Zeekomkommers en vissen met grote tanden

‘Ieuw, ieuw – het is echt eng om met een duikbril te zwemmen! Het water is hier echt véél te helder! Er zie hartstikke veel zee-egels en vissen... ik ga niet meer, hoor!’ Urenlang, wat zeg ik, dágen lang, had Lena uitgekeken naar het moment dat we bij Casa Naranja op het eiland Korčula zouden aankomen. Zo vanuit het huis het water in om te zwemmen en te snorkelen. We hadden de tassen amper uit de auto gehaald en ze had haar bikini en waterschoenen al aan. Duikbril mee, trapje af en plons, daar ging ze, samen met Fiene en Tijmen. Tot op het terras van het huis kon ik ze horen. Een hoop gelach en gespetter, met af en toe een ‘IEUW’ van Lena, die bij elke plons in een water een gilletje slaakt, en dus ook vanwege elke vis die ze door haar duikbril glashelder onder zich door ziet zwemmen.

Na ons verblijf in Trebinje, waar we voor 3 KM (=€1,50) de band hebben laten repareren, een oud kerkje hebben bezocht, en bij een prachtig restaurantje aan het water tussen de locals (tip van onze gastheer) hebben gegeten, zijn we inmiddels al twee volle dagen op het eiland Korčula. We kwamen gelukkig Bosnië soepel uit (de schrik zat er toch een beetje in), en langzaam Kroatië in (anderhalf uur bij de grenspost), snel Dubrovnik aangetikt voor lunch en een ijsje (prachtige stad, maar enorm druk en verschrikkelijk heet) en toen over het schiereiland naar Orebič voor de veerboot naar Korčula. We zitten helemaal aan het Westelijke puntje van het eiland, in een huis aan het water. Het is hier prachtig. Het water klotst helderblauw onder het knaloranje huis (vandaar de naam) en de eerste angst vanwege het heldere water is overwonnen. Een keer of tien op een dag klinkt er ‘wie gaat er mee’ en gaat er weer een stel het trapje af met flippers, duikbrillen, snorkels of een zwemband. 10 minuten, een half uur, of langer, dat is vooraf niet te voorspellen. Wie geen zin heeft om mee het water in te gaan ligt op een ligbed te lezen of muziek te luisteren. En Nynke oefent akkoorden op de ukelele, die ze net voor de vakantie gekocht heeft. Vanaf het terras kijken we over de baai naar de bootjes. De veerboot naar Split vaart voorbij. De flessen zonnebrand worden rap leger. We doen geen zak…

De meiden vinden dat heerlijk. Die hebben niet veel meer nodig dan het water, af en toe wat te eten en te drinken, en een boek. Die hoeven niet zo nodig ergens heen. Ja, naar het hotel 200m verderop om een ijsje te halen. Of ’s avonds om 8u naar het ‘kissing point’ (mjesto za ljubljenje) net om de hoek, om de zon in de zee te zien zakken. Stukje wandelen? Die vraag roept steevast de wedervraag ‘moet ik mee?’ op. Dus we laten ze lekker.

Ik kan ook best genieten van dat luieren, maar word er na een halve dag toch wat onrustig van. Ik wil wat doen, wat zien, fototoestel mee en langs het haventje lopen… kijken wat er in Vela Luka te doen is. Tijmen heeft hetzelfde. Hij loopt met Jan en mij mee om de baai en wijst naar alles wat we in het water zien bewegen. Kleine zilveren visjes, grotere met tijgerprint, garnalen die wegduiken in groen wier. Zeekomkommers, die er uitzien als grote grijze, enigszins stekelige, drollen. Onsmakelijke dingen. Bij het eerste beste kraampje koopt Tijmen een schepnet en een emmertje en met een flesje drinken en kaasbroodje vertrekt hij weer terug naar de haven. Hij wil ons avondeten gaan vangen. Jan en ik steken met de watertaxi de baai weer over en lopen terug naar ons oranje huis. Smeren, boek op schoot en wegdommelen in de warmte…

Een uurtje later komt Tijmen, enigszins gedesillusioneerd, met een leeg emmertje weer terug. De grote vissen waren te snel, de kleine niet groot genoeg om te bakken, en de garnalen bleken alleen maar koppen te zijn, de rest was blijkbaar al door iets of iemand anders opgegeten. Tja, bleven alleen de zeekomkommers over. Zou je die kunnen eten? kwam de vraag tijdens de lunch. Ondanks het verbod op telefoons aan tafel hebben we het toch even gegoogled: in Europa komen 188 soorten zeekomkommer voor, en in Portugal staan ze op de menukaart. Het leerachtige vlees lijkt een beetje op rog, rauw smaakt het licht naar langoustine of andere schaaldieren, gebakken schijnt het wat stug maar wel heel smaakvol te zijn…. En in Azië schijnen zeekomkommers ook als specialiteit geserveerd te worden. Interessant. Maar nog veel interessanter is het feit dat zeekomkommers als verdedigingsmechanisme een deel van hun spijsverteringsstelsel kunnen uitstoten – dat als witte kleverige draden blijft hangen om belagers te versrtikken – en dat weer geregenereerd kan worden. Dat is pas interessant (nee, dat is beroepsdeformatie, Jan… )!

Met een hernieuwde blik worden de zeekomkommers tijdens het zwemmen met snorkels en duikbrillen intensiever bekeken. Ieuw…nee, het blijven vieze, onappetijtelijke dingen. Ze kunnen niet op tegen de veel mooiere zeesterren of beetje enge zee-egels. Vooral de zee-egel skeletjes doen het goed. Inmiddels hebben we naast de collectie koelkastmagneten (de stand staat nu op 7 of 8) dus ook al een hele verzameling opgedoken zee-egel huisjes. En een vork. Die lag ook op de bodem en werd gespot door Fiene, vlak voordat ze een vis-met-grote-tanden zag en als een haas het water uit kwam. Tijmen – niet onder de indruk van een vis-met-grote-tanden - heeft de vork opgedoken, en die gaat nu als souvenir mee naar huis: een echte zeemeerminnenkam.

Onder de belofte dat we vanavond nog een keer konden zwemmen, hebben we eind van de middag iedereen - met moeite - uit het water en in de kleren gekregen om naar het oude stadje Korčula te gaan, waar we vanuit de toren hebben uitgekeken over de eilanden en heerlijk hebben gegeten met uitzicht over zee. We waren net op tijd terug in Vela Luka om de zon te zien ondergaan.

Nu is het donker, de kinderen zijn net naar bed. Voor morgen hebben we een bootje gehuurd, dan gaan we lekker in de baaitjes snorkelen en zwemmen, en misschien varen we naar het eilandje Proizd, waar een paar mooie stranden zijn. De snorkelspullen liggen op een hoopje, de handdoeken hangen te drogen en bij de deur staat een geel emmertje met daarin een eenzame zeekomkommer. Die heeft Tijmen voor Jan opgevist. Kan ‘ie eens proberen of het lekker is. Rauw of gebakken?

IEUW