Avondale Road

Het is nog niet eens een week geleden sinds ik voor het laatst een stukje heb geschreven, maar het lijkt al véél langer. Er is de afgelopen week heel veel gebeurd, en op een manier ook eigenlijk niet.

Grofweg kunnen we onze week in drie soorten activiteiten indelen: 1. de regel-, inkoop en aanvraagzaken, 2. de schroef- en in-elkaar-zet taken, en 3. de uitjes. Categorie 1 (erg belangrijk, en af en toe erg frustrerend) en 2 (niet al te boeiend, maar je ziet wel wat gebeuren) slurpten de meeste tijd op, maar we hebben ook af en toe de boel de boel gelaten en zijn lekker het huis uit gegaan om leuke dingen te doen (categorie 3, dus).

We hadden nog een reden om het huis uit te gaan: onze huis ligt net achter een heuveltop (Heartbreak Hill, de laatste heuvel in de Boston Marathon, voor de route weer Boston in gaat), waardoor er in onze wijk echt 0,0 bereik is. Ook onze nieuwe US nummers doen het hier niet, en tot gisteravond hadden we ook nog geen internet. Bij elk tocht om boodschappen moest er dus meteen gebeld/gemaild/gefacebooked worden.
Echt enorm irritant, want zonder telefoon én internet is het lastig dingen regelen!

Zo hebben we op vrijdagmiddag geen bericht gekregen dat onze bestelling van IKEA niet geleverd kon worden omdat het teveel was (147 pakketjes, 6,8 m3 - meer dus dan wat we hebben laten verschepen!) en in een ander busje gebracht moest worden. Omdat we er telefonisch amper door kwamen is Jan uiteindelijk op vrijdagavond weer naar IKEA gereden om iets te regelen. Niet gelukt, helaas. Die nacht hebben we dus met 1 slaapzak, 1 luchtbed (voor mij, want ik was met mijn net geopereerde hernia het meest zielig, ha), 2 dekens en een stapel badhanddoeken op de meidenkamer gelegen, want die heeft hoogpolig tapijt. Naar omstandigheden waren we allemaal nog opgewekt wakker geworden. Zaterdag is Jan weer terug gereden naar de winkel, om in elk geval de matrassen, een tafel en een paar stoelen op te halen. En, hoera, op zondag werd de rest van de meubels geleverd.

Inmiddels zijn we vier dagen schroeven, pluggen en hameren verder en kunnen we constateren dat alles een plekje heeft en opgeruimd is. Het moet nog wel wat gezelliger worden, want we moeten eerst toestemming vragen voor we wat dingen op kunnen hangen. Met name in de woonkamer kunnen de witte muren nog wel wat gebruiken, maar met alle kaarten, en flink wat foto’s op de boekenkast, is het begin er wel al. Opmerkelijk is wel dat de woonkamer de enige kamer is waar geen kabel aansluiting is! 3 van de vier slaapkamers, de werkkamer en kelder hebben wel een aansluiting. Nu staat onze enige televisie in de speelkamer van de kinderen, in de kelder. Ze vinden het wel zielig voor opa Willy, die zondag komt, want moet hij nu in de kelder op hun houten bank zitten om TV te kijken, in plaats van languit op de bank....?
De woonkamer is dus de enige kamer die nog een beetje leeg aanvoelt, de andere ruimtes, met name de badkamers en slaapkamers hoeven weinig verfraaiing, die zijn al uitbundig van zichzelf (zie foto’s !), en de keuken, onze werkkamer en de eetkamer die gebombardeerd is tot knutsel en huiswerkkamer zijn ook prima. En als over een week of drie de rest van onze spullen aankomt, dan wordt het natuurlijk ook nog meer ‘thuis’.

Behalve het gedoe met de meubels hebben we nog wel wat meer bureaucratisch geneuzel gehad, wat achteraf wel weer wat gelach opgeleverd heeft. Het eerste had ik vorige week vrijdag. Omdat we het appartement, dat we voor de eerste nachten hadden gehuurd, uit zouden gaan, zouden we behalve via onze mobieltjes, geen internet meer hebben. Vanuit dat appartementje heb ik dus nog via internet bij Comcast kabel voor internet en tv aangevraagd. Op zich niet zo heel boeiend, want het ging heel soepel, tot het moment dat ik bij het vastleggen van de bestelling mijn Social Security Number (SSN) moest invullen, en dat heb ik niet. Gelukkig popte er op dat moment een chatbox open:
‘hi, I am Chris, I am a real assistant, can I help you setting up your service?’
Ha, Chris, je komt als geroepen. Ik ben net aangekomen uit Europa, ben nog niet eerder klant geweest bij Comcast en heb geen SSN, dus ik kan mijn bestelling niet afronden. Kun je me helpen?
Chris: ‘Of course I can help you. Have you been a customer of Comcast before?
Eh, nee, dat typte ik net...
Na een half uur met Chris gechat te hebben was ik zover dat we aankwamen bij de orderbevestiging (hé, daar was ik een half uur eerder ook al!).
Chris: ‘you have to fill in your SSN’. Eh… dat heb ik niet, daarom heb ik je hulp gevraagd.
Chris: ‘oh, if you don’t want to fill it in (I WANT TO, BUT I DON’T HAVE IT), you have to click that blue chat function, and talk to one of my specialist colleagues...’. Okay, dank je wel Chris, voor deze hulp…?!? Ehm, bijna een uur geleden zat ik ook al met dit problem....
‘Hi, I am Swati, I am a real assistant, can I help you setting up your service?’
Ha Swati, graag. Ik wil graag deze aansluiting, maar heb geen SSN, kun jij me verder helpen?
Swati: ‘Of course I can help you. Have you been a customer of Comcast before?’
Eh, volgens mij heb ik deze hele cyclus al twee keer doorlopen….. maar we zijn er vast bijna. Toch?
Swati: ‘yes, almost done. I will confirm your order, that will take 10-15 min, could you in the meantime provide me with the following information: SSN, full address and telephone number?’
??? Social Security Number?? Dat heb ik niet, dat is juist de reden van onze chat, Swati!...
Affijn, vrijdagochtend om half 11 (Jan was inmiddels al met l onze spullen naar Avondale gereden, en kwam nu terug om mij op te halen), had ik na ruim 2 uur chatten internet en TV geregeld. En dat zouden ze zo spoedig mogelijk komen installeren: op woensdag dus. Voor rescheduling moest ik de website maar in de gaten houden. Jah. Aangezien ik nu deze blog zit te schrijven, mag het duidelijk zijn dat we weer online kunnen. Yes!

En voor diegene die de colums en de bundel ‘ik verzin dit niet’ van Sylvia Witteman kennen: een mooi voorbeeld hadden we vandaag nog: Nynke wilde dolgraag een ‘Ducktour’ doen, een echte toeristische rondtocht in een amfibievoortuig zowel rijdend door Boston als varend over de River Charles. En vreselijk duur ($140 voor ons zessen, en dat is dan na aftrek van de $4,27 korting omdat we een abonnement op het aquarium hebben!). Maar affijn, ze vroeg er al een week om, en na 5 dagen klussen en dingen aanschaffen was het ook wel tijd voor iets leuks. Wij dus kaartjes gekocht voor de tour van half 8, met het verzoek of we om 7u aanwezig wilden zijn om in de rij te gaan staan. Wat ons betreft was vijf voor half 8 aanschuiven ook prima, maar de kinderen wilden graag helemaal achterin zitten. Na een hapje eten kwamen we dus braaf om 7pm aan, en waren de eersten! Gezellig rondkijkend op het pleintje bij de haven, Tijmen op het trapje van de Duck, stonden we dus naast het voertuig te wachten. Er leken wel wat meer mensen mee te gaan met de tour, maar niemand ging achter ons staan. Er had natuurlijk bij ons een belletje moeten gaan rinkelen, maar dat deed het niet. Na 15 min. kwam er een onzeker kereltje naar ons toe met de opmerking: ‘if you want to go on the Ducktour, you can line up over there’, wijzend op een zigzag van spankoord, om de hoek achter een houten keet. Daar stonden inderdaad mensen achter elkaar in het niks te staren, er was namelijk helemaal niks te zien. ‘No thanks, we are fine, we can wait here’, aldus Jan’s antwoord. Kennelijk niet het goede antwoord, want de jongen raakte enigszins geagiteerd, ‘but the line up is there’. En toen we nog steeds geen aanstalten maakte om te verkassen ging hij overleggen met een collega: ‘if you don’t want to line up, you have to wait for the end of the line before you can enter the vehicle’. Lekker belangrijk, dachten wij. Maar de kinderen waren wel verontwaardig, wij waren er tenslotte als eersten. Uiteindelijk zijn zij met z’n vieren wel in de rij gaan staan.... En ze vonden de Ducktour heel leuk. Gelukkig.

Met de kinderen gaat het goed. Ze vinden het huis fantastisch, vooral als we ze uren met z’n vieren laten rondscharrelen: van knutselen in de eetkamer, naar hutjes bouwen in de stapelbedden en spelen met alle nieuwe spullen in ‘hun’ kelder. Ze spelen niet veel buiten, want het is op het moment erg warm (vaak rond 35 graden). Maar ze genieten, en van heimwee is tot nu toe gelukkig nog geen sprake. Er zijn wel al verschillende brieven geschreven, en in de auto gaan de gesprekken heel vaak over school en welke kinderen er allemaal in hun klassen zaten.
Uitstapjes hoeven voor hen niet eens, al ze vinden het wel leuk om dingen te gaan doen. Zo zijn we de afgelopen dagen al een paar keer Boston in geweest. Een keer naar Boston Common, het park in het centrum, we hebben een abonnement op een kleine dierentuin in Franklin Parc genomen, we zijn naar het Aquarium geweest, hebben dus een Ducktour gedaan en hebben lekker rondgelopen. En die momenten voelen als vakantie. Maar het allerliefst, zijn ze gewoon in het huis. En daar worden wij natuurlijk ook blij van.

Kortom, in het huis zijn we dus aardig op orde aan het komen, en met ons zessen ontdekken we ook wel leuke plekjes in Boston en Newton. Maar hier in de straat hebben we nog geen buur gezien. Het is ons niet eens duidelijk of mensen gewoon allemaal binnen zitten, of dat ze op vakantie zijn, maar een echt welkom hebben nog niet gehad. Ook de eigenaar van het huis, of haar makelaar hebben we nog niet gezien, en we wachten nog op de wasmachine en droger die afgelopen week geleverd zouden worden. De enige persoon waar we op het moment contact mee hebben is Nina, onze eigen makelaar, die ons voorziet van allerlei tips en informatie, en gisteren gezellig een glas wijn is blijven drinken.

Maar zondag komen opa Willy en oma-jan aansluitend aan hun reis op de Mississippi, naar Boston, en ze blijven twee weken logeren. We zijn al wat leuke dingen aan het bedenken om met hen te gaan doen. Jan gaat met mijn vader op een nieuwe auto uit, we willen gaan wijnproeven in Rhode Island, waar ook Shakespears Midsummernights dream wordt gespeeld, en we gaan natuurlijk kreeft eten. En gewoon veel genieten van elkaars gezelschap. We kijken er allemaal naar uit. En als Jan over een week aan het werk gaat, en de kinderen in September naar school gaan, dan zullen we wel eens gaan werken aan ons sociale leven hier in Newton/Boston.