Een dag te laat

We zijn een dag te laat. Op zondag 4 augustus zijn we aangekomen in John O’Groats, de meest Noordoostelijke nederzetting van het Britse vasteland. Als we een dag eerder waren geweest, dan hadden we met schitterend weer de Highland Games van John O’Groats meegemaakt in aanwezigheid van Prince Charles himself. Hij verblijft twee weken, blijkbaar zoals elke zomer, een paar mijl verderop in Castle Mey, het kasteeltje dat zijn grootmoeder in 1952 heeft aangekocht en als zomerverblijf heeft ingericht. Ook dit kasteel is nu dus niet open voor publiek. Het maakt voor ons niet uit, want we hadden niet echt tijd uitgetrokken om naar Castle Mey te gaan. Nee, wij hadden een dagtrip naar de Orkney eilanden op het programma.

Als we een dag eerder waren geweest hadden we een prachtige heldere dag gehad, met zicht vanaf de haven op de eilanden van Orkney. Maar op maandag 5 augustus worden we om 5u wakker van het blikken geroffel van dikke regendruppels die met bakken tegelijk op de camper neervallen.

Gelukkig is het tegen de tijd van ons vertrek gestopt met hard regenen, maar het is wel behoorlijk fris als we met de ochtenddienst van het voetveer om 8.45 de verraderlijke Pentland Firth oversteken naar Burwick op het Orkney-eiland Grimness. Na een overtocht van 40 minuten, die we net droog hebben kunnen houden, worden we met een bus in drie kwartier via de Churchill Barriers over de eilanden Grimness, Burray, Glims Holm en Lamb Holm naar Kirkwall op Orkney Mainland gebracht. Daar drinken we heerlijk koffie, kijken een beetje winkeltjes (de kinderen en ik), bezoeken het plaatselijke museumpje (Jan) en slaan we lunch in. Voorzien van heerlijk droog en humoristisch commentaar van onze gids/chauffeur gaat de rit vervolgens verder (in de regen) naar havenstadje Stromness, waar we een ijsverkoopster redden van totale hysterie (ze probeerde haar vriezer te ontdooien maar kreeg de la met ijs niet in haar reservevriezer) en krijgen als tegenprestatie authentiek Orknay ijs voor de helft van de prijs. Zij blij, wij blij.

De volgende etappe van de dagtour leidt naar één van de hoogtepunten van de dag: Skara Brae, een in 1850 tijdens een storm blootgelegde nederzetting van 5000 jaar oud, die zo’n 400 jaar bewoond is geweest. In het zonnetje (!) bezoeken we de archeologische site, een mooie interactieve tentoonstelling, en een op de best geconserveerde woning gebaseerd replicahuis. De kinderen kunnen het (nog) niet op waarde schatten, maar Jan en ik zijn onder de indruk. Wat bijzonder om op zo’n plek te kunnen rondlopen!

Er volgt nog een hoogtepunt: de Ring van Brodgar, een oorspronkelijk uit 60 stenen bestaande kring, die als religieuze plek vermoedelijk tussen 2500-2000 BC is gemaakt. Er staan nog 27 stenen overeind. Heel mystiek is het niet, want we komen er met drie bussen tegelijk aan, maar de ring ligt prachtig op de hei die in bloei begint te komen. Voorzien van allerlei feitjes over het eiland nemen we de laatste veerboot om 19.00 uur terug en genieten van de aanblik van Jan van Genten, Guillemots (Nederlands?) en zelfs een paar papegaaiduikers!

Thuis in de camper sluiten we lui af: eten, lezen, filmpje kijken. Wat een heerlijke dag.

Vanochtend staan Jan en ik om 8u op. Onder protest van de kinderen, want de camper wiebelt nogal als er iemand opstaat en badkamer of keukentje gebruikt. Wij vinden dat ze niet moesten piepen, want ze hoeven van ons pas om kwart voor 11 aangekleed klaar te staan voor vertrek. Om half één hebben we afgesproken in Thurso, 20 mijl verderop, met een monteur van Spaceship (het verhuurbedrijf), die om 06.00u vertrokken is vanuit Edinburgh om onze waterpomp te komen repareren of vervangen. Vóór die tijd willen Jan en ik nog een wandeling maken naar de Duncansby Stacks, twee hoge rotspilaren die zo’n 70m boven het water uit steken bij Duncansby Head, de vuurtoren op het (echt) meest noordoostelijke puntje van het vasteland. Het is een wandeling van ongeveer 2 mijl over de weg, en dan 2,5 mijl via de weilanden en kustpad terug naar de camping.

Het is mistig als we de camper uitkomen. We lopen de dorpje uit, en een ander dorpje in, de route klopt niet helemaal, dus dan maar een stukje terug. Tegen de tijd dat we bij de vuurtoren denken te zijn zien we helemaal niets meer door de mist. Het bordje ‘Duncansby Stacks’ wijst richting een weiland met schapen, maar zien doen we het niet. Vaag horen we de zee onder ons, maar we hebben geen idee welke kant we op moeten. Behalve een foto van schapen in de mist, verwacht ik geen stacks te kunnen fotograferen dus we besluiten terug te gaan. Helaas, geen ‘meest noordoorstelijke plaatje’. Als we nou een dag eerder waren geweest...

Na leeggooien van alle afvaltanken vertrekken we vanaf John O’Groats richting westen. Het zal onder andere van de reparatie afhangen hoe ver we vandaag komen, maar als de mist optrekt zal het hoe dan ook een mooie route zijn. Dat is een misrekening. Hoewel de waterpomp binnen een kwartier gefixt is (de pomp was inderdaad lek), en we na boodschappen doen om 14u weer ' en route' zijn, hebben we van de hele noordkust HELEMAAL NIETS gezien. De meest noordelijke punt, Dunnet Head, waar je bij helder weer de Orkneys en de hele noordkust kunt zien…. in de mist.

De Kyle of Tongue, met schijnbaar fascinerend mooie panoramauitzichten…. wij zien ze niet. Nog steeds is de hele kuststrook gehuld in een dikke mist.

We hebben Durness als bestemming ingevoerd en omdat het af en toe flink regent besluiten we in één keer door te rijden. Na mijlen en mijlen op single-track roads beginnen we al flink handigheid te krijgen met speuren naar tegenliggers, dichtstbijzijnde passeer plek, en soepel om elkaar heen draaien. Het is intens maar ook heel leuk rijden. En dan ineens, ten westen van Loch Eriboll, als we vlakbij de noordwestelijke punt zijn: uitzicht! En wat voor uitzicht! Ruw, ruig, rotsig. Water, bergen, groen en schapen. Prachtig!

We stoppen even om Smoo Cave bij Durness te bekijken en besluiten dan om door te rijden naar een Brit Stop plek bij een haventje in Kinlochverbie, aan de westkust. Het is nog 19 mijl (32km), wat over de single-track weggetjes nog ongeveer drie kwartier kost. Maar wat is dat de moeite waard! We parkeren op de kade van een kleine haven. Terwijl ik sta te koken kijk ik uit over een zeearm tussen de bergen. Wat een uitzicht!

Tijdens de maaltijd plannen we de komende dagen. Het blijkt dat Chiel, de vriend van Tijmen, gisteren met zijn moeder in Glasgow is aangekomen. Zij hebben hun route aangepast en gaan eerst naar Skye, zodat ze ons over twee dagen in Ullapool kunnen treffen als wij daar ook zijn.

Als wij overal een dag eerder waren geweest… dan zouden Chiel en Tijmen elkaar waarschijnlijk precies missen. Prince Charles of mattie Chiel… ? Lijkt me duidelijk. Wij zijn overal precies op het goede moment! :-)