Die dozen....

Er kunnen allerlei verschillende aanleidingen zijn, maar elke dag komen ‘onze dozen’ wel een keer ter sprake. Of eigenlijk de AFWEZIGHEID van onze dozen.
Afgelopen week hadden we voor het eerst een koele dag, een graad of 20˚C. Tot nu toe is het weer fantastisch geweest: behalve 3 dagen met echte hoosbuien (Jan’s eerste werkdag, en de eerste twee schooldagen), is de temperatuur altijd boven 25 graden geweest.
Maar dinsdag dus een koelere dag. Echt zo’n dag dat je even een vestje aan wilt doen als je ’s ochtends op de fiets stapt om naar school te gaan. En waar een paar dichte schoenen net iets lekkerder zijn dan dat ene paar slippers dat vast gegroeid zit aan mijn voeten. Met dat ene vestje per persoon, dat we mee genomen hebben in onze koffers, redden we het wel, maar als daar vervolgens een beker melk overheen gaat (Fiene), dan is het brullen. Want de andere truien en vesten.... die zitten, samen met mijn dichte schoenen, nog in één van de dozen die we hebben laten verschepen. Gelukkig is het de laatste drie dagen weer prachtig weer, dus de nood is verdwenen, maar ook hier wordt het op een gegeven moment toch herfstweer. En die dozen? Die staan al sinds 19 August in de haven van New York, in afwachting van douane inspectie. Er schijnt een congestion te zijn (opstopping). Daar zijn wij dus mooi klaar mee.

Terwijl de douanebeambten hun uiterste best doen om de opstopping weg te werken (ja, vast), gaat hier alles z’n gangetje. De tweede week van school zit erop, en de sportclubs zijn in volle gang. De eerste schooldagen zijn heel erg mee gevallen, en de kinderen gaan met heel veel plezier naar school. Ze missen hun vrienden en vriendinnen in Nederland wel heel erg, maar met Skype en veel brieven schrijven houden we goed contact met het thuisfront. En gelukkig zijn de kinderen in de klas, en ook de leerkrachten, extreem vriendelijk en behulpzaam, en wordt er hard gewerkt om onze kinderen zich snel thuis te laten voelen. Er zijn zelfs ook verschillende ouders die ons hebben aangesproken of gemailed, met de vraag of onze kinderen een keer komen spelen.
Nynke en Tijmen hebben de eerste vriendschappen gesloten, en de eerste speelafspraken gemaakt. Ook Lena heeft een meisje in de klas met wie ze graag samen werkt, en haar juf stimuleert dat ook, zodat Lena zich prettig voelt in haar klas.

Alleen Fiene heeft wat meer moeite. Ze weet nog niet zo goed hoe ze samen met iemand kan spelen, en voelt zich soms wat verdrietig. Zeker als er in de kring wat verteld wordt, dan kan ze echt heel sip worden. Maar miss Debb helpt haar, met een plaatjes boek erbij, om zich de regeltjes en routines eigen te maken. Vooral als ze muziekles heeft, dan geniet ze. Ze zingen veel, en ze leren noten lezen en schrijven (zie foto van haar G-sleutel), en ze heeft al gitaar- en pianoles gehad. Volgens haar muziekjuf straalt Fiene dan helemaal. Verder leert ze ook klok kijken, en schrijven (Fiene heeft al een ‘a’- en ‘the’-boekje gemaakt, en het woord ‘clock’ geleerd), en heel veel tekenen, schilderen, knutselen, en buiten spelen of in de gymzaal. En als ze eenmaal wat beter met de andere kinderen kan praten, dan wordt school helemaal één groot feest.

Inmiddels zijn ook de sportclubs begonnen. Nynke en Lena zitten op voetbal (soccer), en Tijmen is begonnen met honkbal (baseball). En ze spelen alledrie in Oranja tenue, omdat de kleuren van Newton Oranje/zwart zijn.
Die sportactiviteiten zijn toch wel anders dan in Nederland. Zo is er geen sportclub waar je heen gaat, maar gewoon –volgens een rooster- naar één van de vele parken, waar dan een pitchcorner is (net voor honkbal), of een paar goaltjes neergezet worden. Vervolgens komen daar de klapstoeltjes en picknickdekens omheen en hele families installeren zich. Heel gezellig. Soccer en baseball worden ook echt gezien als dé manier om mensen te leren kennen, omdat je tijd hebt om te praten terwijl de kinderen sporten. Vooral bij baseball, want met 45 minuten inspelen vooraf, en een wedstrijd die wel 2 uur kan duren, heeft het geheel meer weg van een zondagse picknick, dan van een sportwedstrijd. Tijmen vindt het wel erg leuk, vooral omdat baseballteams ingedeeld worden naar school; hij zit dus in een team met 10-11 jongens van zijn eigen school. En omdat hij twee wedstrijden per week heeft, en een uur training op zaterdagochtend, zien wij die gezinnen ook vaak. Die frequentie van wedstrijden is zo hoog omdat het najaars seizoen heel kort is: 10 weken maar, tot half November. In de winter gaan de meeste kinderen over op een binnensport: basketbal, ijshockey of gymnastiek. En dan in het voorjaar (april-juni) weer een week of 12-14 buitensport.
Op dezelfde manier is voetbal georganiseerd: Nynke speelt Intramural Fourth Grade Soccer, wat betekent dat ze elke zaterdag een wedstrijd speelt tegen een ander 4G team uit Newton. Naast de wedstrijden heeft ze ook één keer per week een training die wordt verzorgd door een oudercoach, waarbij Jan mee helpt als assistent coach (ja, Jan heeft uiteindelijk toestemming gekregen; het was te ingewikkeld voor de club om in Nederland een Verklaring Omtrent Gedrag op te vragen), en een extra training op zondag. Er is hier ook nog Travel Soccer, maar dan moet er verplicht twee keer per week getrained worden. En in het weekend ben je dan de hele dag op pad om wedstrijden door de hele regio te spelen. En met Tijmen die op zaterdag om 9u traint, en Lena die om 11.30u voetbalt bij First Grade Girls, vonden we dat voor ons gezin iets teveel logistieke uitdaging.
Voetbal van Lena is ook erg leuk. Zij krijgt eerst met een stuk of 35 meisjes 45 minuten ‘drill’ (training) en daarna spelen ze een wedstrijdje. Na afloop van de training/game eten ze in hun snackteam, ingedeeld naar school, nog even fruit en is voetbal alweer voorbij.

Onze agenda met school- en sportgerelateerde activiteiten en afspraken stroomt dus al aardig vol. Maar we hebben ook wel al wat sociale afspraken: een paar keer oude vrienden (uit onze studietijd) opgezocht, de eerste contacten met nieuwe mensen, Fiene heeft al een uitnodiging gekregen voor een verjaardagsfeestje, en er staan een paar picknicks op stapel. En de dagelijkse structuur begint al aardig te komen, maar hoewel we sommige dingen al heel erg geroutineerd doen, zijn er elke dag nog wel dingen die we ‘ontdekken’!

Zo is Tijmen een keer behoorlijk teneer geslagen thuis gekomen uit school: hij wilde geen chocopasta meer op zijn brood! ?!? De grootste misser van de dag was het feit dat Tijmen een boterham met NUTELLA BIJ ZICH HAD. Overal moet je formulieren invullen over vermeende allergien, en overal lees je statements “We are a nut free environment”, zo ook dus op school. Jan is wat minder politiek correct (verrassing), en hij vindt dat de definitie van “nut” zo breed is dat je toch wel nuts moet zijn om te denken dat je als school een echt notenvrij beleid kunt voeren. Hij had dus, zonder er echt over na te denken, gewoon een boterham met chocopasta voor Tijmen gesmeerd. Maar na de Nut-tafel wil Tijmen dat dus niet meer. Hij weigert nu Nutella.
Nynke vindt het overigens niet zo erg (al houdt zij niet echt van Nutella), want als haar lunch-shift is, zit de Nut-tafel vol. Voornamelijk met kinderen die zij wel aardig vindt, dus zij neemt nu wel Nutella, om aan de ‘leuke’ tafel te zitten.
Wat wel opmerkelijk is: als je voor lunch producten met noten mee neemt, dan moet je apart zitten. Maar als je een meergranen-reep-met-noten meeneemt voor hap-sap, dan kun je die gewoon in de klas opeten. Tot zover dus de ‘nut-free environment’.

Wat ook nieuw is voor onze kinderen (en ons!), is huiswerk. Tijmen en Lena beginnen daar pas in Oktober mee, maar voor Nynke was het meteen op dag 1 volle bak! Zij moet elke dag (ma-do) 45 minuten huiswerk maken én minimaal 30 minuten lezen. Op de website van haar klas moet ze inloggen en de geheime code van de dag opschrijven, zodat de juf kan controleren dat ze haar huiswerk gedaan heeft – of tenminste gekeken heeft. Als Nynke hulp nodig heeft, moeten wij met initialen aangeven waar we geholpen hebben. En als ze langer dan 45 minuten aan haar huiswerk zit, dan moeten we een briefje schrijven waarop staat dat ze echt wel haar best heeft gedaan. En ook voor lezen gaat alles heel gecontroleerd: Nynke moet elke dag opschrijven hoeveel bladzijden ze gelezen heeft, uit welk boek, en een twee-regel samenvatting van wat ze gelezen heeft. Gezien haar kennis van het Engels, kost het minstens net zoveel tijd om die twee zinnen, met onze hulp, te formuleren en op te schrijven, als het lezen zelf. Voor ons allebei even wennen dus. Gelukkig mag ze voor independent reading in de klas wel gewoon een Nederlands boek meenemen naar school, maar ja, de boeken die we hebben laten verschepen, die zijn nog onderweg....

Verder zijn er op school heel veel regeltjes:
- als je niet op tijd binnenbent, dan ben je ‘tardy’ en dan moet je een briefje gaan halen op kantoor (ook de 5 en 6 jarigen!);
- in Tijmens klas hangt een sociaal stoplicht: elke dag starten alle kinderen op groen, als ze een standje krijgen wordt hun naam bij geel gezet, bij echt vervelend gedrag wordt het oranje en moeten ze 5 minuten apart (rondje lopen in de gymzaal) en volgt een gesprekje, en als dat allemaal niet helpt wordt het rood en komt er een briefje mee naar huis. Tijmen krijgt elke dag –in de huiswerkmap- de lijst mee waarop zijn sociale kleur van die dag staat. Als start van communicatie hoe het op school gegaan is;
- als Nynke naar het toilet gaat, dan moet ze haar naam op een lijst schrijven, met de tijd waarop ze weg gaat en terug komt;
- in de ochtenpauze wordt in Nynke’s klas de Trouw aan de Amerikaanse vlag uitgesproken, staand om de tafel van de juf; Ook in Tijmen’s klas wordt de Pledge uitgesproken, maar dat is niet op een vast moment – waar ze op dat moment bezig zijn moeten ze gaan staan, met de hand op de borst (maar daar doe ik niet aan mee, hoor, want ik kan dat toch allemaal niet uitspreken); en zelfs Lena en Fiene zijn bezig om de Pledge of Allegiance te leren (one Nation, horen we Fiene soms ineens zeggen).
- Lena krijgt alle klassikale opdrachten uitgelegd in de kring. Ze heeft een vreselijke hekel aan ‘open circle’, omdat de juf dan heel de tijd praat en zij het niet verstaat (ik ga dan meestal maar wat tekenen, zegt ze), want Lena vindt dat ze niet snel genoeg Engels leert.
- Voor verjaardagen wordt er niet getrakteerd (non-food policy, vanwege die noten, waarschijnlijk, of andere enge dingen die je van zelfgemaakte traktaties op kunt lopen), maar de jarige krijgt wel een kaart van de juf, en aan het eind van de maand een potlood van de directrice.

Sommige regeltjes zijn lastig, sommige (in onze ogen) nogal betuttelend, maar het is vooral opmerkelijk hoe snel onze kinderen mee draaien in het school systeem. En met veel plezier gaan ze elke ochtend naar school. Als het droog is gaan we op de fiets. We moeten ons dan eerst tegen de heuvel op zien te werken. Maar daarna bollen we lekker het laatste stukje naar beneden. En we trekken nog steeds veel bekijks als we op de fiets bij school aan komen, of weg rijden. Make way for the ducklings: Tijmen voorop, dan Nynke, Lena en ik als laatste, al dan niet met Fiene achterop. Toen ik deze week een keer op mijn blauwe schoenen met hoge hakken bij school aankwam werd ik door wel 4 moeders verbaasd en bewonderend aangesproken: hoe doe je dat? Met die hoge hakken fietsen? Nou, gewoon, opstappen en fietsen.
Maar waarschijnlijk waren het vooral mijn hakken die opmerkelijk waren. Ik heb al vaak een complimentje/opmerking over mijn sieraden, jurk of schoenen gekregen. En dat terwijl ik voor mijn doen een erg beperkte garderobe bij me heb: al twee maanden draag ik dezelfde 4 jurken en 3 broeken, en naast mijn twee paar sandalen en 1 paar slippers zijn mijn blauwe hakken de enige extravaganza.
Maar wat dresscode betreft val ik niet bepaald in een vakje: ongeveer 1/3 van de vrouwen staat in stretch sportbroek met strak hemdje bij school, dan is er 1/3 met een echt korte broek met hemdje, en 1/3 met een ietwat formeel jurkje (waarschijnlijk de werkende moeders), maar allemaal met slippers of sneakers, en niet noodzakelijkerwijs in de combi die je verwacht (dus sportbroek met slippers eronder, en jurkje met gympen). Hakken heb ik hier nog niet gezien.
Mannen idem dito: meestal very casual, en als er al een nette broek tussen loopt – altijd met sneakers. Maar over het algemeen ziet iedereen er behoorlijk verzorgd uit. Het stereotype dikke Amerikaan met vreselijke kledingsmaak woont duidelijk niet in Newton!

Maar ook de wat oppervlakkige vriendelijkheid (Hi, how are you doing), waar de Amerikanen toch ook wel bekend om staan, hebben we hier nog niet veel gezien. De mensen die we hier op school, pre-school en sport en sport tegenkomen, -zowel medewerkers als ouders- zijn ontzettend vriendelijk, benaderbaar en toegankelijk. En oprecht geinteresseerd. We hebben dan ook het gevoel dat we hier ook op sociaal gebied een hele goede tijd tegemoet gaan.
En als de dozen eenmaal gearriveerd zijn, dan gaan we wat mensen uitnodigen, zodat ik eindelijk al die oud-hollandse vlaggetjes en servetten kan gaan gebruiken. Ha.

Maandag hebben wij een vrije dag (Joods nieuwjaar, Rosh Hoshana), en morgen gaan we voor een lang weekend naar New York, waar we zondag Tijmen’s 8e verjaardag vieren.
We hebben er zin in.

Voor jullie allemaal een fijn weekend!