Stel....

Stel, je hebt tien jaar geleden met veel plezier samen in het buitenland gewoond, en je wilt die ervaring ook aan je kinderen meegeven.
Stel, je hebt het soort werk dat zich ervoor leent om tijdelijk naar het buitenland te gaan.
Stel, je (partner) kan als visiting professor onderzoek gaan doen in Boston, aan het Broad Institute, Harvard en MIT.
Stel.

Wat doe je dan? Plannen maken, toch?

Stel, je besluit er (ondanks de tussenkomst van een hernia) voor te gaan. Je boekt een vlucht, verhuurt je huis, zegt hockey, zwemmen, dansen, en allerlei andere zaken af.
Stel, je zoekt een huis in Boston. Geen kasteel, geen riante villa met een zwembad, gewoon een huis. Met 4 slaapkamers, zodat de kinderen, net als thuis, een kamer kunnen delen en ook je ouders (en zelfs je schoonouders :-) ) langs kunnen komen.
Stel, je vind een huis dat aan die omschrijving voldoet, en je zou dat willen huren.

Stel. Klinkt goed, toch?

Maar....

Stel.
Dat de eigenaar van dat huis bang is dat 300m2 met 4 kinderen te krap is? Of dat hij een social security nummer wil, of een Amerikaanse krediet historie? Wat we niet hebben omdat we nog nooit in Amerika hebben gewoond. Of dat hij bang is dat we misschien toch met z'n zevenen zijn, en of we kunnen bewijzen dat dat niet zo is? Of kunnen aantonen dat je (man) zijn onkosten mag declareren bij zijn werkgever. Of dat hij wil dat we drie maanden huur vooruit betalen, gewoon om zeker te zijn? Of wil weten waar je als gastdocent allemaal precies gaat werken. En dat je minstens 25 referenten kunt laten zweren dat je geen Russische drugdealer bent die in zijn vrije tijd kindertjes naar Amerika smokkelt.
Gewoon.... stel....


Mocht je van plan zijn ons op te komen zoeken, neem dan in elk geval je eigen tentje mee. Wij gaan waarschijnlijk ergens een oude camper op de kop tikken en gaan in een trailerpark wonen. Dat is vast gemakkelijker dan een huis huren.
Pfff. Dat moest ik even kwijt.