In the ditch

Geen vakantie of we hebben wel een keer oponthoud onderweg. Zo was er de aardverschuiving in Ecuador, de bekeuring én de lekke band in Montenegro, en het spannende uur bij de grens van Bosnië en Herczegovina, toen we het land niet in mochten omdat we niet de juiste groene kaart konden laten zien - dat is uiteindelijk goed gekomen omdat de douanier medelijden kreeg 'met de bloedjes van kinderen'... dat ik ze naast de auto had gezet met de opdracht om vooral zielig te kijken en te gaan huilen wist hij natuurlijk niet... en we onder de belofte vooral niet in contact te komen met de politie (as if) mochten doorrijden naar ons vakantieadres net over de grens.
 
Mooi lijstje. En daar kunnen we nu 'vastzitten in een greppeltje' aan toevoegen. Dat het gebeurde op onze tweede camperdag zal er wel mee te maken hebben dat we nog niet helemaal gewend zijn aan de grootte van het ding. Hij lijkt breder dan hij in feite is, en door het links rijden heb je bij tegenliggers de neiging om verder naar links uit te wijken dan misschien nodig is.

Over boerenlandweggetjes reden we richting de Cairnwell Pass om naar Braemar in de Cairngorm Mountains te gaan. Het was rond half 12 en we waren net een half uurtje eerder uit Peel Farm vertrokken - niet heel vroeg want we hadden nog even in het winkeltje gekeken en koffie dronken - en hadden sindsdien nauwelijks bewoning en maar een paar tegenliggers gezien. Op een smal stukje passeerden we een auto en zeiden we nog tegen elkaar dat we op zulke weggetjes echt wel een beetje vooruit moet kijken waar je het best kunt passeren.
Nog geen minuut later zien we een dubbele oplegger met boomstammen aan komen denderen. Jan remt wat af en speurt naar een plekje om wat ruimte te geven en we verwachten dat de vrachtwagen hetzelfde doet. Deze rijdt echter onverstoorbaar door en precies op het moment dat hij (hard) voorbij stuift en Jan de camper instinctief toch iets de berm in stuurt, voel ik mijn stoel wat naar beneden glijden.... Terwijl we in de achteruitkijkspiegel nog net de oplegger achter de bocht zien verdwijnen, realiseren wij ons dat we vast staan. Goed verstopt onder het gras bleek die berm een greppeltje te zijn. Vooruit... geen grip...achteruit....... ook niet.
Daar stonden we dan. Sh#$t.

Wat is er? Wat gaan we nu doen? Wanneer kunnen we verder? Allemaal vragen van achterin. Wij kijken elkaar aan en geven elkaar een knipoog. We worden hier steeds beter - geen paniek zaaien, rustig praten en uitleggen wat het probleem is en wat een aantal mogelijke opties zijn. We moeten hier weg, dat is duidelijk. Het gaat ons niet zelf lukken, dat is ook snel duidelijk. We moeten dus hulp gaan inschakelen. Geen bereik. We kunnen niet in de camper blijven en gaan wat verderop in de berm zitten, die 10 meter verder gewoon berm blijkt te zijn en geen greppel meer. Op een rijtje zitten de kinderen op de campingstoeltjes met hun telefoon en een pak koekjes, terwijl Jan heen en weer lopend voor een pieletje bereik belt met het camperverhuurbedrijf en UK Road Assistance, en ik via google maps onze locatie probeer te vinden. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een enkele auto voorbij komen. De bestuurders kijken en rijden door, vermoedelijk in de veronderstelling dat we van het uitzicht zitten te genieten. Het belrondje werpt bepaalt niet direct vruchten af: RAC kan ons niet helpen want we hebben geen UK geregistreerde creditcard, ANWB kan niets doen want we rijden een huurvoertuig, en via de verhuurder zijn we uiteindelijk in gesprek met de Fiat hulplijn waar een Schot met een zwaar accent eerst zegt het kenteken niet te kunnen vinden en vervolgens doorgeeft dat hij navraag gaat doen en ons zal (laten) terugbellen. Dat is inmiddels bijna een uur geleden. Terwijl ik via traag internet op zoek ga naar een locale sleepdienst of iets dergelijks, en Jan zijn telefoon vrij houdt voor HET telefoontje, stopt er een rood busje.

Een pittige jonge vrouw, geverfd haar, neusringetje, gerafeld shirt en een blaffende hond op schoot vraagt of hulp nodig hebben. Ze kent wel iemand met een sleepwagen, en anders kan ze wel even naar huis rijden - ze woont op een boerderij 11mijl verderop - om een sleepkabel te halen.
Ik bel het nummer dat ze me geeft. Mariton Garage in Kerrimuir. Helaas is de sleep niet beschikbaar, maar 'he knows a boy who might be able to help'. Jan belt, maar deze 'boy' is op vakantie en kan dus niks voor ons doen. Hij vraagt nog wel waar we staan... off B954. Intussen belt April, zo heet de vrouw, naar huis of iemand een kabel wil klaarleggen. Als er een auto remt om te kijken wat er aan de hand is, vraag ik of hij toevallig een kabel heeft...
Zowaar!

Met dank aan April en Dan stond de camper vijf minuten later weer met 4 wielen op de weg en waren wij (weer) op weg naar Braemar. Daar hebben we heerlijk, zij het wat laat, geluncht, Braemar Castle bezocht en heeft Jan de locale bergtop bedwongen terwijl ik de was deed en de kinderen een zoveelste spelletje kaart deden.

Het leukste van reizen is de onvoorspelbaarheid en het wakker worden met de hoopvolle verwachting van allerlei bijzondere dingen die je die dag gaan meemaken. Nou, in dat opzicht is het weer een geslaagde vakantiedag geweest.