Mixed-up

Vermont, 23.15u. Het is bij ons al 3 weken zomertijd, maar vandaag was voor het eerst de aankomende lente voelbaar. De temperatuur was nog niet eens bijzonder hoog, 48 F – wat met de verkorte omrekenformule (eerst 30 eraf en dan delen door 2) neerkomt op 9 Celsius – maar met het zonnetje erdoor zag de wereld er fantastisch uit. Vooral vanaf het terras van het huis aan Lake Champlain, dat we met opa Willy en oma hebben gehuurd, met zicht op het nog bevroren meer, en de Adirondacks in het westen (New York State) en de Green Mountains in het zuiden (Vermont). Prachtig.

Toen we vandaag tijdens een uitstapje naar Shelburne Farms op de geur van vers brood een bakkerij binnen liepen, en vervolgens met warm kaneelbrood, verse brioche en chilikaas-focacia de heuvel opliepen om te gaan picknicken, had ik voor het eerst het gevoel dat er toch een eind aan deze lange winter gaat komen. Want wat is er heerlijker dan in het eerste zonnetje, uit de wind, met je familie een warm brood aan stukken te scheuren en uit te kijken over meer en bergen.....

Met het zonnetje op mijn bol heb ik zelfs een beetje zitten dutten, en was ik me maar half bewust van het geklets en gelach om me heen. Een soort verstilling, waarin ik even niet door had waar ik precies was. Het had overal kunnen zijn. En toen bedacht ik me dat dat gevoel me de laatste weken al vaker is overvallen. Waar ben ik nou eigenlijk? (Wie ik ben heb ik nog wel in de peiling, hoor, maak je daarover geen zorgen). Een unheimisch gevoel, alsof ik op het moment even nergens thuis ben.

Het zit ‘m vaak in kleine dingen: een simpele vraag die ons hier in Vermont de afgelopen dagen al vaak gesteld is ‘where are you from’ kunnen we niet simpelweg beantwoorden met ‘from the Netherlands’, want dat suggereert dat we hier maar even zijn, maar ook niet ‘from Newton’, want dat verklaart niet het accent, waar ze overduidelijk nieuwsgierig naar zijn. We draaien nu een riedeltje af dat neerkomt op ‘we live in the Boston area, but are originally from the Netherlands’, gevolgd door ‘and my parents are visiting from the Netherlands’, wat gecorrigeerd wordt door Tijmen met ‘well, actually they are from Belgium’.

Het bijzondere is dat niet alleen ik maar ook de kinderen soms hun ‘werelden’ door elkaar lijken te husselen. Het gebeurt regelmatig dat ik aankondig dat we naar huis gaan (als we op school zijn, of Boston in, of een weekendje weg) en dat er dan rustig één vraagt: welk huis bedoel je, mama? Ons echte huis (in Zeist) of het huis waar we hier wonen.....
En toen we een paar dagen geleden aankwamen in weer een geweldig vakantiehuisje (met speelzolder, hot tub op de veranda en fenomenaal uitzicht), verzuchtte Fiene: ‘ik zou willen dat dit ons echte huis was, in Nederland, maar wel met mijn vriendinnen (van school hier) en juf Deb, en dan wilde ik ook zo’n warm bad in de tuin, en Bruintje (het konijn, dat dit jaar bij Gijs en Jette logeert) en al mijn speelgoed.
Waarop Lena zei dat ze hier (Vermont) wel wilde blijven wonen, omdat ze dan een hond mocht (vrije interpretatie van Jan’s uitleg over honden-ruimte-tijd-verzorging etc, en dat dit wel een echte hondenplek is.....) Nynke wordt alleen maar stilletjes bij zulke gesprekken, voor haar zijn de huizen niet zo belangrijk, maar draait het erom met wie ze is. Zij kijkt er naar uit om haar vriendinnen weer te zien, maar overziet ook al wie en wat ze gaat achterlaten. En Tijmen? Die haalt nonchalant z’n schouders op en STUITERT door elk huis, of het nou ons ‘echte huis’, ons Amerikaanse huis, of een vakantiehuisje is. ‘Settelen’ (letterlijk) komt in zijn woordenboek (nog) niet voor.

Het gevoel van ‘waar ben ik nu eigenlijk?’, wordt ook versterkt door het feit dat we de afgelopen 3 maanden heel veel bezoek over de vloer hebben gehad. Ons huis is minder ‘thuis’ dan in de eerste maanden hier, en terwijl ik het heel gezellig vindt om mensen te logeren te hebben en iedereen enthousiast mee sleep naar de scholen, favoriete winkels en restaurants om ‘ons’ Amerika te laten zien, consequentie is wel dat binnen ons gezin ik het snelst de routine van ons Amerikaanse leven kwijt ben. Terwijl de kinderen en Jan op school en werk gewoon de hele dag Engels praten, gaan er voor mij soms dagen voorbij dat ik niet meer Engels spreek dan een gemiddelde toerist. Het doen van de boodschappen, een praatje met de juf of een vakantiehuisje boeken, en dat was het dan weer – geen wonder dat mijn kinderen mijn uitspraak verbeteren!

En met elke bezetting van de jetlag-kamer - soms ook liefdevol ‘ground zero’ gedoopt, afhankelijk van wie er zijn bivak heeft genomen (ik noem geen namen....) – komen er natuurlijk ook de laatste updates over gezondheid, schoolprestaties, nieuwe banen en verhuizingen. Heerlijk om elke keer weer bijgepraat te worden over alles en iedereen die ons na is. Your home is where your heart is. En hoewel mijn hart in de eerste plaats natuurlijk bij Jan en de kinderen is en we met ons zessen enorm genieten van ons speciale jaar hier in de VS, een groot deel van ons hart ligt toch ook in Nederland. En daar is veel aan de hand waar we ons betrokken bij voelen: we maken ons zorgen om Oma van Andel (Jan’s oma), die al 3 weken opgenomen is en met wie het zo slecht gaat dat oma Joke en opa Bret vermoedelijk hun bezoek aan ons gaan annuleren; we volgen alle fondsenwervings acties voor het NET/NEC onderzoek en hoe het gaat met Mark en Femke; we proberen zo min mogelijk verjaardagen te vergeten; en we vinden het jammer dat Beatrix juist dit jaar gaat aftreden.

Er hoewel hier nooit iemand aan ons zal vragen uit welk deel van de VS we komen - want het is duidelijk dat we Europeanen zijn (en niet alleen vanwege het accent!) – we zijn toch in de eerste plaats Nederlanders die in de VS wonen. En daar zijn we trots op ook. Want zoals Jan en ik ook destijds in Engeland hebben ervaren, je bent je nooit zo bewust van je nationaliteit, als wanneer je in het buitenland woont!

Een mooie uiting van dit nationalistische gevoel was de internationale avond op school. Een jaarlijks terugkerend evenement, waarbij alle nationaliteiten die op school vertegenwoordigd zijn ‘hun’ land presenteren met foto’s, boeken, traditionele kleding, favoriete hapjes en allerhande parafernalia. Met onze grote delftsblauwe collectie prullaria (dank, vrienden in Zeist), aangevuld met nog meer nutteloze grappigheidjes (dank, Ineke), koninklijke frivoliteiten, en lekkernijen als zakken drop (dank, mama) en stroopwafels (dank, Trader Joe’s) hebben wij één van de landen-tafels opgetuigd. Samen met Mary, een Vietnamese, wiens man Nederlander is (maar al 30 jaar in de VS) en hun dochter Rhuo Ho (die geen Nederlands spreekt, maar wel van drop, kaas en stroopwafels houdt) hebben we Nederland vertegenwoordigt. Met een grote schaal drop – en een vuilnisbak ernaast – hebben we geconcureerd met Engelse Marmite, Iers brood, Griekse Baklava, Braziliaanse kipkroketjes, Chinese gembersnoepjes, Russische nougat en nog zo’n 16 andere nationaliteiten. De kinderen van het ELL (English Language Learning) programma hadden een liedje in gestudeerd, en het was erg grappig om te zien dan de rood-wit-blauwe driekleur hier erg sterk vertegenwoordigd was (Nynke, Tijmen én Lena, met 9 andere kinderen van elk een ander land).
Trots stonden ze daarna in ‘our Dutch booth’, om plaatjes te laten zien, en uitleg te geven. Trots op Nederland, en dat alles in (bijna) perfect Engels.