Sorry, I don't speak English

Hallo allemaal,
Hier weer eens een bericht uit Newton/Boston. De tijd vliegt, en we zijn alweer bijna 3 weken in de VS.We hebben al met een aantal mensen geskyped, en via mail, blog en facebook hebben we goed contact met Nederland. We zijn ons er erg van bewust dat Zeist zich opmaakt voor de Terug-naar-School Picknick en het nieuwe schooljaar, dat Jaimy en Roan hun eerste week er zelfs al op hebben zitten, en dat Jon en Jasme en de meiden halverwege hun vakantie zitten. En wij, we hebben nog 2-en-halve week! Er staan nog wel wat regeldingetjes gepland, maar zeker ook nog een aantal uitstapjes, vooral nu mijn ouders nog hier zijn.

Afgelopen zondagavond zijn zij vanuit New Orleans (na een tocht van twee weken vanaf Washingon via Cincinnati en een 7-daagse boottocht op de Mississippi) naar Boston gevlogen. Jan heeft ze van het vliegveld gehaald, en na een rondleiding door ons nieuwe huis hebben we nog lekker even bijgekletst. De kinderen stormden 's ochtends meteen naar beneden om te kijken of opa en oma er echt waren! Wat een feest.

We hebben de afgelopen dagen lekker rustig aan gedaan. We zijn een keer naar het Aquarium geweest en we zijn kreeft gaan eten in de haven. We hebben boodschappen gedaan bij WholeFoods en Shaws, een ervaring op zich vanwege de stapels en stapels groente (WholeFoods) en ‘bundle pick-up’ (Shaws): je boodschappen worden op een band naar beneden gebracht terwijl je zelf je auto voor rijdt, en dan worden ze in de achterbak gezet! (Bea, als je André nog moet overtuigen om naar Amerika te komen: een studiereisje naar de supermarkten hier?). We hebben al heerlijk gekookt en gegeten. In onze tuin, aan onze nieuwe picknick-tafel. En morgen gaan we naar Newport, RI, wijnproeven en ’s avonds naar Shakespeare’s Midsummer night’s dream in the vineyard.

Verder zijn Jan en Willy samen op een auto uit gegaan. Tot nu toe huren we een Dodge Grand Caravan, waar we erg tevreden over zijn, maar deze is in Europa helemaal niet gangbaar en volgens experts te duur in onderhoud als we hem volgend jaar mee nemen. Maar na wat proefritjes, en consulten vanuit Nederland, is de keus uiteindelijk gevallen op een Toyota Sienna. Vervolgens begon natuurlijk het traject om de betreffende auto te kopen: een verzekering aanvragen... lastig als je (nog steeds) geen social security nummer hebt, je een internationaal rijbewijs hebt, en je niet vast wilt zitten aan een contract van meer dan een jaar. Maar, uiteindelijk hebben we met goede hulp toch een verzekering gekregen. In de tussentijd moest de auto natuurlijk ook betaald worden. Geld overmaken, dat doet hier geen hond, dus we moesten langs de bank voor een certified check, een heel proces waarbij je zelf op een kladje het bedrag schrijft, en de persoon/organisatie die het moet ontvangen. Vervolgens typt de bankmedewerker het over, waarna je weer mag controleren of hij het goed getypt heeft, en daarna komt er drie keer een printje waar je je handtekening onder mag zetten en dan verdwijnt hij om zijn manager te laten tekenen. Dit alles duurt toch wel een dikke tien minuten, maar dan heb je wel een papiertje dat je vervolgens bij de autoverkoper mag gaan inleveren (een half uur van Newton vandaan). Lang leve online bankieren!

Maar, morgen hebben we de auto..... tenminste, dat hopen we. Eerst zien, dan geloven! Want na de meubels (die op vrijdag geleverd zouden worden, en pas op zondag kwamen) hebben we vandaag ook op de droger zitten wachten. Die zou vandaag geleverd worden, aldus de mail van onze huisbaas, maar om 5u hadden we nog geen droger gezien. Navraag leerde ons dat er voor vandaag geen droger ingepland stond. Sterker nog, er stond helemaal geen levering ingepland. Zucht. Toch nog maar weer een wasje (de wasmachine hebben we gelukkig wel, sinds zondag) aan ons lijntje gehangen.
En ja, Marjolein, ik heb inmiddels ingetekend op join-the-fight-to-legalize-clotheslines! En ik hang zolang mijn ondergoed, verstopt tussen de handdoeken, gewoon buiten. Het zijn mooie setjes, dus mochten de buren (tenminste diegenen die niet op vakantie zijn, het is hier nog steeds uitgestorven), hiervan in de stress schieten, dan is dat toch vooral jammer voor hen. Ziehier de herkomst van de puriteinen die de staat Massachusetts gesticht hebben.

Veel mensen hebben we dus nog niet gezien, maar we hebben wel een hele leuke achterbuurvrouw, Ann, die haar tuinoogst met ons deelt, en ook de gereedschappen in haar garage beschikbaar stelt. En de mensen die we tegenkomen op straat groeten over het algemeen ook heel vriendelijk, dus waarschijnlijk zullen we na de vakantietijd ook meer buren te zien krijgen. En in elk geval als de kinderen naar school gaan.

Daar zien ze overigens wel heel erg tegenop. Vanwege de taal. Vooral Tijmen, hij zou wel willen dat er taalpilletjes bestonden (net zoals in het boek Julia’s Verdwijning, dat we nu aan het lezen zijn). Dat zou zijn leven een heel stuk gemakkelijker maken, denkt hij. Omdat het al een paar keer gebeurd is dat er kinderen tegen onze kinderen gingen praten en ze niet wisten wat ze moesten zeggen, hebben we ze nu maar geleerd om ‘sorry, I don’t speak English’ te zeggen. Nou, aldus Tijmen, dat helpt lekker, zeg, dan gaan ze ineens heel langzaam en hard tegen me praten!
Maar beetje bij beetje pikken ze steeds meer op. Nynke begrijpt behoorlijk goed wat er om haar heen gezegd wordt, en Lena en Fiene vragen telkens aan ons wat ze moeten zeggen, en vooral Fiene herhaalt dat dan braaf en vol zelfvertrouwen. Heel erg leuk om te horen. En na een paar weken school zullen we wel eens horen wat ze dan allemaal al geleerd hebben!
Dinsdag gaan we de kinderen registreren voor hun school. Nynke, Tijmen en Lena krijgen dan een assessment voor de Engelse taal, en op basis daarvan zullen ze in de eerste weken veel Engelse les krijgen op school. Wat Fiene gaat doen moeten we nog even bekijken. We hebben geinformeerd naar de Montessorischool, want daar zou je met 4 jaar wel al naar school kunnen, maar $18,700 per schooljaar voor 2 korte (9-12) en 3 lange (9-14) schooldagen, vinden we toch echt overdreven. Waarschijnlijk zal ze één of twee dagen naar kinderopvang gaan, zodat zij ook Engels leert praten, en dat ik mijn handen vrij heb voor cursussen/opleiding bij Harvard Business School en een paar workshops Edelsmeden. Daar heb ik wel zin in.

Jan heeft ook heel erg veel zin om te beginnen op het Broad Institute (of MIT and Harvard). Maandag gaat hij er voor het eerst heen om kennis te maken met zijn collega’s, een introductie van het instituut te krijgen en de eerste bioinformatica programma’s op zijn computer te installeren. De harde schijf met 400 GB aan datasets kan dan ook gaan ratelen. Daar kijkt Jan erg naar uit. Waar hij ook veel zin in heeft, is de fietstocht van en naar het werk. Van huis naar het Broad Instituut is zo’n 6-7 miles (goede 10 km), en vrijwel volledig fietspad, waarvan een groot deel langs de rivier. Nou, heren mountainbikers, die man van mij komt goed getrained weer in Nederland terug. Ga maar vast oefenen.