To B(oston) or not to B

To B(oston) or not to B? Dat hebben we ons de afgelopen twee maanden al vaak afgevraagd. De hardnekkige spierpijn waarmee Madelon half februari wakker geworden was, werd ondanks manuele therapie niet minder, en de uitstraling in schouder en arm steeds erger. Sterke Ibuprofen hielp niet meer en na ruim 3 weken zittend de nacht doorkomen zonder een oog dicht te doen, stuurde de huisarts haar door naar de neuroloog. Op verdenking van een zenuwonsteking volgde een periode van veel pijn, veel morfine en spierverslappers en veel dagen zittend op de bank. En Jan maar werken en 'zijn verantwoordelijkheden nemen' om het huishouden draaiend te houden (aldus de dame van de gemeente). Gelukkig hebben we met hulp van onze ouders, en heel veel vrienden hier in Zeist, de kinderen naar en van school en clubjes kunnen brengen en elke dag een maaltijd op tafel.
Maar wat het nou was, die afschuwelijke zenuwpijn en vreselijke kramp? En of, en wanneer het over zou gaan? Inmiddels was het wel half april en kwam de verhuizing steeds dichterbij. Zou het wel verstandig zijn om te verhuizen? Dat Madelon volledig non-actief op de bank in een Amerikaans huis zou zitten trok ons bepaald niet aan. Misschien wat later naar Boston? Of een jaar uitstellen? In elk geval besloten we het huis in Zeist nog maar niet verhuren....
Na weer een gesprek met de neuroloog volgde eind april een MRI, en kwam de uitslag: Hoera! Het is een hernia. Er zijn dingen waar ik normaal gesproken blijer van word, maar in dit geval betekende het duidelijkheid: een operatie en met spoedig herstel misschien toch wel op 30 Juli in het vliegtuig!
Na heel wat lobbywerk is er een operatie gepland: op 23 mei gaat Madelon in het UMC Utrecht onder het mes - 9 weken voor onze geplande vlucht naar Boston. Duimen dus voor een voorspoedige operatie en een ongecompliceerd herstel.