Saamhorigheid

Grappig hoe het daadwerkelijke vertrek naar een nog vrij onbekende bestemming weer meteen een saamhorigheidsgevoel binnen ons gezin brengt. De afgelopen maanden hebben we heel veel activiteiten gehad die we vaak individueel beleefd hebben. Tijmen was druk bezig met alles rond het afscheid van groep 8 en de basisschool, Nynke had schoolkamp ‘Creatief & koken’ en regelde afspraken met vriendinnen omdat ze al een week eerder vakantie had, Fiene heeft veel viool geoefend voor een aantal uitvoeringen en Lena had het ene na het andere verjaardags- en vriendinnenfeestje. Logeerpartijtjes te over, en de laatste week werd het telkens pas vlak voor het eten duidelijk wie er mee zou eten. Het huis leek soms net een bijenkorf: iedereen vloog in, al dan niet met vrienden of vriendinnen, en net zo gemakkelijk weer uit. Ons gezin verkeerde in een gezellige chaos, maar ook wel behoorlijk langs elkaar heen.

Tot dinsdagmiddag. Op maandag hadden Jan en ik voor het laatst gewerkt, kwamen Nynke (zelf met de trein uit Castricum) en Fiene (thuis gebracht door opa & oma) weer op het honk na een weekend uit logeren, en hebben we met z’n allen de konijnen naar hun logeeradres gebracht. Op dinsdagochtend werkten we een opruim-, opberg- en schoonmaakprogramma af: alle vuilnisbakken leeg, planten bij elkaar, deuren en ramen afsluiten, telefoons van de kinderen achter slot en grendel (die mogen niet mee – tot grote verontwaardiging van met name dochterlief -, want ze hebben toch geen bereik en kunnen alleen maar kwijt raken), out-of-office replies aan en om half 2 waren we zo ver. Klaar. Een mooie tijd om op het gemak met de trein richting Schiphol te vertrekken, waar we zouden overnachten voorafgaand aan onze vroege vlucht. Met 6 rugzakken, één koffer (tot aan het vliegveld gevuld met de 4 kinderrugzakjes voor in het vliegtuig, op de terugweg vermoedelijk tot de rand gevuld met alles wat we in Ecuador aan moois gaan verzamelen), een fototas, handtas en Jan’s werktas heeft Jan ons met de auto afgezet bij het station. In de tijd dat hij de auto terugbracht naar huis en naar het station kwam lopen, hebben wij de kaartjes gehaald, gekeken welke trein we zouden nemen en alle tassen naar het perron gebracht. Dat er geen treinen rechtstreeks naar Schiphol gingen maakte niet uit. We hadden de tijd en zouden wel zien hoe laat we aan zouden komen. Eensgezind, druk kletsend van opwinding, met vragen en verhalen over wat-wanneer-hoe-hoeveel-hoelang stonden we met z’n allen ontspannen in het zonnetje op het perron. De vakantie was begonnen. Als gezin weer een groot avontuur vóór ons.

Vanochtend zaten we ergens boven de Atlantische Oceaan aan het ontbijt, terwijl de drie meiden synchroon ‘Finding Dory’ aan het kijken waren, en Tijmen, Jan en ik op de rij erachter tegelijk naar ‘Pan’ keken. In stilte, maar toch samen.
We hadden een korte, onrustige nacht achter de rug, gevolgd door een vrij lang – gelukkig wel efficient – incheck en security traject op Schiphol. Gisteravond hadden we Italiaans gegeten in Badhoevedorp voor we naar onze kamers gingen om aan een vroege nacht te beginnen. Terwijl Jan een kamer deelde met Nynke en Tijmen, sliep ik met Fiene en Lena op een kamer. Om 20u het licht uit om vroeg te gaan slapen, bleek voor de meiden een onmogelijke opgave. De ene zucht na de andere kwam uit elk van de bedden. Het was te licht, te donker, te koud, te warm, te veel herrie door de airco, te veel rumoer van de gang. Toen er na ruim anderhalf uur gedraai ook gesnik bij kwam was het duidelijk dat er wat anders aan de hand was….. de meisjes maakten zich zorgen. Alle waarschuwingen over oppassen met kostbare spullen, toegewenste ‘veilige reis’ en adviezen die Jan en ik gekregen hadden, waren de afgelopen weken overduidelijk ook bij de kleine oortjes terecht gekomen! Ze dachten aan krottenwijken, overvallen, actieve vulkanen, piranha’s….. Met de huilende vraag van Fiene ‘waarom gaan we niet gewoon naar Duitsland, daar is het tenminste veilig’, besloot ik het licht aan te doen en wat ‘leuk’ Ecuador te laten zien. Met z’n drieën in het bed zijn we op youtube filmpjes van Quito (gewone huizen en mooie pleinen), de markt in Otavalo (kleurrijk en gezellig), panfluitmuziek (vrolijk en melancholisch), tapirs (schattig!) en vogels in het regenwoud gaan kijken. Een beetje gerustgesteld zijn ze uiteindelijk toch in slaap gevallen, om nog voor de wekker van 5.15u weer – vrolijk - wakker te worden. Ze hadden er weer zin in!

Met een vroege shuttle om 5.40 waren we vanochtend al voor zessen op het vliegveld, om erachter te komen dat bagage drop-off pas om 06.00 open ging! Nooit gerealiseerd dat er delen van Schiphol zijn die ’s nachts gesloten zijn. Gelukkig stonden we ver genoeg vooraan in de rij om ontspannen te kunnen blijven wachten. De kinderen waren ondanks de onrustige nacht lekker aan het kletsen en om zich heen aan het kijken. Opgewekt, in tegenstelling tot vrij veel nors uitziende mensen om ons heen die blijkbaar nog even moesten opstarten. Het was ons al eerder opgevallen, maar als we met ons zessen reizen worden we opvallend vriendelijk en behulpzaam behandeld. Met ons gezin zijn we uiteraard een flinke groep, en het duurt even voor er zes boardingpassen en paspoorten gecontroleerd zijn, zes rugzakken ingecheckt, en zes paar wandelschoenen (want boven de enkels) uit zijn gedaan voor we zes keer de scan en fouillering ondergaan. Maar op alle etappes, van incheckbalie via paspoortcontrole naar security check worden er grapjes gemaakt met de kinderen en tijd genomen om uit te leggen wat er gaat gebeuren. Dat zowel mijn als Jan’s tas drie keer terug moest door de scan voor die uiteindelijk goed gekeurd werd heeft bij geen van ons tot zorg of stress geleid en om 7u zaten we aan een ontbijtje van smoothies, croissantjes en koffie. Met alleen nog een US security check (duurde ook nog 20 minuten) bij gate D1 en een hoognodige sanitaire stop (uiteraard 10 gates verder op) konden we bij gate D3 zo doorlopen het vliegtuig in. Op de laatste 2 rijen hebben we ons voor de eerste etappe (we vliegen via Atlanta) geïnstalleerd onder de goede zorgen van de dames van Delta Airlines. Een lange zit, maar met de films, zakken snoep en slaapmaskertjes zouden we de eerste etappe wel door komen!

Inmiddels is het woensdagmiddag 4.30pm, Amerikaanse (en ook Ecuadoriaanse) tijd. Na een zeer voorspoedige vlucht zitten we nu een tijdje vast op Atlanta Airport. Letterlijk. De kinderen zitten voor het raam in de gate met z’n vieren een paar potjes little devils te spelen, terwijl we een zak hot tamales weg snoepen. Onze interne klok staat al op half 11, maar met de jetlag valt het nog reuze mee. Met het humeur een paar uur geleden iets minder.... Om na een vlucht van 9u anderhalf uur met 400 man als een stel makke schapen in een hok bijeengedreven en rond gebonjourd te worden door norse, te dikke Amerikaanse beambten, om door één van de welgeteld 3 douanehokjes te komen werkte vooral Jan op z’n zenuwen. Toen we vervolgens onze bagage (die we zelf op de volgende vlucht zouden moeten inchecken) niet konden vinden zakte de stemming heel even nog verder…. Niemand kan ons precies vertellen waar de bagage is. Zou kunnen dat alles al is doorgestuurd naar Quito, want ‘dat doen ze wel eens’, maar misschien ook niet… maar dat kunnen ze niet met zekerheid zeggen. Aldus de drie zeer vriendelijke maar bepaald niet behulpzame mensen van Delta. Omdat het mij erg sterk lijkt dat 6 stuks bagage ‘toevallig’ allemaal even uit het zicht zijn, terwijl de rest van de band leeg is, ga ik er optimistisch vanuit dat alles gewoon in Quito is als we daar aankomen.

Zo niet, ook niet echt een probleem. Door ervaring wijzer hebben we allemaal schoon ondergoed en tandenborstel in de handbagage. En zou het niet een geweldig excuus zijn om morgen te gaan shoppen? Wij meiden vinden in elk geval van wel!