voor, maar het GOOT. Geen weer om te fietsen, en met de auto wilden we niet omdat er bij school eigenlijk alleen plek is om snel je kinderen af te zetten. En dat op de eerste schooldag, op een nieuwe school? Dacht het niet.
Uiteindelijk hebben we onze enige paraplu gehaald en toen het een beetje minder regende zijn we gauw naar school gelopen. Dichter bij school liepen er ook nog wat andere gezinnen, maar in de straten om de school reed een kolonne van (grote) auto’s die allemaal op zoek waren naar een parkeerplekje. Heel erg Amerikaans.

Om 8.20u ging de deur open en stroomde iedereen naar binnen. We hadden al eerder kennisgemaakt met de leerkrachten en wisten welke klassen we moesten hebben. Een grotere school dan we gewend zijn, met 3 verdiepingen half in een heuvel, maar de hele procedure deed aardig vertrouwd aan. Jan en Fiene gingen met Lena naar beneden, naar de klas van Mrs. Colarusso, terwijl Nynke, Tijmen en ik eerst naar boven gingen om Nynke naar de klas van Ms. Goldman te brengen. Eerst jas en lunch in een cubbie (vakje), en de tas met alle tissues en wipes voor de zekerheid maar even erbij gezet. Die konden we wel halen als we gezien hadden wat voor soort wipes iedereen bij zich had.... Nou, dat mysterie werd meteen opgelost: iedereen leverde netjes zijn doos met tissues en allerhande potten, bakken en zakjes met schoonmaak- en poetsdoekjes in bij de juf! Dit is gewoon de jaarvoorraad voor als er even iets schoongemaakt moet worden. Haha. Niks rare, enge persoonlijke hygiëne issues, maar gewoon een bijdrage aan de klas. Nynke en ik waren allebei opgelucht!
Nynke mocht aan haar tafeltje zitten, en een beetje onwennig bleef ze daar achter. Maar ja, Tijmen moest ook naar zijn klas, en om hem maakte ik me het meest zorgen. Hij was bij de kennismaking met zijn juf volledig dicht geklapt, en had eruit gezien als een bang konijntje dat verstijfd in de koplampen van een auto blijft kijken. We hadden hem op het hart gedrukt om te proberen juf en andere kinderen goed aan te kijken en te laten merken of hij iets wel of niet begreep. Je wilt toch dat je kind een beetje een leuke eerste indruk maakt, want daar valt en staat het mee of andere kinderen je willen helpen.

Gespannen liepen Tijmen en ik met ons tweetjes weer de trap af, naar zijn klas. Tijmen deelt zijn vakje met Will, en hij blijkt het het achterneefje te zijn van Mary, onze huisbazin! Mary had ons al via mail met Will’s ouders in contact gebracht, en zij stonden op ons te wachten om kennis te maken. Will stapte meteen op Tijmen af om zich voor te stellen, en wat deed Tijmen....?
Hij knikte geinteresseerd naar Will, zei netjes zijn naam, en probeerde op zijn manier met hem te communiceren! Wat een kanjer! Terwijl wij even met Tijmen’s juf, Ms. Hunter, praatten, kwam er nog een juf binnen. Een English Language Learner Teacher, die wel zeven talen spreekt, waaronder Duits, en zij zou Tijmen die ochtend wat op gang helpen. Nou, opgelucht en wel, en vol vertrouwen dat het wel goed zou komen, hebben we onze stoere zoon in de klas achtergelaten.
Degene waarover ik het meest had ingezeten, bleek het minst problemen te hebben, terwijl Nynke, die het best voorbereid leek op de eerste schooldag, in tranen had gezeten toen Jan en Fiene haar nog even dag gingen zeggen. Ze wist niet wat ze moest en was van spanning in huilen uitgebarsten. Gelukkig had een van de meisjes aan haar tafeltje zich over haar ontfermd en de juf erbij geroepen. Dus dat zou vast ook wel goed komen, maar denk je in hoe je jezelf zou voelen als je – alleen en nieuw – in een groep met mensen komt die je niet verstaat. Nou? Ik zou me knap beroerd voelen, dus.
In de tussentijd bleek zich bij Lena ook een ‘drama’ te voltrekken.... ik wilde haar nog even een kusje geven, en een foto maken in haar klas, maar toen ze me zag barste ze in tranen uit: papa had moeten uitleggen hoe ze het moest vragen als ze naar het toilet moest, maar hij was al weg gegaan. En ze moest (weer) zo nodig. Van de zenuwen. Ach gut. Samen nog een tripje naar de wc (weer die twee trappen op) en toen was het echt tijd om ook Lena een laatste kus te geven.

En dan Fiene nog, natuurlijk. Gauw naar huis om de auto te halen en dan hop naar Fiene’s school. Een afstand van 4km, maar met zulke heuvels erin dat ik dat op mijn fietsje zonder versnelling en een kind achterop echt niet zou redden. En zeker niet voor 9u!
Bij aankomst bij de Hele Noten, moesten we allebei tekenen voor presentie. Ja, allebei: ik moet de presentielijst tekenen, met tijd van aankomst, en Fiene moet elke dag haar naam opzoeken op de kinderlijst en daar zelf haar naam achter schrijven. Daarna mag ze de ‘noot’ met haar naam op de notenbalk plakken. Vervolgens gaat ze naar juf Deb om een handje te geven en goedemorgen te zeggen. Dat doet niemand hier, maar wij vinden dat een goede gewoonte en die proberen we zo goed mogelijk in stand te houden. Leuk toch.

Ja, en toen kon ik snel Jan afzetten bij een metro station (het was nog steeds aan het gieten), boodschappen doen en dan was het alweer bijna tijd om iedereen op te halen.
HOE ZOUDEN ZE HET GEHAD HEBBEN OP HUN EERSTE SCHOOLDAG??

En zo zie je maar weer: kinderen zijn heel flexibel, en mama had zich meer zorgen gemaakt dan nodig was. Fiene had het naar haar zin gehad en zat luid kwebbelend bij me in de auto nadat ik haar ‘uitgecheckt’ had. Op school stond ik enigszins gespannen te wachten op de rest, maar breed glimlachend en met stralende ogen kwam Lena naar boven, en ook Tijmen had een grote grijns op zijn gezicht. En Nynke’s eerste woorden waren: mam, ik heb al een vriendin. En over mijn vraag hoe de eerste dag geweest was hoefden ze geen van allen lang te denken: LEUK! Iets specifieker: Tijmen vond het leuk, goed en speciaal; En Fiene ook. Nynke - leuk, spannend en bijzonder; Lena – leuk, spannend, fijn – en ze had een trucje bedacht hoe ze kon laten merken aan de juf dat ze moest plassen: dan ging ze met haar handen tussen haar benen staan alsof ze heel nodig moest. Slimmerd!

Eenmaal thuis wisten ze niet wat ze eerst moesten vertellen:
...mama, de juf had voor mij een lijstje gemaakt met woordjes en die mocht ik op de computer opzoeken met een vertaalprogramma.... En de juf die bij mij was kan wel zeven talen, en ze sprak Duits tegen me, maar dat verstond ik ook niet goed!... Nou, MIJN juf heeft in Japan gewoond en kan Japans.... Jaha, en ik heb al een vriendin, maar ik weet niet hoe ze heet.... Nou, een meisje in mijn klas, Lauren vroeg of ik vrienden wilde zijn, en ze zit ook in mijn voetbal-team.... En.... en ... en ...
En mama, weet je hoeveel ze hier mee nemen voor hap-sap? Dat is echt niet normaal hoor!! Ze hebben tasjes voor hap-sap. Ja, bij mij in de klas ook, daar was een jongetje dat wel drie repen mee had! Ja, en bij mij een meisje dat een bakje yoghurt had, en fruit, en twee boterhammen. Nou, bij mij zat iemand die wel een hele zak met visjes (soort tuc-koekjes) had. Niet een klein zakje hoor, maar een hele grote! Ja, en bij mij....
Mama, wij hebben knutselen gehad, en dat was bij een andere juf. Ja, in een ander lokaal, daar ben ik ook geweest. En heb jij nog buiten gespeeld? Nee, het regende te hard. Ik wel, maar toen ging het ineens regenen. Ja, dat hoorde ik, want ik hoorde jou roepen, daar had ik last van!
En...
En....
En...
En weet je dat je niet mag kletsen als je in de gang loopt? Ja, en je moet je spullen bij elkaar in een vakje leggen. En ik moet elke dag huiswerk maken, en dan moet ik op de website kijken en een moet ik een code opschrijven. Ja, en ik moet ’s ochtend beginnen met een werkje! En ik ...

Eh, jongens, hoe weten jullie dat allemaal?
Dat heeft de juf allemaal uitgelegd.

Precies. En dat hebben ze dus allemaal al begrepen! Het gaat wel goed komen.
En voor de huilbui die af en toe vast nog wel eens zal komen heb ik tissues genoeg.