’s Lands wijs, ’s lands eer

Ook hier in Newton beginnen we langzaamaan een ritme van alledag te krijgen. De kinderen hebben nog steeds vakantie, maar we hebben deze week kennismakingsavond en –dag op de scholen en Jan is weer aan het werk. Vorige week heeft hij alle ochtenden thuis gewerkt, en maakten we aan het eind van de dag uitstapjes met opa Willy en oma-jan. Op zondag zijn opa en oma, tot groot verdriet van de kinderen, weer naar huis gevlogen en deze week is Jan echt op het Broad Instituut aan de slag gegaan. Gisteren heeft hij een presentatie gegeven en hij heeft al een aantal leuke en interessant gesprekken gehad. En vanochtend is hij op z’n fiets – 45 minuten, met fors dalen heen, en dus stijgen terug - naar Cambridge gereden. Zijn eerste indrukken zijn erg goed, en hij heeft veel zin om uitgebreide bioinformatica expertise op te doen, en zijn biologische kennis toe te voegen aan de afdeling waar hij te gast is.

De eerste maand hier is omgevlogen en we zijn al aardig ingeburgerd! Zo gooien we tijdens het koken en na het eten alle biologische restjes al automatisch in de gootsteenputje – ja, daarin zit namelijk de zogenaamde insinerator, een set met vlijmscherpe messen die alles tot prut maalt, waarna je alles weg spoelt, het riool in. Geen last dus van vervelende vliegjes, met dit warme weer. Inmiddels weten we wel dat de insinerator geen maiskolven en takjes van rozemarijn of druiven aankan.... dan blokkeert de boel en loopt alles weer de gootsteen in. Jakkes.
Alle stekkers duwen we automatisch twee keer aan in het stopcontact, anders vallen ze er gewoon uit. En de kinderen weten dat ze de hendel van het toilet goed moet inhouden, of twee keer, omdat het anders niet goed doorspoelt (volgens mij heb ik hierover ook al eens iets van Sylvia Witteman gelezen). En bij elk openbaar toilet in museum, restaurant of park roepen ze elkaar al toe of het een ‘makkelijke’ of ‘moeilijke’ spoeler is.
Verder dragen we ook allemaal een helm op de fiets. Niet omdat we dat zo fijn vinden, maar omdat het voor de kinderen verplicht is, en voor mij omdat ik dan geen commentaar krijg van voorbijgangers die vinden dat het onverantwoord is om zonder helm te fietsen. Jan fietst eigenwijs wel gewoon zonder helm, hoor.

Een heleboel kleine, onNederlandse dingetjes die je dus heel snel oppikt en jezelf aanwent. Al ruim voor onze verhuizing heb ik met de kinderen gewerkt in het boekje ‘op reis naar Anderland’. Op een speelse manier wordt er gekeken naar verschillen tussen Vroegerland (Nederland) en het land waar we heen zouden verhuizen: Anderland (voor ons dus Verenigde Staten van Amerika). We hebben ze ook al heel vroeg uitgelegd dat in een ander land, of op een andere plaats, dingen er soms heel anders uit zien, gedaan worden of geregeld zijn. En dat dat niet gek of raar is, maar anders. Aldus onze wijze woorden......

Maar ik moet eerlijk bekennen dat Jan en ik regelmatig (soms stikkend van de lach) tegen elkaar zeggen: dit is niet raar, hoor, maar gewoon anders!
Bijvoorbeeld als we het achtste bewijs van immunizatie/allergie/gezondheid staan in te vullen, een … ik geef toestemming aan school om: een pleister te plakken, mocht dit nodig zijn, etc. etc. etc..., of voor de vijftiende keer “WAIVE, DISCHARGE AND CONVENANT NOT TO SUE ACTIVE FOR ANY AND ALL LIABILITY FROM ANY AND ALL CLAIMS ARISING FROM PARTICIPATION IN THE EVENT BY YOU OR ANY REGISTERED PARTY “ ondertekenen. Dat is niet raar. Maar anders. Of ‘Good for you’, zoals ze hier zeggen, maar dan meestal als ze iets van ons bijzonder (en waarschijnlijk raar) vinden.
Ook niet raar, maar wel even wennen: elke vraag aan een winkelmedewerker, serveerster of bankemployer, leidt onveranderd tot de opmerking: I’ll have to check with my manager. Er is volgens mij geen land in de wereld waar werknemers zoveel quality time met hun baas hebben!

We gaan dus gewoon mee met de flow en we proberen de dingen te doen zoals hier blijkbaar normaal is. Maar er zijn ook wel dingen waarmee we wat meer moeite hebben.....


Zo zit Jan op dit moment online zijn ‘mandatory concussion awareness training’ (= verplichte training om hoofdletsel te herkennen) te doen, en heb ik net via gemeente Zeist gekeken hoe we voor Jan een Verklaring Omtrent Gedrag kunnen aanvragen. En dat alles om voor een seizoen van 10 weken bij Nynkes voetbalteam te helpen bij de training, en het uitdelen van de hap-sap. In een impuls heeft Jan zich aangemeld als Assisten Coach: leuk om met je dochter op het veld te staan, en om snel wat mensen te leren kennen. Echter om Assistent Coach te worden moet je een State Criminal Record indienen, wat wij –uitraard- niet hebben. Hmm. Toen hebben ze maar om een kopie van zijn Visum gevraagd, wat Jan vorige week heeft doorgestuurd. So far, so good. Dachten we. Vandaag kreeg Jan een mailtje dat de club toch graag wil dat hij in Nederland zijn (gebrek aan) strafblad opvraagt. Zucht. Tegen de tijd dat hij die aanvraag ingediend heeft en schriftelijk (binnen 5 werkdagen???) bericht heeft gekregen of de Nederlandse Overheid die verklaring wel of niet wil afgeven is het voetbalseizoen waarschijnlijk al half voorbij.

Trouwens, wat betreft bureaucratie is het een nek-aan-nek race tussen de gemeente Zeist en de US customs (douane)! Graag stemmen, en we doen NIET aan sympathy votes.

Gemeente Zeist: Net vorige week onze kinderen registreerd voor school, en netjes een bewijs van inschrijving – inclusief de belangrijke stempels en handtekening van de hoogste directeur van Newton public schools – naar gemeente Zeist gestuurd, en dan krijg ik vandaag een ontvangst bewijs van de gemeente dat onze kinderen helemaal niet leerplichtig zijn omdat wij ons hebben uitgeschreven bij de gemeente. Jaha, dat waren we VERPLICHT (volgens de dame van de gemeente, waarmee ik in juni speciaal een afspraak had gemaakt) omdat we langer dan 8 maanden weg zouden zijn. Tjonge jonge, iemand daar is erg imcompetent bezig geweest (en ik kan je vertellen dat ik me vanmiddag bij het lezen van die mail iets minder fraai uitdrukte). Misschien had ik destijds moeten vragen of ze het niet even met haar manager kon overleggen....

US customs: verscheping van onze spullen (onze sportspullen, schoolspullen van de kinderen, onze heimwee-naar-Holland kit, winterjassen en ook de rest van onze kleding en schoenen – voor de duidelijkheid: ik loop al een hele maand met maar drie paar schoenen, ja ik: Madelon dus). Vorige week een mail gehad dat onze partij op 19 Augustus is aangekomen in de haven van New York. Dat alle papieren in orde zijn, maar dat ze nog moeten beoordelen of er aanvullende inspectie nodig is. Bij 90% doen ze Rontgen, kosten $300-600 door ons te betalen voordat de goederen de haven mogen verlaten; en in 40% van de gearriveerde lading doen ze een fysieke inspectie (kosten: $900-1500). Alleen al het bepalen welke inspectie nodig is kost ongeveer 5 werkdagen (waarom niet gewoon standaard bij 100% X-Ray vraag je je dan toch af, dan weet je tenminste waar je aan toe bent), gevolgd door 10-15 werkdagen voor inspectie, en daarna 20-30 werkdagen voor transport naar ons huis. Dit laatste duurt zo lang omdat Boston in een andere staat ligt, en dat is nou eenmaal lastiger. Maar de papieren zijn wel allemaal in orde, hoor.
Affijn, de goede rekenaar heeft al gezien dat we blij mogen zijn als we onze jassen, laarzen sport en sportkleding ontvangen voor het gaat sneeuwen.

Dus ja, er zijn wat dingen die even wennen zijn. Maar al met al is het vooral heel erg leuk en bijzonder om op deze manier in een ander land te zijn. Toen Jan en ik ruim tien jaar geleden in Cambridge (UK) woonden, hadden we een beetje een gevoel van opportunisme: je neemt het beste uit de twee werelden, en alles wat minder bevalt, dat zal z’n tijd wel duren.

En dat we dat letterlijk nemen mogen jullie best weten: we hebben weer heel veel leuke dingen gedaan de afgelopen week. We zijn nog met opa en oma Boston ingeweest en hebben lekker in Boston Common rondgeslenterd en ’s avonds heerlijk seafood gegeten in Chinatown. We hebben opa’s verjaardag gevierd met kleine kadootjes, het moest tenslotte allemaal weer mee in de koffer, met taartjes en broodjes van het Joodse bakkertje om de hoek. Er is met vriendjes geskyped, en veel gespeeld. We zijn nog eens naar het Science Museum geweest (ja, pap, Nynke heeft een mooie roze steen gekocht, en Lena heeft ook stenen, voor in haar mooie zwarte doos).
We zijn met onze achterbuurvrouw Ann, die zich als een oma over onze kinderen ontfermt, en een excentriek ogende vriendin naar de Farmers Market geweest. Hier komen boeren van ver buiten de stad om hun biologisch geteelde oogst te verkopen. Mooie spullen, maar duur, niet te geloven ($14 voor 5 appels en $22 voor een watermeloen(tje), een 4 maiskolven en een doosje bosbessen). Nee, geef me dan de groente (en prijzen) van Harun maar!
Maandag zijn we walvissen gaan kijken. Dat was FANTASTISCH (zie foto’s), en dat gaan we zeker nog een keer doen.

En vanavond zijn we dus naar de kennismakingsavond voor ouders, op Fienes school geweest, en morgenohtend heeft Fiene kennismakingsochtend met de kinderen in haar klas. Morgenmiddag hebben Lena, Nynke en Tijmen ‘open huis’ op hun school en kunnen ze kennis maken met hun juffen. Daarna gaan we de spullen kopen die ze nodig hebben voor school. Maandag is Labor Day, en dus een vrije dag, maar dinsdag gaat ook voor onze kinderen de school beginnen. Spannend he.

Ik hou jullie op de hoogte van hun eerste ervaringen.
Heel veel liefs voor jullie allemaal.

Madelon